Θυμάμαι υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει τον κούριερ μέσα στο υπουργείο για να κατέβει ένα χαρτί από τον 5ο στον 3ο όροφο. Μια εντολή μπορούσε να μπλοκάρει οπουδήποτε. Αόριστο καθηκοντολόγιο με πολλές επικαλύψεις, οργανωμένες επιβραδύνσεις από επιρροές κυκλωμάτων, αδράνειες μπορούσαν να «φρακάρουν» μια υπόθεση για πάντα και να εξουδετερώσουν υπουργούς, βουλευτές ακόμα και διευθυντές. Σε όλα τα υπουργεία, σε όλα τα αντικείμενα υπήρχε η απόλυτη αίσθηση ότι μια οντότητα πολυπλόκαμη, ισχυρή, αυτονομημένη προχωράει, εκτρέπει, ακυρώνει. Δαιδαλώδεις συνάψεις, ακατανόητα γραφειοκρατικά προαπαιτούμενα παρήγαγαν το παραγωγικό μηδέν. Το διοικητικό σκέλος είναι πολύ πιο «περπατημένο» από το πολιτικό. Παρ’ όλο που στην περίπτωση των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας τα δύο συμπλέκονται. Πολλοί καιροσκόποι χρησιμοποιούν το κόμμα για υπηρεσιακή ανέλιξη, για υπέρβαση ή και καταστροφή του ανταγωνιστή τους.
Τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ γίνονταν προσπάθεια κατανόησης του αχανούς διοικητικού τοπίου. Το σύστημα ήταν ανασφαλές, άρα ανοιχτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για να μην κατηγορηθεί ότι αναβιώνει το κράτος - κόμμα, πήγαινε «by the book». Μόνο που ένα σύστημα που έχει στηθεί και αναπτυχθεί πάνω στις εύνοιες και τις υπερβάσεις δεν διαθέτει κανέναν κανόνα. Δεν υπάρχει «by the book». Μόνο παροχή χρόνου, ώστε το κύκλωμα να ξαναδέσει, να ελέγξει την νέα κατάσταση. Όπερ και εγένετο.
«Λογιστικός έλεγχος των εποπτευόμενων φορέων» είχε προταθεί πολλές φορές. «Μα θα σταματήσει το άπαν. Θα το κάνω. Σιγά-σιγά…» Περιττό να πω ότι ο υπουργός άλλαξε πολύ νωρίτερα από το σύστημα στο οποίο υποτίθεται θα προΐστατο και θα ήλεγχε.
Σε χαμηλότερο επίπεδο, επίσης. Μια περιβαλλοντική έγκριση μπορούσε να σου βγάλει τα συκώτια. Μια υπογραφή ενός μικρού έργου αρχαιολογικής συντήρησης επίσης. Όλοι ένιωθαν ότι θέλουν κάτι «εγκάρσιο» των διαδικασιών, κάτι που να υπερβεί το απαρχαιωμένο πλέγμα διατάξεων. Όλοι ονειρεύονταν ένα πέταγμα πάνω από παραγράφους, εδάφια, τυπολατρίες. Και όλοι στο τέλος υπάκουαν στο «τέρας». Εκτός από τους επιταχυντές...
Ο καθένας έχει να αφηγηθεί κάποιο τραύμα. Πολεοδομία, υπουργείο Συγκοινωνιών, Οικονομικών, Αποκεντρωμένη, Αυτοδιοίκηση. Για να μην μπορεί να γίνει η διόρθωση, σημαίνει ότι υπάρχει ζωτικό συμφέρον να διατηρείται η κακοτράχαλη πολυνομία και αντινομία.
Προφανώς κάποιοι θριαμβεύουν μέσα στο κουβάρι. Γίνονται οδηγοί στη ζούγκλα, Σέρπα στα Ιμαλάια. «Έχει τις άκρες»: να η μέγιστη διοικητική αρετή.
Το αστείο είναι ότι γίνονται εξετάσεις για τη δημόσια διοίκηση, δύσκολες, με αχανή ύλη και ερωτήσεις από όλα τα γνωστικά πεδία - Κοινωνιολογία, Γεωγραφία, Ιστορία, Τέχνη, Στατιστική. Απαιτούνται παντογνώστες, ενώ στην πράξη θριαμβεύουν οι «άκρες», οι καπατσοσύνες. Μάστερ και διδακτορικά εναντίον «για να γίνει η δουλεία σου πήγαινε σ’ αυτόν. Πρόσεξε, πάρε τηλέφωνο πριν. δεν πάει στην υπηρεσία κάθε μέρα…».
Το τερατώδες και αυτονομημένο σύστημα καταστρέφει τους τίμιους υπαλλήλους, τους ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν, που θέλουν να βοηθήσουν. Καταστρέφει τον πολίτη που απευθύνεται στο Δημόσιο. Καταστρέφει το ίδιο το Δημόσιο, αφού είναι κρυφοϊδιωτικοποιημένο (δέσμιο ατομικών συμφερόντων). Καταστρέφει τον συνδικαλισμό με τις απίστευτες διαπλοκές και ομηρείες (σ.σ.: θυμηθείτε πόσες κινητοποιήσεις και καταγγελίες είχαν την εβδομάδα στο υπουργείο Υγείας). Καταστρέφει την οικονομία, αφού δεν «τσουλάει» το πράγμα, δεν διεκπεραιώνονται οι φάκελοι, ακυρώνονται οι παραγωγικές εργασίες. Καταστρέφει, αλλά αντέχει.
ΥΓ.: Ο σπουδαίος Θράξ Δημήτρης Ρίζος που μας έφυγε ήταν μια σημαντική προσωπικότητα. Έδωσε σκληρές κοινοβουλευτικές, πολιτικές μάχες, πικράθηκε και πείσμωσε, πάντα μακρόθυμος, συγχωρητικός, με ανοιχτή καρδιά και διατρητικό χιούμορ. Απώλεια μεγάλη.
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
