Απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν, Στις φλόγες, Εκδόσεις Κλειδάριθμος, 2020
«Καθώς η Κράμπαπλ κι εγώ αρχίσαμε να σκεφτόμαστε την ιδέα για μια ταινία μικρού μήκους γύρω από το Πράσινο Νιου Ντηλ, εμπνευσμένη από την ουτοπική τέχνη του Νιου Ντηλ, το περιοδικό The Intercept δημοσίευσε ένα άρθρο της Κέιτ Αρόνοφ (Kate Aronoff) τοποθετημένο στο έτος 2043, αφότου είχε συμβεί το Πράσινο Νιου Ντηλ. Αφηγούνταν πώς ήταν η ζωή μιας φανταστικής «Τζίνα», που μεγάλωσε σε έναν κόσμο δημιουργημένο με τις πολιτικές του Πράσινου Νιου Ντηλ: «Είχε σχετικά σταθερή παιδική ηλικία. Οι γονείς της εκμεταλλεύτηκαν ένα μέρος του χρόνου πληρωμένης άδειας για οικογενειακούς λόγους, τον οποίο δικαιούνταν, κι ύστερα την έβαλαν σε ένα πρόγραμμα δωρεάν παιδικής φροντίδας.» Μετά το δωρεάν κολέγιο «ασχολήθηκε επί έξι μήνες με την αποκατάσταση υγροτόπων και για άλλους έξι πρόσφερε εθελοντική εργασία σ’ έναν παιδικό σταθμό σαν αυτόν όπου είχε πάει η ίδια».
Το άρθρο άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή, σε μεγάλο βαθμό επειδή φανταζόταν ένα μέλλον που δεν ήταν μια εκδοχή μαχητών αλά Μαντ Μαξ που πολεμούσαν με περιφερόμενες συμμορίες κανίβαλων πολέμαρχων. Η Κράμπαπλ κι εγώ αποφασίσαμε ότι η ταινία μας θα μπορούσε να κάνει κάτι παρόμοιο, αλλά αυτή τη φορά από τη σκοπιά της Οκάσιο-Κορτέζ. Θα αφηγούνταν πώς αποφάσισε η κοινωνία να τολμήσει αντί να τα παρατήσει, και θα περιέγραφε μια εικόνα του κόσμου αφότου είχε γίνει πραγματικότητα το Πράσινο Νιου Ντηλ που είχε υποστηρίξει η Οκάσιο-Κορτέζ ως μέλος του Κογκρέσου.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια επτάλεπτη καρτ ποστάλ από το μέλλον, συνσκηνοθετημένη από τους παλαιούς συνεργάτες της Κράμπαπλ, την Κιμ Μποεκμπάιντερ (Kim Boekbinder) και τον Τζιμ Μπατ (Jim Batt), και γραμμένη από την Οκάσιο-Κορτέζ και τον σκηνοθέτη και διοργανωτή δράσεων για την κλιματική δικαιοσύνη Άβι Λιούις (Avi Lewis) (που τυχαίνει επίσης να είναι σύζυγός μου). Είναι μια ιστορία για το πώς, την τελευταία στιγμή, μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων στη μεγαλύτερη οικονομία της γης πίστεψε ότι άξιζε στ’ αλήθεια να σωθούμε.
Τα πινέλα της Κράμπαπλ απεικονίζουν μια χώρα συνάμα οικεία και εντελώς νέα. Οι πόλεις συνδέονται με τρένα-βολίδες, ηλικιωμένοι αυτόχθονες βοηθούν τους νέους να αποκαταστήσουν τους υγροτόπους, εκατομμύρια βρίσκουν δουλειά στον επανεξοπλισμό στέγασης χαμηλού κόστους -και, όταν υπερθύελλες πνίγουν μεγαλουπόλεις, οι κάτοικοι αντιδρούν όχι με αυτοδικία και αντεγκλήσεις, αλλά με συνεργασία και αλληλεγγύη. Πάνω από αυτές τις πλούσιες ζωγραφιές ακούγεται η φωνή της Οκάσιο-Κορτέζ:
Καθώς αντιμετωπίζαμε τις πλημμύρες, τις φωτιές και τις ξηρασίες, ξέραμε πόσο τυχεροί ήμασταν που αρχίσαμε να δρούμε έγκαιρα. Και δεν αλλάξαμε απλώς τις υποδομές. Αλλάξαμε το πώς διεκπεραιώναμε τα πράγματα. Γίναμε μια κοινωνία που δεν ήταν απλώς σύγχρονη και εύπορη, αλλά και αξιοπρεπής και ανθρώπινη. Με το να δεσμευτούμε για δικαιώματα όπως οι παροχές υγείας και η ουσιαστική εργασία για όλους, πάψαμε να φοβόμαστε τόσο το μέλλον. Πάψαμε να φοβόμαστε ο ένας τον άλλο. Και βρήκαμε τον κοινό σκοπό μας.
Η ανταπόκριση ξεπέρασε κάθε προσδοκία μας. Η ταινία ανέβηκε στο διαδίκτυο στις 17 Απριλίου. Μέσα σε σαράντα οκτώ ώρες είχε περισσότερες από έξι εκατομμύρια προβολές. Μέσα σε εβδομήντα δύο ώρες προβαλλόταν σε αίθουσες με χωρητικότητα άνω των χιλίων ατόμων, ως μέρος μιας εθνικής περιοδείας για να αυξηθεί η δυναμική για ένα Πράσινο Νιου Ντηλ, οργανωμένης από το κίνημα Sunrise. Στις αίθουσες, οι άνθρωποι ζητωκραύγαζαν σε κάθε δεύτερη φράση. Μέσα σε μία εβδομάδα πολλοί δάσκαλοι και καθηγητές (από το δημοτικό έως το πανεπιστήμιο) μας είπαν ότι την είχαν προβάλει ήδη στην τάξη τους.
«Οι μαθητές μας διψούν για ελπίδα», έλεγε χαρακτηριστικά μια αναφορά. Εκατοντάδες άνθρωποι μας έγραψαν για να μας πουν ότι έκλαψαν στο θρανίο -για όσα είχαν ήδη χαθεί και για όσα μπορούσαν ακόμα να κερδηθούν.
Βλέποντας εκ των υστέρων το σχέδιο, και την ταχύτητα με την οποία ταξίδεψε στον κόσμο, μου φαίνεται ότι αρχίζουμε να βλέπουμε την πραγματική δύναμη που έχει το να εκφράσουμε τη συλλογική μας αντίδραση στην κλιματική αλλαγή ως ένα «Πράσινο Νιου Ντηλ», παρ’ όλους τους περιορισμούς αυτής της ιστορικής αναλογίας. Με το να επικαλούμαστε τη βιομηχανική και κοινωνική μεταμόρφωση που επέφερε στ’ αλήθεια στον κόσμο ο Ρούζβελτ πριν από σχεδόν έναν αιώνα, για να φανταστούμε τον δικό μας κόσμο σε μισό αιώνα από τώρα, όλοι οι χρονικοί μας ορίζοντες επεκτείνονται.
Ξάφνου δεν είμαστε πλέον αιχμάλωτοι του αέναου παρόντος στις ενημερώσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είμαστε μέρος μιας μεγάλης και πολύπλοκης συλλογικής ιστορίας όπου οι άνθρωποι δεν είναι ένα σύνολο από χαρακτηριστικά, παγιωμένα και απαράλλακτα, αλλά μάλλον ένα έργο εν εξελίξει, ικανό για βαθιές αλλαγές. Όταν βλέπουμε δεκαετίες πίσω και μπροστά ταυτόχρονα, δεν είμαστε πλέον μόνοι καθώς αντιμετωπίζουμε τη βαρυσήμαντη ιστορική μας στιγμή. Περιβαλλόμαστε συνάμα από προγόνους που ψιθυρίζουν ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι απαιτεί η στιγμή μας, όπως έκαναν κι εκείνοι, και από μελλοντικές γενιές οι οποίες φωνάζουν ότι δεν τους αξίζει τίποτα λιγότερο».
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
