Του Σχολαστικού
Τώρα που βγήκε η ιστορία της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης, ίσως πρέπει να μας εξηγήσει η Ν.Δ. κι αυτό με το «λεφτόδεντρο».
Γιατί όταν λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι χρειάζεται να πέσουν χρήματα για να στηριχτεί η οικονομία και να αποφευχθεί η κρίση, η Ν.Δ. τον κατηγορεί για ανευθυνότητα και λαϊκισμό.
Ενώ όταν αποφασίζει η Ε.Ε. τη στήριξη των ευρωπαϊκών οικονομιών, τότε φυσικά καλωσορίζει τις αποφάσεις.
Πρώτη παρατήρηση λοιπόν είναι η εξής: η κυβέρνηση πρέπει να διευκρινίσει αν αυτό που την ενοχλεί στις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι τα χρήματα που προτείνει να δοθούν δεν υπάρχουν. Ή αν υπάρχουν και είναι λάθος να πέσουν εμπροσθοβαρώς στην οικονομία.
Αν είναι το πρώτο, δεν ισχύει ούτως ή άλλως, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τις προτάσεις του τις έχει κοστολογήσει πολύ σχολαστικά. Με ευλαβική προσοχή.
Ασε που άφησε και 37 δισ. στα ταμεία και δεν μπορεί να του πει κάποιος ότι λέει αοριστίες και δεν έχει εικόνα των δημόσιων οικονομικών.
Αν είναι το δεύτερο, θα πρέπει να καταγγείλει και την Ευρωπαϊκή Ένωση για ανευθυνότητα και «λεφτόδεντρα» και τέτοια. Γιατί και η Ε.Ε. αυτό που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει.
Να επισημάνουμε και κάτι ακόμα: η Ν.Δ. δεν θέλει πολλές γενναιοδωρίες και πολλά κουβαρνταλίκια. Γιατί ανήκει στη σχολή που αντιμετωπίζει τις κρίσεις ως ευκαιρίες.
Αυτό κάνανε και στο δεύτερο Μνημόνιο. Γι’ αυτό τα πήγανε τόσο καλά.
Θυμάστε τον Βρούτση, που μείωσε τον κατώτατο μισθό για να αντιμετωπίσει την ανεργία. Και η ανεργία πήγε το 27%.
Θυμάστε και τον Άδωνι, που έλεγε ότι δεν θα αφήσει λίθον επί λίθου στα νοσοκομεία και δεν θα του πάρει και η τρόικα τη δόξα.
Ε, οι ίδιοι άνθρωποι είναι.
Τώρα λοιπόν έχουν αναλάβει να μειώσουν τους μισθούς 20%. Κι αν σφυράνε γύρω τους τα δισεκατομμύρια, δεν μπορούν να το δικαιολογήσουν.
Αυτό μας φέρνει μπροστά στην παρούσα κατάσταση. Το πρώτο που πρέπει να δούμε είναι πώς θα δοθεί η χρηματοδότηση της Ε.Ε. και με ποιες προϋποθέσεις.
Το δεύτερο είναι να ανοίξει μια συζήτηση για το πού πρέπει να πάνε αυτά τα χρήματα. Και ποιο είναι το είδος της παραγωγικής ανασυγκρότησης που πρέπει να σχεδιαστεί.
Γιατί αν πάνε όλα στους πλούσιους και γίνουν καταθέσεις στο εξωτερικό, ας μην πανηγυρίζουμε προκαταβολικά.
Την περίοδο Σημίτη έπεσαν στη χώρα τεράστια ποσά ευρωπαϊκού χρήματος και πήγαν όλα σε πλουτισμό και διαφθορά. Και φυσικά δεν αποφύγαμε τη χρεοκοπία.
Κι ας θυμόμαστε επίσης ότι έχουμε μια κυβέρνηση ικανή να δώσει τα πάντα στους επιχειρηματίες -φυσικά με το αζημίωτο- και να μην αφήσει τίποτα για τους μισθούς, τις συντάξεις και το κοινωνικό κράτος. Αυτό είναι το τρίτο που πρέπει να προσέχουμε.
Και είναι ικανή να πάει στην Ε.Ε. και να πει ότι δεν θα πάρουμε το πακέτο αν η Ε.Ε. δεν μας υποχρεώσει να κάνουμε «μεταρρυθμίσεις».
Τις «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή, που θέλει να κάνει ο Μητσοτάκης να αναζητήσει κάποιο τρόπο να του τις επιβάλουν, ώστε να μην έχει μετά να αντιμετωπίσει το πολιτικό κόστος.
Μην μας κάνει εντύπωση, τα κάνανε και το 2012-2014 αυτά. Πηγαίνανε στην τρόικα και λέγανε υποχρεώστε μας να κάνουμε κι αυτά, γιατί τα ζητάνε οι εργοδότες και δεν ξέρουμε πώς να τα περάσουμε στον κόσμο.
Το ίδιο έκαναν και στη διαπραγμάτευση για τη μείωση των πλεονασμάτων που είχαν ξεκινήσει οι προηγούμενοι. Πήγαν και είπαν δεν θέλουμε μείωση, θα πάμε με ψηλότερα πλεονάσματα και μετά θα κάνουμε «μεταρρυθμίσεις» για να μας τα μειώσετε για επιβράβευση.
Και τώρα ξέρουμε ποιες είναι οι «μεταρρυθμίσεις» που θέλουν να κάνουν. Ειδικά στο ασφαλιστικό και στα εργασιακά, οι φιλοδοξίες τους να ισοπεδώσουν τα πάντα, δεν έχουν όριο.
Με τα δεδομένα που υπάρχουν σήμερα βέβαια, η συζήτηση αυτή είναι σε πρώιμο στάδιο. Γιατί ακόμα δεν ξέρουμε πώς θα δοθούν αυτά τα χρήματα, σε τι ορίζοντα χρόνου και με ποιους όρους.
Καλό είναι όμως να αρχίσουμε να το συζητάμε. Γιατί τίποτα δεν θα χαριστεί στον κόσμο της εργασίας και στο κοινωνικό κράτος.
Ο σχολαστικός
