Θα αρθούν, λένε, σταδιακά τα έκτακτα μέτρα. Από Δευτέρα. Υπομονή, μου λέει στο τηλέφωνο ο Δημήτρης. Δουλεύει σερβιτόρος. Τον χειμώνα στη Αθήνα. Το καλοκαίρι σε νησί. Τώρα χωρίς δουλειά. Το μαγαζί κλειστό και άγνωστο πότε θα ανοίξει. Για το καλοκαίρι δεν ξέρει ακόμα τίποτα. Τις άλλες χρονιές άνοιγε το αφεντικό με έναν εργαζόμενο το Πάσχα και μετά, μέσα Μαΐου το πολύ, πήγαινε κι αυτός. Δουλειά όλο το καλοκαίρι μέχρι και τέλη Σεπτέμβρη - αρχές Οκτώβρη και μετά επιστροφή στην Αθήνα. Αν βρεθεί δουλειά για φθινόπωρο ή χειμώνα, ή ακόμα καλύτερα και τα δύο, έχει καλώς, διαφορετικά ταμείο ανεργίας και κάνα μεροκάματο αν βρεθεί. Την επόμενη χρονιά τα ίδια. Αυτός ο κύκλος χρόνια τώρα... Φέτος; Τι θα κάνει; Τώρα δεν κουνιέται τίποτα...
Περιμένει και η αγωνία μέρα τη μέρα μεγαλώνει. Κλεισμένος μέσα στο σπίτι, θες δεν θες το σκέφτεσαι. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Και σου έρχονται κι άλλες σκέψεις. Αν συνεχιστεί, και λένε ότι είναι το πιο πιθανό, και το φθινόπωρο με νέο κύκλο η πανδημία, τι κάνουμε; Ο νους του σκοτεινιάζει, το μυαλό σταματά... Να βρεις άλλη δουλειά; Δύσκολο έως αδύνατο. Κι ας πιάνουν τα χέρια του... Και τα προηγούμενα χρόνια περάσαμε κρίση, αλλά όχι τέτοια. Ετούτη είναι πρωτόγνωρη. Δεν έχουμε ζήσει εμείς και όλος ο κόσμος αυτό που τώρα μας συμβαίνει...
Μιλούσα τις προάλλες με τον Γιώργο. Τι να σου πω, μου λέει, μαραζώνουμε και εγώ και ο γιος μου. Τι θα κάνουμε, δεν ξέρω... Έχουν μια μικρή επιχείρηση. Δύσκολα, αλλά τα καταφέρνουν. Πότε θα ανοίξουν τώρα και όταν ανοίξουν τι θα γίνει; Οι πελάτες θα έχουν δυνατότητες; Θα μπορέσουν να κρατήσουν όσους είχαν; Ποια θα είναι η κατάσταση στην αγορά; Ερωτήματα άγρια, αναπάντητα. Σου τρυπάνε το μυαλό, κάνουν την ψυχή σου να τρέμει... Θες να φωνάξεις, να πεις τον πόνο σου... Σε ποιον; Κι όταν τελειώσει το μικρό κομπόδεμα που έχεις, τι γίνεται; Υπάλληλο ευτυχώς δεν έχουν, οι ίδιοι τρέχουν... Μήπως αυτό βοηθά; Όχι. Αλλά, αν είχαν, τι θα έκαναν με ένα βάρος παραπάνω;
Τα τελευταία χρόνια η Νίκη φεύγει από την Αθήνα και τέλη Μαΐου - αρχές Ιουνίου πιάνει δουλειά σε εστιατόριο σε τουριστική περιοχή στα παράλια της Ηπείρου. Δούλευε στην Αθήνα σε τυροπιτάδικο. Τρεις φορές την εβδομάδα. Τα παιδιά μεγάλωσαν, πάνε τώρα στο Λύκειο. Ο άντρας της, εργάτης. Πατέρας και παιδιά τα καταφέρνουν και μόνοι τους ένα πεντάμηνο. Το καλοκαίρι είναι μεγάλη ανάσα. Βγάζει κάποια χρήματα, συμπληρώνει το εισόδημα της οικογένειας και έχει και ασφάλεια. Φέτος; Μέχρι τώρα κανένα μήνυμα, κανένα θετικό σημάδι για δουλειά. Χαμένο θα πάει το καλοκαίρι, συμπληρωματικό εισόδημα μηδέν, κανένα ένσημο στο ΙΚΑ για ταμείο ανεργίας...
Αγαπητό μου ημερολόγιο. Σκέφτηκα να σου γράψω αυτές τις τρεις μικρές ιστορίες με τις αγωνίες διπλανών μας ανθρώπων. Εσύ εδώ μαθαίνεις πολλά για τα βάσανα, τα προβλήματα και τα άγχη μας την εποχή του κορωνοϊού. Ίσως μετά από χρόνια, όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε κι εσύ θα βρίσκεσαι με την εφημερίδα σε κάποιο σκονισμένο αρχείο βιβλιοθήκης ή στον κόσμο του ηλεκτρονικού αρχείου, αν σε ψάξουν, θα έχεις να διηγηθείς πολλά γι' αυτή την εποχή. Τώρα δεν ξέρουμε ακόμη πόσο δύσκολη και τρομακτική θα είναι. Τι θα αφήσει πίσω της, πόσο πόνο θα δώσει στους ανθρώπους και με τι φαρμάκια θα τους ποτίσει... Και αν μέχρι τότε οι άνθρωποι κατορθώσουν να κάνουν καλύτερο τον κόσμο μας, τότε όλα αυτά που συμβαίνουν τώρα και άλλα που εσύ ακούς και μαθαίνεις θα τους φαίνονται περίεργα και πολύ μακρινά... Αν το καταφέρουν... Εγώ πάντως με αυτή την ελπίδα σου έγραψα ό,τι σου έγραψα... Ότι θα το καταφέρουν.
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
