Χωράνε σκέψεις 45 ημερών σε 422 λέξεις; Όχι!
Όπως δεν «χωράνε» πλέον το Είναι και οι ανασφάλειές σου μέσα στο διαμέρισμα. Σε ένα διαμέρισμα που θυμίζει πια τετραγωνισμένη «μήτρα», μέσα από την οποία, «την επόμενη μέρα», θα ξεπηδήσει εκεί έξω ο νέος σου εαυτός. Αλλαγμένος.
Χωρίς μάσκα, με μάσκα; Μικρή σημασία έχει. Σημασία έχει πως η διαδικασία της ιδιότυπης «κύησης» κυλάει ομαλά, όσο οικοδομείται ο νέος «παλιός κόσμος» και μαζί του τα νέα δεδομένα. Κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους.
Θυμάσαι τι έλεγε ο Οθέλλος; «Αν είναι να 'ρθουν τέτοιες καλές μέρες, μετά την καταιγίδα ας φυσούν οι αέρηδες, μέχρι να ξυπνήσουν τον θάνατο»! Αν και -σαφώς- το αφηγηματικό πλαίσιο στον σαιξπηρικό ήρωα είναι διαφορετικό, στο δικό σου παρόν οι «καλές μέρες», αυτές της «επόμενης μέρας», δεν σε περιλαμβάνουν.
Άλλωστε δεν είσαι παρά ένα από τα εκατομμύρια ανθρώπινα θρύψαλα ακόμη μιας κρίσης που γεννά ευκαιρίες για τους «μαύρους» νεο-Οθέλλους, αυτούς της εργασιακής δυστοπίας. Φοβάσαι! Έμαθες (;) όμως να 'σαι μόνος τον καιρό αυτό. Σε έμαθαν, σε εκπαίδευσαν να ζεις με αποστάσεις.
Κάθε φορά τα γάντια μιας χρήσης με την ασορτί μάσκα και το πλεξιγκλάς στα γκισέ των συναλλαγών είν' εκεί για να λογοκρίνουν «μαχαίρι» ακόμη και την παραμικρή σκέψη σου για «κοινωνικοποίηση». Ακόμη κι εκείνη της αναμονής στην ουρά περιλαμβάνει πια κυρίως καχύποπτες ματιές, λίγες κουβέντες και βλέμμα στραμμένο ίσια μπροστά, όχι πάνω σε εκείνο του άλλου. «Κολλάει κανείς κορωνοϊό με το βλέμμα, ρε;» αναρωτιέσαι και κοιτάς στο κενό.
«ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΣ, ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΣ, ΑΡΙΣΤΕΙΑ»! Όχι, αυτή τη φορά δεν χρειάζονται άξεστοι στρατιωτικοί, κοντοπίθαροι φασίστες ούτε κακόγουστα σύμβολα με πουλιά να «αναγεννιούνται» μέσα από φοίνικες. Δεν χρειάζονται μότο του στιλ «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Αυτά είναι εμπεδωμένα. Συμμόρφωσις απαιτείται, «διαγωγή κοσμιωτάτη» και, κυρίως, «όχι απουσίες» από το απογευματινό ειδησεογραφικό μάθημα. Αν λείψεις, θα... κοπείς.
Κλείνεις με νεύρα την τιβί. Βαρέθηκες το διάβασμα. Βαρέθηκες το Νέτφλιξ. Θες μόνο να βγεις έξω, αλλά συγχρόνως φοβάσαι την «έκθεση» στον χαξλεϊκό «Θαυμαστό καινούργιο κόσμο». Εκεί όπου καλείσαι πια απλώς να επιβιώσεις. Σωματικά, ψυχολογικά, συναισθηματικά...
Θυμώνεις, νιώθεις! Αλλά δεν μιλάς σε κανέναν. Ίσως γιατί ποτέ δεν μιλούσες ή γιατί απλώς πάντα αγαπούσες το δικό σου -όχι το επιβεβλημένο από αλλού- χειροποίητο «σκοτάδι». Μέσα στις δικές σου «Λευκές Νύχτες», αναρωτιέσαι αν η «Νάστινκα», στην ιδανική κι όχι στη... νουάρ εκδοχή της, έχει Νόημα. Συντρίβεις την καραντίνα της Σιωπής. «Δεν ξέρω πώς να σιωπώ όταν η καρδιά μου μιλάει...» έγραφε ο Φ. Ντοστογιέφσκι. Νιώθεις το ίδιο. Οι προσωπικές επαναστατικές σου πράξεις, αλλά και τα συναισθήματά σου είναι ακόμη εκεί, γιατί είναι επίμονα. Βγάζουν νόημα! Η απόσταση κι ο Φόβος δεν βγάζουν...
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
