του Βασίλη Λύκου
Ο απόλυτος αριθμός των ανθρώπων που ζουν στον πλανήτη, η ευθεία αλληλεπίδρασή τους πια, με την άγρια πανίδα καθώς και με τους οικοτόπους τους ή και άλλους άγριους οικοτύπους σε συνδυασμό με τη διεθνή αλματώδη αύξηση του εμπορίου και των μεταφορών, είναι όλοι παράγοντες που στο άμεσο μέλλον θα επηρεάσουν τον τρόπο με τον οποίο η ανθρωπότητα θα μπορεί να προλαμβάνει και να θεραπεύει επιδημίες, που δυστυχώς, λόγω του τρόπου ζωής μας, θα εξελίσσονται σε πανδημίες.
Στην πραγματικότητα, η πρωτοφανής αύξηση του πληθυσμού το δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα -που από τα 2,5 δισ. εκτοξεύθηκε στα 6 δισ- ίσως έχει ήδη επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο μολύνσεις θα εμφανίζονται. Γιατί είναι σαφές πια ότι υπάρχει μια άμεση μαθηματική σχέση μεταξύ της πιθανότητας εμφάνισης μιας πανδημίας και της πυκνότητας του ανθρώπινου πληθυσμού, που αυξάνεται πυρετωδώς. Σκεφτείτε μόνο ότι, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, το 2100 θα έχουμε φτάσει τα 11 δισ. πληθυσμό, ενώ λίγο πριν, στα μέσα του αιώνα μας, ο ανθρώπινος πληθυσμός θα έχει φτάσει τα 9,6 δισ. Κι όλα αυτά σε έναν πλανήτη πεπερασμένο σε έκταση, φέρουσα ικανότητα μεταβολισμού & φυσικούς πόρους.
Όσο μειώνεται η βιοποικιλότητα, εξαφανίζονται είδη «ανταγωνιστές» ασθενειών και «τεχνητοποιούνται» παρθένα οικοσυστήματα (στοιχεία αλληλένδετα με την κλιματική κρίση) τόσο πιο ανεξέλεγκτες πανδημίες είναι καταδικασμένο να αντιμετωπίσει το ανθρώπινο είδος στο εγγύς μέλλον του. Και λέω μέλλον «του» γιατί το μέλλον το δικό μας δεν συνδέεται απαραίτητα με το μέλλον του πλανήτη μας...
