Να ξεκαθαρίσω: δεν στερείται αξιόλογων ανθρώπων, αλλά το ίδιο το κόμμα ως οργανισμός είναι γερασμένο. Δεν ηγεμονεύουν, ας πούμε, οι ιδεολόγοι φιλελεύθεροι, οι επιστήμονες, οι διανοούμενοι. Τους ανέχονται. Διανθίζουν, διακοσμούν, αλλά το εξουσιαστικό ψαχνό το έχουν οι άλλοι. Η εσωκομματική πιάτσα. Λογικό.
Τα πολιτικά κόμματα τα «παραγγέλνουν», τα διαμορφώνουν συγκεκριμένες παραγωγικές ανάγκες. Δηλαδή επαγγελματικές, ταξικές και, κατ' επέκταση, ιδεολογικές συνενώσεις και συμπράξεις. Αλλά ισχύει και η αντίθετη σειρά. Ιδεολογικές, συναισθηματικές, βιωματικές αξίες να προηγούνται και να οργανώνουν το λαϊκό αίτημα για τη δημιουργία κόμματος. Τα κόμματα αντιστοιχούν σε συγκεκριμένα επαγγελματικά και προσωπικά συμφέροντα και κοινωνικές φαντασιώσεις.
Τα κόμματα αντιστοιχούν και σε παραδόσεις, σε επιβιώσεις, σε αφηγήσεις. Έχουν και χαρακτηριστικά συναισθηματικών κληροδοτημάτων. Αν δει υπό αυτό το πρίσμα κανείς την παραδοσιακή ελληνική πολιτική σκηνή, θα φρίξει. Δεν υπάρχει δομημένο κοινωνικό στρώμα που να έχει συμπαγή και συνεκτικά χαρακτηριστικά ώστε να συρράψει, να μορφοποιήσει ένα εσωτερικά συνεκτικό κόμμα. Τα παραδοσιακά κόμματα είναι συγκολλήσεις, γιατί η ελληνική οικονομική και κοινωνική «τάξη» αποτελείται από σκόρπια θραύσματα. Τα κόμματα είναι ασυνεπή, αντιφατικά εσωτερικά, γιατί αποκλίνουν τα πολιτιστικά στοιχεία που τα συνέθεσαν. Αν δει κανείς υπό αυτό το πρίσμα την ελληνική πραγματικότητα, δεν θα μπορέσει να δικαιολογήσει θεωρητικά πολλά από τα πολιτικά μορφώματα και φαινόμενα, θα μπορέσει όμως να κατανοήσει το εύρος και το βάθος της κακομοιριάς.
Αυτό το μορφολογικό χαρακτηριστικό, των συγκολλημένων «σκραπ», των άλυτων αντιφάσεων, εκβάλλει στην παραγωγή της πολιτικής και στην ποιότητά της. Δεν μπορούν υπό αυτές τις συνθήκες και με αυτά τα υλικά να υπάρξουν μεγάλες στρατηγικές επιλογές, γιατί τα παραδοσιακά κόμματα, και ιδίως η Ν.Δ., δεσμεύονται από το «τώρα δα» τους, από τις μικροδιευθετήσεις, από τη ρύθμιση διάσπαρτων, αντικρουόμενων συμφερόντων.
Παράδειγμα, η αλλοπρόσαλλη διαχείριση του προσφυγικού - μεταναστευτικού. Έβριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ για τους 15.000 πρόσφυγες του Αιγαίου και βρίζονται σήμερα από τους οπαδούς τους γιατί σε ένα εξάμηνο τους έφτασαν 40.000. Ισχυρίζονταν ότι το προσφυγικό το δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ και ξαφνικά, μόλις βρέθηκαν οι ίδιοι στα πράγματα, το «προσφυγικό οφείλεται σε γεωπολιτικούς λόγους». Γνωστά τα γεγονότα με την κατάργηση του υπουργείου, με την πανικόβλητη αναβίωσή του, τις αλλαγές αρμόδιων, τους στρουθοκαμηλισμούς. Δέρνουν τους νησιώτες και μετά κάνουν μιντιακή πολιτική εθνεγερσίας.
Διευθετήσεις στιγμής, χωρίς σχεδιασμό και σεβασμό. Υδραυλικοί που βάζουν ένα τούβλο με νάιλον σακούλα στη διαρροή. Έχουμε πλήρη αποτυχία στο φετίχ της «επένδυσης στο Ελληνικό», έχουμε σοβαρή οικονομική και αναπτυξιακή ανάσχεση (και λόγω συγκυριών) που τινάζουν στον αέρα όλες τις προεκλογικές εξαγγελίες, ο κορωνοϊός γλίτωσε το υπουργείο Υγείας από το να απολογηθεί για τη μεγάλη αύξηση της θνησιμότητας από τα κρούσματα της παραδοσιακής γρίπης (και κάπως να απολογηθεί για το υβρεολόγιο στις πολιτικές Υγείας της περιόδου ΣΥΡΙΖΑ). Η αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ ως κεντρική κυβερνητική επιλογή υποδηλώνει την απόλυτη ευθραυστότητα και αδυναμία. Το να βρίζεις και να ενοχοποιείς τους προηγούμενους τώρα στην αρχή σου, αντί να κτίζεις, να συνθέτεις πολιτική, ουσιαστικά προοικονομεί αυτό που θα ακολουθήσει.
Αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει το εμβόλιο της ποιότητας και του πολιτικού βάθους. Αλλά έχει τις δυναμικές προϋποθέσεις. Αρκεί να μην αυτοχειριάζεται με πολιτικές οπισθοφυλακής...
