Xrisa Lukou
Αυτήν τη στιγμή, στο Α7, βρίσκονται πολλές προσφύγισσες με μωρά στα χέρια. Το αγόρι που κάθεται δίπλα μου σηκώθηκε για να δώσει τη θέση του σε μια απ' αυτές. Ένας τύπος γύρω στα 55 τον βούτηξε απ' το μπουφάν, τραμπουκίζοντας τον γιατί δεν σηκώθηκε γι' αυτόν, αλλά για μια λαθρομετανάστρια. Ακολούθησαν δευτερόλεπτα σιωπής, ο νεαρός ψέλλισε «Μη με ακουμπάς» και εγώ κάπως σαν έφηβη σε προαύλιο σχολείου του φώναξα: «Έλα, κατέβασε τα χέρια σου, δεν σε φοβάται κανείς». Μια γυναίκα με καταγάλανα μάτια, κοιτώντας τον ευθεία του γρίλισε: «Αν δεν τον αφήσεις θα σε πιάσουμε εμείς, όλες μαζί». Και τότε ζήσαμε αυτά τα μικρά θαύματα, που δεν λέμε να πιστέψουμε, αν δεν τα δούμε να συμβαίνουν. Το Α7, σύσσωμο φώναξε: «Ντροπή σου φασίστα, μια μάνα με παιδί είναι ρε γελοίε, ντροπή σου ρε βλάκα».
Η φωνή του τύπου σιώπησε και εμείς νιώσαμε παντοδύναμες αυτό το πρωί Τετάρτης. Μεγάλες, ορατές και ατρόμητες για την πιο μικρή μας νίκη.
Ο Konstantinos Nikolopoulos
Η χώρα που δε δείχνει αλληλεγγύη στους νησιώτες της, αφήνοντας να μεταφερθούν ορισμένοι πρόσφυγες στη στεριά της, είναι η ίδια χώρα που ζητά την αλληλεγγύη των Ευρωπαϊκών χωρών να δεχτούν ορισμένους πρόσφυγες ως «βάρη» που τους αναλογούν.
Η χώρα που αφήνει τους πρόσφυγες να αναπνέουν και να κοιμούνται ανάμεσα σε τόνους από σκουπίδια είναι η χώρα που θεωρεί πως οι πρόσφυγες αποτελούν υγειονομική βόμβα αν δεν κλειστούν σε φυλακές.
Και δε λέω η «κυβέρνηση» αλλά η «χώρα», καθώς είναι δυστυχώς σίγουρο πως η κυβέρνηση εκφράζει τον ανήθικο παραλογισμό που επικρατεί στο εσωτερικό της χώρας.
Ναι, μακάρι να κλείσει η ανοιχτή δομή της Μόριας, όπως έκλεισε και η κλειστή δομή της Αμυγδαλέζας. Στη θέση της όμως ποια φρίκη θα ανοίξει;
Αυτό είναι που φοβίζει περισσότερο.
Eliana Kanavel: Ιστορίες του τραμ
Χθες το απόγευμα μπαίνω στο τραμ. Δε βρίσκω θέση και στέκομαι όρθια. Μαζί μπαίνει και μια γυναίκα μετανάστρια μ' ένα μωρό στην αγκαλιά κι ένα στο καρότσι. Δεν σκέφτεται κανείς να της παραχωρήσει μια θέση. Στην επόμενη στάση μπαίνει μια οικογένεια Γερμανών τουριστών. Έχουν και αυτοί ένα μωρό και ένα καρότσι με άλλο μωρό. Αμέσως σηκώνεται μια κυρία να παραχωρήσει θέση στη μητέρα και το μωρό. Όλοι έλεγαν: «κοίτα πόσο όμορφο είναι το μωρό! Μοιάζει με την μαμά του. Είναι πολύ όμορφη». Κάποια στιγμή η Γερμανίδα μητέρα έβγαλε να το ταΐσει και όλοι κοίταζαν το μωρό στο στόμα με μεγάλο θαυμασμό.
Η άλλη μητέρα, η μετανάστρια με τη μαντίλα και το σκούρο δέρμα στεκόταν όρθια και κανένα βλέμμα θαυμασμού δεν έπεσε πάνω της. Το μωρό στην αγκαλιά κοιμόταν, το άλλο στο καρότσι έκλαιγε. Λυπήθηκα που δεν είχα μια θέση να της παραχωρήσω και ντράπηκα για όλους αυτούς που επέλεξαν ποια μητέρα θα δουν, θα θαυμάσουν και θα ταυτιστούν. Προφανώς, την ξανθιά, δυτικοευρωπαία, ευκατάστατη τουρίστρια.
Επιστρέφοντας και πάλι με το τραμ έβγαλα να διαβάσω το βιβλίο «Με τις μέλισσες ή με τους λύκους», την αγόρευση του Θ. Καμπαγιάννη στη δίκη της Χ.Α. Σηκώνοντας το βλέμμα για να πάω στην αρχή της επόμενη σελίδας νιώθω το βλέμμα του κυρίου που κάθεται απέναντι. Σηκώνω και 'γω το βλέμμα μου να τον κοιτάξω, ξαφνιάζεται, μου χαμογελάει και μου λέει ψιθυρίζοντας: «χαίρομαι». Και κάπως έτσι ο κύκλος του χθεσινού ταξιδιού με το τραμ έκλεισε θετικά και με τη σκέψη ότι δεν είμαστε μόνοι.
