Του Γιώργου Κυρίτση
Η εργαλειοποίηση των προσφύγων και μεταναστών από τον Ερντογάν είναι προφανής και ο ίδιος δεν επιδιώκει να την παρουσιάσει ως κάτι διαφορετικό. Για τη συγκέντρωση τόσων ανθρώπων εν μια νυκτί στον Έβρο κινητοποιήθηκε το τουρκικό κράτος και παρακράτος.
Ο Ερντογάν ζητάει στήριξη από ΝΑΤΟ στη Συρία, απειλώντας με ανθρωπιστική κρίση στο προσφυγικό. Ζητάει επίσης τουλάχιστον 4 δις που του χρωστάνε οι Ευρωπαίοι από την Κοινή Δήλωση ΕΕ Τουρκίας για το προσφυγικό.
Οι Ευρωπαίοι θέλουν να επανέλθει ο Ερντογάν στις αγκάλες της Δύσης και γι’ αυτό κωφεύουν στις, άναρθρες -είναι η αλήθεια-, κραυγές της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Στα καθ’ ημάς, η κυβέρνηση κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: εσωτερικό χειρισμό του χειρίστου είδους.
Μετά από το φιάσκο και τα αίσχη των ΜΑΤ σε Λέσβο και Χίο, οι αφελείς του Μαξίμου έχουν θέσει ως πρώτιστη προτεραιότητα να ανακτήσουν το δεξιό κοινό σκηνοθετώντας έναν πόλεμο στον Έβρο.
Αλλά στον Έβρο έχουμε από τη μια πλευρά στρατό και αστυνομία και από την άλλη μερικές χιλιάδες ανθρώπους, διαφόρων εθνικοτήτων, πολλές οικογένειες με παιδιά, μωρά και κατοικίδια, που έχουν όλοι εξαπατηθεί από τον Ερντογάν. Αυτό δεν είναι πόλεμος. Αντίθετα είναι κάτι που μπορεί να καταλήξει σε ανθρωπιστική καταστροφή για την οποία να βρεθεί η Ελλάδα υπόλογη.
Η ρητορική της κυβέρνησης στο θέμα παράγει ήδη αντιπροσφυγική όξυνση: το είδαμε στη Λέσβο με επιθέσεις εναντίον λέμβων στη θάλασσα, ξύλο σε δημοσιογράφους, φωτιά σε εγκαταστάσεις του ΟΗΕ από ακροδεξιούς.
Η κυβέρνηση με την ανεύθυνη στάση της διακινδυνεύει να δημιουργήσει μια κατάσταση που δεν θα μπορεί μετά να ελέγξει και η οποία ναρκοθετεί την διακηρυγμένη - και λανθασμένη πολιτική της για τα νησιά.
Την στιγμή αυτή, η κυβέρνηση οφείλει να στραφεί στους παίκτες του δράματος: Τον Ερντογάν και τους Ευρωπαίους. Το να κηρύσσει τον πόλεμο στα πιόνια και τους απελπισμένους, σε τίποτα καλό δεν πρόκειται να οδηγήσει.
