Της Ντίνας Μπατζιά*
Εσείς το ξέρατε ότι αν δεν συνδεθεί η πάλη για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση των γυναικών με την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων, είστε αστές φεμινίστριες και βοηθάτε να συνεχίζονται οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής και κατανομής; Ότι αν δεν πέσει ο καπιταλισμός, δεν μπορείτε να απεργήσετε στις 8 Μάρτη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, γιατί τα αιτήματα της φεμινιστικής απεργίας υπερασπίζονται μια ισότητα των φύλων με περιεχόμενο που δίνει στην ισότητα η Ε.Ε. κι αυτό είναι πολύ κακό; και επιπλέον βάζετε τρικλοποδιές στο γυναικείο ζήτημα, αλλά και βοηθάτε να αυξηθούν οι ευέλικτες σχέσεις εργασίας;
«Αν παύσουμε εμείς, παύει ο κόσμος»
Γνωρίζετε επίσης ότι το σύνθημα «απεργία στο σπίτι, απεργία στη δουλειά» είναι αντιδραστικό, γιατί καλλιεργείτε τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα φύλα; Αφήστε που τέτοιους προβληματισμούς για την εργασία στο σπίτι μέχρι και το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα ανέπτυξε. Μάλιστα! Και κακώς κάνετε και ταυτίζετε την εργασία στο σπίτι με τη δουλειά, γιατί η εργασία στο σπίτι είναι μη παραγωγική στον καπιταλισμό, δεν παράγει προϊόντα, εμπορεύματα και δεν ταυτίζεται με την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Την απάντηση δίνουν οι Ισπανίδες φεμινίστριες για την, απλήρωτη και απαραίτητη για να αναπαράγεται το σύστημα, εργασία των γυναικών στο σπίτι: «οι εργάτες δεν είναι μανιτάρια που ξεφυτρώνουν από τη γη, κάποιες φροντίζουν ώστε να πηγαίνουν κάθε μέρα στη δουλειά», γνωστό και ως σύνθημα: «Αν παύσουμε εμείς, παύει ο κόσμος».
Αν δεν τα ξέρετε λοιπόν όλα αυτά, τα μαθαίνετε από την ΟΓΕ και το ΠΑΜΕ.
Μάλιστα αν πάτε στην κινητοποίηση της ΟΓΕ και του ΠΑΜΕ, και όχι στη «συγκέντρωση αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων για την οργάνωση «φεμινιστικής απεργίας» στις 8 Μάρτη, που πρωτοστατούν το «Ελληνικό Δίκτυο για τη φεμινιστική απεργία της 8ης Μάρτη και η «Κίνηση για την απεργιακή 8η Μάρτη», θα είστε μια χαρά, ούτε αντιδραστικές, ούτε τίποτα ... και όλα τα ζητήματα που απασχολούν το γυναικείο κίνημα θα λυθούν με την κοινή πάλη και δεν θα υποφέρουν οι γυναίκες από τις διακρίσεις και τη βία και θα επιτευχθεί ως διά μαγείας και η ισότητα των φύλων.
Λες και αμφισβήτησε καμιά μας την κοινή πάλη, ή δεν είναι μπροστά οι γυναίκες, κάνοντας και όλη τη λάντζα, στην αλληλεγγύη, στο προσφυγικό, σε προβλήματα γειτονιάς, στα σχολεία και τους συλλόγους. Αλλά πώς ακριβώς κοινή πάλη; με παραμερισμό των γυναικών από τα κέντρα λήψης αποφάσεων; Με αποκλεισμούς από τα τις ανδροκρατούμενες συνδικαλιστικές ενώσεις, μία στους 17 στην ΑΔΕΔΥ, τρεις στους 46 στη ΓΣΕΕ; Για να μην πιάσουμε τις Ομοσπονδίες... Με υιοθέτηση των ποσοστώσεων για να πετύχουμε όχι τελικά μόνο την ισότητα στην εκπροσώπηση, αλλά την αξιοκρατία;
Αντί να υπερασπιστούμε όλες και όλοι τα πρώτα βήματα της φεμινιστικής απεργίας στην Ευρώπη της εργασιακής ζούγκλας, έχεις ένα κομμάτι της αριστεράς να την καταγγέλλει από πάνω ως αντιδραστική, διασπαστική κι ενάντια στο αντρικό φύλο; Έχουν επαφή με τους πολίτες, με τη ζωή την ίδια;
Δεν είναι γιορτή, είναι απεργία
Θα ήθελα όλα αυτά να πάνε να πουν στη Ρούλα, που έχει δύο παιδιά, δουλεύει δύο βάρδιες σπαστές σε σούπερ μάρκετ και γυρίζει σπίτι στις 10 το βράδυ, όπου τρώει δεύτερο πακέτο με τις όποιες ανάγκες των παιδιών μαζί με την αδιαφορία και ανυπαρξία του συζύγου -ε καλά δεν τρώει και κανένα ξύλο, θα ακούσεις να λένε. Και μία φορά τον χρόνο, στις 8 Μάρτη Ημέρα της Γυναίκας, η Ρούλα βγαίνει με νύφες, κουνιάδες και συμπεθέρες να πάνε στα μπουζούκια να το γιορτάσουν. Και της λέω Ρούλα μου δεν είναι γιορτή, είναι μέρα μνήμης, αγώνα, είναι απεργία. Απεργία για ποιον; απαντάει. «Εγώ δούλεψα κανονικά, και δε με νοιάζει -λέει- εγώ θέλω μια μέρα να ξεσκάσω, να κάνει αυτός τις δουλειές του σπιτιού, να πάει τα παιδιά στα μαθήματα, να βάλει μόνος του να φάνε και να έχει κοιμηθεί Παναγία μου όταν θα γυρίσω αργά». Έχεις μία Ρούλα που συνειδητοποιεί, αν μη τι άλλο, την απεργία στο σπίτι, κι ανοίγει ένα παράθυρο διεκδίκησης των δικαιωμάτων της αυτή η γυναίκα, και πας να της πεις δηλαδή ότι είναι αντιδραστική και ότι σε τίποτα δεν θα καταφέρει να βελτιώσει στη ζωή της αν δεν πέσει ο καπιταλισμός;
Πόσες Τοπαλούδη θα θρηνήσουμε
Για πατριαρχία δεν έχουν ακούσει τίποτα. Ούτε για σεξισμό, τόσα κείμενά τους ούτε τη λέξη δεν είδα. Τις ακροδεξιές φωνές για τις αμβλώσεις τις άκουσαν; Για την έμφυλη βία; τις γυναικοκτονίες μήπως; Ο καπιταλισμός τις δημιουργεί κι αυτές; Να έχεις από τη μία αυτή τη θεωρία κι από την άλλη το στερεότυπο τη σκότωσε από αγάπη, πάθος, ζήλια, την αγαπούσε αλλά... Όχι δεν σκοτώνει ούτε η αγάπη, ούτε το πάθος , ούτε ο καπιταλισμός, Η πατριαρχία σκοτώνει, μέρες που είναι... μέρες της δίκης της Ελένης Τοπαλούδη... Ξέρουν, φαντάζονται αλήθεια, πόσες Ελένες θα θρηνήσουμε αν δεν αντιδράσουμε και περιμένουμε πρώτα να πέσει ο καπιταλισμός;
Και είναι οι ίδιοι που δήλωσαν «παρών» στο νομοσχέδιο για την ουσιαστική ισότητα των φύλων και την καταπολέμηση της έμφυλης βίας, όπως και στη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης (για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας).
Γιατί μπορεί να μην έχουν δει γυναίκα που την κακοποιούσε ο άντρας της, να βρίσκει σε δομή ένα χέρι να κρατηθεί, να πιάνει δουλειά σαν καθαρίστρια και να στέκεται στα πόδια της, να βρίσκει τη δύναμη να τον καταγγείλει, να χωρίσει, να μπει και σε δικαστικό αγώνα για τα παιδιά της, να μπαίνει και στο σωματείο και να διεκδικεί τα εργασιακά δικαιώματά της, μισθολογική ισότητα, αλλά και ευκαιριών και μεταχείρισης. Γιατί η ζωή, άρα και ο αγώνας, σύντροφοι, συνεχίζεται στον καπιταλισμό.
* Η Ντίνα Μπατζιά είναι δημοσιογράφος και μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
