«Χαμός», «διάσπαση», «μάχες χαρακωμάτων» κ.λπ. Οι ιδεολογικές τάσεις, οι διαφωνίες, συσχετίζονται με αποδομητικές διαδικασίες, συγκρούονται με μια κουλτούρα αρχειοθέτη ή πορτιέρη κόμματος που κυριαρχεί σε άλλους κομματικούς οργανισμούς.
Η πολεμική αντιΣΥΡΙΖΑ κειμενογραφία, η στρατευμένη δημοσιογραφία, οι αντιπολιτευτικές ασκήσεις ακριβείας, μεγεθύνουν κάθε κουβέντα, κάθε κριτική υποσημείωση μέλους, στελέχους, «μεταφράζουν» ως δείγμα διάσπασης τη φυσική κινητικότητα που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Φταίνε, βέβαια, και οι διαρροές των από ’δώ και οι άτυπες πληροφορίες πολλών ανόητων. Είναι λογικό και παλαιό ως φαινόμενο, σε περιόδους ανασφάλειας, προσυνεδριακές ή μεταβατικές, να υπάρχει ένα κλίμα ταραχώδους αβεβαιότητας.
Πολλοί φοβούνται ότι πιθανόν να μείνουν «εκτός», να παραγκωνιστούν. Άλλο ανασφάλεια (που όπως πάντα εξαλείφεται μόλις τελειώσει το συνέδριο ή μόλις οριστούν τα ψηφοδέλτια και γίνουν εκλογές) και άλλο η ιδεολογική δοκιμασία, οι ανακαθορισμοί, τα χαρακτηριστικά, τα επείγοντα, τα θέματα αιχμής, που είναι λογικό να εξάπτονται κατά τη μεταβατική περίοδο, όπως αυτή που περνάει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πολλοί εκ των κινδυνολόγων κρίνουν με τα μέτρα των πειθαρχιών που διατρέχουν κυρίως τα παραδοσιακά κόμματα. Ως δείγμα γραφής αναφέρω τη μέριμνα πολλών στελεχών της Ν.Δ., τα οποία θεωρούν χρέος τους να αναφέρουν π.χ. «γιατί με τη Ν.Δ. και τον πρόεδρό μας Κυριάκο Μητσοτάκη έχουμε γυρίσει οριστικά σελίδα».
Να αναφέρουν, σε ένα πλεονασμό που επικυρώνει τη δική τους προσήλωση, την δική τους εσωκομματική νομιμοφροσύνη, και το ονοματεπώνυμο του ηγέτη τους κ.λπ. κ.λπ. Μια έκφραση ευλάβειας και αφοσίωσης, ειδικά από αυτούς που τα δείγματα γραφής τους, ήταν η απείθεια και η εγκατάλειψη (άλλου) αρχηγού τους παλιότερα.
Η παράδοση της Ν.Δ. δεν έχει καμία σχέση με την παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ, με τις διαφωνίες, τις διασπάσεις, τις ομαδοποιήσεις, που κατά κάποιο τρόπο είναι το φυσικό έδαφος σχέσεων για την ειδική και πολυρευματική ιδιότυπη Αριστερά.
Ωραία, να πούμε ότι δεν συμβαίνει τίποτα επειδή για χρόνια συμβαίνουν τα ίδια; Να προσπαθήσουμε να καθησυχάσουμε ή να ανησυχήσουμε; Αλήθεια, τι είναι αυτό που συμβαίνει με το κόμμα; Τίποτα ή κάτι ενταφιασμένο για λόγους κομματικού πατριωτισμού;
Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται ενεργά μέλη, όχι μεταφορείς. Ενεργά και ενεργητικά μέλη, κατ’ αρχάς ως ένα ανθρώπινο τοπίο, με συνοχές και ανοχές. Για να συνδυαστείς, χρειάζεσαι και το αίσθημα μιας συντροφικής αλληλεγγύης και το αίσθημα μιας εσωτερικής δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη σχετίζεται με την αντίληψη του συνανήκειν, σχετίζεται με το αίσθημα της συνεργατικής ασφάλειας, σχετίζεται με τον πιο διαταραγμένο βιωματικό κώδικα.
Όλοι έχουμε αισθανθεί κάποτε το αίσθημα του αποκλεισμού, της εύνοιας προς κάποιον άλλον, της επιείκειας ή της δογματικής αυστηρότητας. Σε πιάνει με παπί χωρίς δεξί φλας και σου κόβει κλήση σαν να είσαι με θωρακισμένη λιμουζίνα. Συχνότατα προτείνονταν άλλοι, προβάλλονταν άλλοι, σε έκοβε ο προπονητής. Και μέσα στο κόμμα γίνονται αυτά. Το πρόβλημα, αυτή την έντονη περίοδο, είναι να κερδηθεί η ήρεμη αίσθηση ότι γίνονται όλα μέσα σε μια διαυγή συνθήκη, που επιτρέπει την αυτοπεποίθηση και το σθένος.
Το κούμπωμα, η κρυψίνοια, η επιφύλαξη, η υποψία, οι αυλικοί, δεν είναι ακριβώς υλικά διάσπασης, είναι όμως εργαλεία διάβρωσης. Χωρίς την ιδεολογική πύκνωση, χωρίς το συναισθηματικό δέσιμο, κάθε κίνηση, πράξη, χειρονομία μπορεί ανάλογα με την ευτέλεια ή την ποιότητά της, να σπρώξει και προς τη σύνδεση και προς την αποσύνθεση.
Αυτό που συμβαίνει είναι αυτό το αναποφάσιστο και διστακτικό.
