Και το αποδεικνύει κάθε στιγμή επί έξι μήνες που βρίσκεται στην εξουσία. Η αντίθεσή της στα συμφέροντα των εργαζομένων είναι άμεση και ρητή, η αντίθεσή της στα συμφέροντα, στην ίδια την ύπαρξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων είναι έμμεση, αλλά σαφής.
Η κυβέρνησή του κ. Μητσοτάκη έσπευσε από την πρώτη μέρα να ψηφίσει ρυθμίσεις στα εργασιακά (ΣΕΠΕ, εργολαβικοί, διαιτησία, κλαδικές συμβάσεις) που αφαιρούν δικαιώματα, καταργούν μέτρα προστασίας των εργαζομένων και οδηγούν σε μειώσεις μισθών.
Η πολιτική της κυβέρνησης κλείνει το μάτι στις μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίες σπεύδουν να αξιοποιήσουν αυτό το νέο κύμα απορρύθμισης που μας επιστρέφει πίσω στο δεύτερο Μνημόνιο. Επιχειρήσεις όπως η Τράπεζα Πειραιώς, ο ΟΤΕ, τα Λιπάσματα Καβάλας, η ίδια η ΔΕΗ, που επανήλθε σε πολιτικές golden boys από τη μία και ενοικιαζόμενων από την άλλη.
Η οικονομία μιας ευρωπαϊκής χώρας, όμως, δεν αναπτύσσεται με μειώσεις μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων. Η μείωση της ζήτησης γονατίζει τις μικρές επιχειρήσεις και εξαϋλώνει την εσωτερική αγορά.
Οι αυξημένες φοροαπαλλαγές στους πλούσιους δεν μεταφέρονται στην κυκλοφορία του χρήματος, ενώ, όπως φάνηκε και με την πεσμένη εορταστική αγορά, η απουσία του κοινωνικού μερίσματος έβλαψε όχι μόνον όσους το είχαν ανάγκη για το γιορτινό τραπέζι, αλλά και τους εμπόρους, οι οποίοι ήλπιζαν σε μια αυξημένη κίνηση που δεν ήρθε.
Το μοντέλο ανάπτυξης με χαμηλούς μισθούς και χωρίς εργασιακά δικαιώματα αποτελεί, τέλος, αυτονόητο αντικίνητρο και για την αντιστροφή του brain drain.
Όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους ιδεοληπτικούς που κυβερνούν και τους φίλους τους.
