Πώς να πείσεις ότι ήταν “η σωστή κίνηση τη σωστή στιγμή”, όπως ψέλλισε ο Γιώργος Κουμουτσάκος, η... επανίδρυση του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής; Και Ασύλου, για να μην ξεχνιόμαστε. Πώς να αποτολμήσεις έναν απολογισμό για τα όσα (δεν) έκανε η κυβέρνηση στο προσφυγικό και στην παροχή ασύλου τους προηγούμενους έξι μήνες;
Πώς να εξηγήσεις γιατί η Ελλάδα, “που επανήλθε ισχυρή” στην παγκόσμια σκηνή και “κάνει πράξη την εθνική της αναγέννηση (!)” μετά την εκλογή Μητσοτάκη, δεν κατάφερε να πάρει την πολυπόθητη πρόσκληση στη διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη;
Την ώρα που η Τουρκία, την οποία “επιτυχώς απομονώνουμε διπλωματικά”, πρωταγωνιστεί στο παζάρι της επόμενης μέρας. Πώς να καταφέρεις να κρύψεις κάτω από το χαλί τις αστοχίες και τις αποτυχίες στην εξωτερική και μεταναστευτική πολιτική μια τέτοια μέρα;
Η λύση που επέλεξε ο πρωθυπουργός ήταν ένα διάγγελμα. Μήπως, έστω για μια μέρα, αλλάξει την ατζέντα. Από αύριο βλέπουμε. Έτσι ανακοίνωσε, με ύφος κουρασμένου μονάρχη (“η απόφαση που κλήθηκα να πάρω δεν ήταν καθόλου εύκολη”) την πρότασή του για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Μια εβδομάδα νωρίτερα απ’ ό,τι έλεγαν όλοι οι αναλυτές - παπαγαλάκια κι αφού είχε φροντίσει μέσω κύκλων, μέσω επώνυμων στελεχών, μέσω φίλιων μέσων, να κάνει πασαρέλα τον θεσμό.
Επί της ουσίας, τώρα, η επιλογή μιας γυναίκας για τον κορυφαίο πολιτειακό θεσμό -θα έπρεπε να- ήταν ώριμη από καιρό. Και είναι κρίμα που το όνομα της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου ακούστηκε εν είδει αντιπερισπασμού.
