Πρόκειται για την εικόνα που εμφανίστηκε σε διάφορα ΜΜΕ, τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά, έντυπα, διαδικτυακά. Και μεταδόθηκε με επιμονή, και αναπαράγεται ακόμη, και σχολιάζεται επιμελώς και εμβριθώς. Επειδή υπήρξαν δύο (μονάχα δύο) περιπτώσεις έκφρασης διαφορετικών επί του θέματος απόψεων.
Αλλά έτσι είναι, τι να κάνουμε; Ό,τι αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ μεγεθύνεται, διογκώνεται, υπερ-προβάλλεται και, γενικώς, γίνεται η τρίχα τριχιά. Έτσι γινόταν, έτσι γίνεται, έτσι θα εξακολουθήσει να γίνεται. Ας το πάρουμε απόφαση κι ας πάμε παρακάτω...
Μονάχα δύο περιπτώσεις δημόσιας έκφρασης διαφορετικής άποψης επί της ωφελιμότητας και της αξίας του αγωγού East Med και των «συμμαχιών» που εκείνος προϋποθέτει. Από στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ η μία, από στέλεχος της Προοδευτικής Συμμαχίας η άλλη. Απόψεις οι οποίες, ασφαλώς, έχουν αμφότερες πολλούς υποστηρικτές, όπως είναι απολύτως φυσικό, ακόμη και εντός του ίδιου κομματικού οργανισμού. Απόψεις ιδιαιτέρως χρήσιμες πάντως, έτσι κι αλλιώς, στο πλαίσιο του προβληματισμού για ένα θέμα τέτοιας σοβαρότητας και τέτοιου βάρους. Αρκεί βεβαίως να αποφεύγονται, σε κάθε σχετική περίπτωση, οξείες εκφράσεις, που θα μπορούν να προσλάβουν και προσωπικό ή ακόμη και προσβλητικό χαρακτήρα...
Και πρόκειται για «χρήσιμη» διαφωνία στο πλαίσιο του εσωκομματικού προβληματισμού, δεδομένου ότι, παρ’ ό,τι διαμετρικά αντίθετες οι σχετικές οπτικές εδράζονται, και οι δυο, σε στέρεη επιχειρηματολογία. Αξίζουν, ως εκ τούτου, σεβασμού στην αντιμετώπισή τους. Ως προσπάθεια θωράκισης της χώρας απέναντι στη διαρκώς αναβαθμιζόμενη προκλητική επιθετικότητα του Ταγίπ Ερντογάν η μία, η μάλλον «πλειοψηφική». Ως ανάχωμα στην αναγκαία προσέγγιση και συναντίληψη η άλλη η, ας πούμε, «αιρετική». Με αμφισβήτηση της ηθικής (ίσως ακόμη και της ρεαλιστικής) διάστασης της επιλογής των συμμαχιών που προϋποθέτουν οι τέτοιες επιλογές, αυτή η δεύτερη.
Επιτρέψτε μου, ως εκ τούτου, να επιμείνω στη χρησιμότητα της διατύπωσης και προβολής όλων των σχετικών, των όσο διαφορετικών, απόψεων, στο πλαίσιο του πολιτικού προβληματισμού στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και των συμπορευομένων μ’ αυτόν, αλλά και, γενικότερα, στο πλαίσιο του διαλόγου στην ελληνική κοινωνία. Με την αναγκαία υποσημείωση ότι η μία οπτική απαντά στα δεδομένα της συγκυρίας. Ιδίως ως αντίβαρο στην πολλαπλή αμφισβήτηση εκ μέρους της Τουρκίας της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ της Ελλάδος και της Κύπρου. Ενώ η άλλη , ως καταφανώς «στρατηγικού χαρακτήρα», βλέπει μάλλον πιο μακριά...
Υπό το «βάρος» της γεωγραφίας και της Ιστορίας...
Δεν είναι, ασφαλώς, του παρόντος κειμένου η εμπορική και οικονομική εκτίμηση του East Med. Ούτε καν η πρακτική δυνατότητα ολοκλήρωσής του. Δεδομένου, προπάντων, ότι οι δύο ως άνω αντιλήψεις κατ’ ουσίαν τον υπερβαίνουν, αναφερόμενες στην εν γένει στρατηγική των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Σημασία, τη μεγάλη σημασία εν προκειμένω, έχει η ακριβής επίγνωση του θέματος περί του οποίου πρόκειται. Το να ξέρουμε δηλαδή για ποιο πράγμα τελικά συζητάμε. Αν αναγνωρίζουμε ή όχι ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις σήμερα, όπως και χθες και αύριο και πάντα, επικαθορίζονται δεσμευτικά από τη γεωγραφία και από την Ιστορία. Παράγοντες επιβαρυντικούς έτσι κι αλλιώς, πλην όμως «σκληρά» ανελαστικούς. Στη βάση μιας «πραγματικότητας» η οποία, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να αλλάξει, είμαστε «καταδικασμένοι» να ζήσουμε και να προχωρήσουμε μαζί της.
Σ’ αυτήν ακριβώς τη λογική βάση, δεν ξέρω αν και πόσο μπορούν να βοηθήσουν (με την όποια έννοια) οι τέτοιου είδους εκατέρωθεν κινήσεις, οι έχουσες ως προφανή στόχο την ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης της κάθε πλευράς, στο πλαίσιο του διαρκώς εντεινόμενου και αναβαθμιζόμενου «ψυχολογικού πολέμου». Αν και πόσο μπορούν να βοηθήσουν ως προς το κατά το δυνατόν ομαλότερο μέλλον των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Δεν ξέρω αν και πόσο μπορούν να βοηθήσουν για μια λογική λύση στο Κυπριακό. Ή αν, στο τέλος της ημέρας, καθίστανται μεγαλύτερα τα εμπόδια και ακόμη πιο δυσεπίλυτα τα προβλήματα και για τα δυο. Ή μήπως είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητούμε διαρκώς τρόπους και μέσα ώστε να συνομιλούμε, να διαπραγματευόμαστε, να λύνουμε διαφορές, να προσεγγίζουμε, να συνεργαζόμαστε. Όπως ακριβώς επιτάσσει το δεδομένο «βάρος» της γεωγραφίας και της Ιστορίας. Πρακτική η οποία δεν αποδίδει βεβαίως βραχυμεσοπρόθεσμα. Και, για να πούμε την αλήθεια, δεν μπορεί κανείς να εγγυηθεί ούτε καν τη μακροπρόθεσμη ωφελιμότητά της. Πρακτική που, όμως, ίσως είναι η μόνη λογική και, συνεπώς, η μόνη πρακτικά χρήσιμη...
