Που τη ζούμε τον τελευταίο καιρό σε μια απροσδόκητα βάναυση εκδοχή της. Υπάρχει όμως, στον σκληρό πυρήνα της παράταξης αυτής τουλάχιστον, και μια παγανιστική λατρεία της κρατικής βίας. Όχι απλώς ως μέσου, αλλά ως σκοπού. Ο Μολώχ ενός σιδερένιου κράτους που είναι έτοιμο να κάνει τα πάντα για την προστασία των καλών ανθρώπων εξυμνείται και λατρεύεται εδώ και δεκαετίες ακόμα και από ένα τμήμα φανατικών οπαδών. Και συχνά κι από ένα τμήμα «μαλακών» διανοουμένων.
Είναι η μανία καταδίωξης των κομμουνιστών μετά τον Εμφύλιο που άφησε τα σημάδια της στη σκέψη τους; Είναι η δογματική αντίληψη του Κακού και του Καλού, του Κόκκινου και του Μαύρου; Είναι η παράδοση του δωσιλογισμού και των ταγμάτων ασφαλείας, το άδικο αίμα τόσων και τόσων νεκρών που βαραίνει στη συνείδηση των ζωντανών; Μπορεί να είναι και όλα αυτά μαζί, μπορεί και κάτι βαθύτερο και φροϋδικό.
Οι ειδικοί ξέρουν περισσότερα. Το βέβαιο είναι ότι στη Δεξιά παράγεται και αναπαράγεται σε όλες τις συνθήκες μια άγρια συμμορία που αποθέτει το αιματηρό της αποτύπωμα στην πορεία της χώρας και της δημοκρατίας.
Το πογκρόμ μετά την απελευθέρωση και μετά τον Εμφύλιο, το παρακράτος των τρίκυκλων, η δολοφονία του Λαμπράκη, η μαζική αστυνομική βαναυσότητα και οι φόνοι ουκ ολίγων δημοκρατικών και αριστερών ανθρώπων τη δεκαετία του ’60 -χαρακτηριστική περίπτωση ο Πέτρουλας, αλλά και ο Βελδεμίρης, ο Κερπινιώτης και άλλοι- βεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές. Με τη χούντα, βέβαια, σάρκα από τη σάρκα της Δεξιάς, όπως και τη Χρυσή Αυγή να αποτελούν αποτρόπαιες και ακραίες αιρέσεις αυτής της παθολογικής λατρείας της αιματηρής καταστολής όχι μόνο της πράξης, αλλά και της σκέψης.
Η λατρεία αυτή αγγίζει και επηρεάζει και μετριοπαθείς φυσιογνωμίες της Δεξιάς. Όταν ο Ράλλης προσκυνά, μετά τη δολοφονία του Κουμή και της Κανελλοπούλου, τους αρχάγγελους των ΜΑΤ ή ο Κώστας Μητσοτάκης διακηρύσσει ότι ο αστυνόμος είναι το κράτος, αποκαλύπτουν πόσο βαθιά στο DNA της Δεξιάς είναι η κρατική καταστολή. Πόσο λατρεύεται και εμπνέει ο πάνοπλος προστάτης του νόμου ακόμα κι όταν σκοτώνει αθώους.
Και πόσο, με τον άτεγκτο παραλογισμό τους, είναι στιγματισμένος όποιος δεν εννοεί ότι η δημόσια τάξη πρέπει να ξεδιψάει με αίμα. Όπως ο Παυλόπουλος, που δεν άφησε τον Μολώχ να φάει κόσμο το 2008.
Και πάντα, πάντα όμως, μετά το αίμα το ψέμα. Η δολοφονία του Λαμπράκη, δυστύχημα. Η δολοφονία του Πέτρουλα, ατυχές γεγονός - όπως και ΟΛΕΣ οι άλλες. Του Γρηγορόπουλου - εξοστρακισμός. Κι όσο για την υπόθεση Ινδαρέ, μην ξεχνάτε τη ζαρντινιέρα...
