Δεν ξέρω πόσοι ξαφνιάστηκαν ή πόσοι εντέλει στεναχωρήθηκαν από κάποια άδεια καθίσματα στη διήμερη διαδικασία της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ το περασμένο σαββατοκύριακο.
Η κουβέντα δεν γίνεται για τη σημειολογία, τη φωτογραφία της στιγμής. Η ουσία είναι αλλού και δεν είναι επικοινωνιακή, αλλά βαθιά πολιτική. Αφορά μια παράλληλη διαδικασία έξω από τα κομματικά τείχη, που συντελείται σε πραγματικό τόπο και χρόνο. Είναι εκεί έξω στις πλατείες, στους δρόμους, τους χώρους δουλειάς, αλλά και τους χώρους που ανασαίνει η καθημερινότητα της ψυχής μας. Στα θέατρα, τα μπαρ, τα σινεμά, στις μουσικές σκηνές και τις αυτοσχέδιες συναυλίες. Εκεί που αξιολογούνται τα πράγματα κάθε στιγμή, εκεί που θα κριθούν αύριο.
Δεν έχω κανένα θέμα με την επιχειρούμενη διεύρυνση. Είναι αναγκαία, έρχεται ως λογική συνέπεια και ως επιστέγασμα μιας φυσιολογικής διαδικασία που ξεκίνησε το 2012 στη φάση των διπλών εκλογών. Ο κόσμος ήρθε τότε. Και συνέχισε να έρχεται στις διπλές εκλογές του 2015. Και ήρθε ξανά σε συνθήκες περίπου σίγουρης ήττας τον περασμένο Ιούλιο.
Από εκεί πιάνεται το νήμα.
Αν δεν έχει αξιολογηθεί κάτι σωστά μέχρι τώρα, δεν είναι οι δυνατότητες διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένες και ακόμα μεγαλύτερες όπως επιβεβαιώθηκε πριν πέντε μήνες. Είναι πρωτίστως η αντοχή και η επιβεβαίωση που πάνω τους συνετελείται σήμερα η διεύρυνση. Είναι ο "σπόρος" που έπεσε σε ακατέργαστα, αλλά εύφορα χωράφια την τελευταία δεκαετία. Κυρίως στις νεότερες ηλικίες, που βίωσαν από κούνια όλη την κρίση και έδωσαν πλειοψηφικά ποσοστά στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Ιούλιο.
"Ανασυγκρότηση μεν, με δημοκρατία και πρόσημο δε" για να κάνω τη σύνδεση με το έξοχο κείμενο - παρέμβαση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αν δεν υπάρχουν δημοκρατία και αριστερό πρόσημο, δεν υφίσταται το πρώτο.
Αυτή η διαδικασία συντελείται με περίπου ίδιους όρους τα τελευταία χρόνια στην Αγγλία. Ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά: Ο Κόρμπιν μπαίνει στην τελική ευθεία των εκλογών της 12ης Δεκεμβρίου στηριζόμενος κυρίως στη νέα γενιά. Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, 51% των ηλικιών 19-29 και 41% των 30-39 επιλέγουν το Εργατικό Κόμμα.
Όπως αξιολογεί ο δικός μας Κ. Δουζίνας σε ένα από τα πολλά σημειώματά του, "ακόμη κι αν χάσει (σ.σ.: ο Κόρμπιν) ο σπόρος μπήκε, το ακροατήριο της Αριστεράς μεγάλωσε, οι νέοι ακούνε πάλι τις ιδέες για ισότητα και δημοκρατία". Σ’ αυτή τη διαχωριστική γραμμή με ατόφια λαϊκά χαρακτηριστικά, ταξικό πρόσημο και δικαιωματική υπεροχή μπορεί να ευδοκιμήσει η διεύρυνση.
