Για τις κατά βάση απαισιόδοξες εκτιμήσεις του στις δημόσιες παρεμβάσεις του και συχνά αντίθετες με την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, δικαιολογήθηκε λέγοντας, ότι «οι κεντρικοί τραπεζίτες οφείλουν να μιλούν…».
Βέβαια, το θέμα είναι, εάν τηρούνται οι κανόνες δεοντολογίας, δηλαδή, σε ποιες περιπτώσεις επιτρέπει ο θεσμικός ρόλος του διοικητή της ΤτΕ να μιλά και πότε να σιωπά.
Πριν από μήνες ο Γ. Στουρνάρας επέλεξε την εκκωφαντική σιωπή, όταν κερδοσκόποι έβαλαν κατά του ελληνικού χρηματιστηρίου.
Έπρεπε να περάσουν τρία εικοσιτετράωρα ισχυρής πτώσης του δείκτη για να αποφασίσει με δήλωση του να στηρίξει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Στο πρώτο εξάμηνο της προηγούμενης κυβέρνησης, όταν βουνά έφευγαν τα χρήματα από τις τράπεζες, ο κ. Στουρνάρας δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει, ή να περιορίσει τη μεγάλη φυγή καταθέσεων από τις ελληνικές τράπεζες.
Συμπεριφερόταν σαν να χαιρόταν που συνέβαινε.
Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής, στις 14 Δεκεμβρίου του 2010, όταν ήταν γενικός διευθυντής του Ινστιτούτου Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών -κορυφαίου οικονομικού think tank στη χώρα μας, είχε ταχθεί κατά της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.
Συγκεκριμένα είχε πει, πως μια τέτοια κίνηση «θα ήταν καταστροφική»: «Το επόμενο πεντάλεπτο θα κατέρρεε το τραπεζικό σύστημα. Δεν είμαστε αυτάρκεις ούτε σε τρόφιμα. Θα πεινούσαμε» είχε υποστηρίξει ο Γ. Στουρνάρας.
Η λογική του δεν ήταν αυθαίρετη: Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, έχοντας εκτεθεί σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου πέρα από κάθε λογικό πλαίσιο τα χρόνια πριν το Μνημόνιο, θα πλήττονταν από το κούρεμα του χρέους (όπως άλλωστε έγινε αργότερα και με το ονομαστικό κούρεμα των 100 δισ. ευρώ από το PSI).
Από την άλλη πλευρά, όμως, η αντίληψη του κ. Στουρνάρα ήταν ότι οι Έλληνες πολίτες θα έπρεπε να αντέξουν το αβάσταχτο χρέος, και να πεινάσουν για να μην πεινάσουν οι τράπεζες, δηλαδή, οι μεγαλοκαταθέτες και οι μέτοχοί τους.
Είχε πει και άλλα όμως, ο κ. Στουρνάρας τότε, υπερασπιζόμενος το πρώτο Μνημόνιο.
Είχε εκτιμήσει πως πέσαμε στον γκρεμό και απλά μας έβαλαν ένα σεντόνι, «όχι γιατί μας αγαπούν, αλλά γιατί θα κατέρρεε η ευρωζώνη».
Εκτίμηση που στη συνέχεια έγινε δεινός πολέμιος της.
Γιατί αν η ευρωζώνη θα κατέρρεε με μια ελληνική χρεοκοπία, η ρημαγμένη και ταπεινωμένη ελληνική κοινωνία δεν θα ζητούσε απλά από την κυβέρνησή της να απειλήσει με χρεοκοπία για να πετύχει ένα στοιχειώδες κούρεμα του χρέους.
Θα όφειλε να το πράξει για λόγους στοιχειώδους αξιοπρέπειας.
Ο Γ. Στουρνάρας ποτέ δεν έδωσε εξηγήσεις για τη δήλωση του αυτή.
Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον σε μία επόμενη συνέντευξη του να του τεθεί το ερώτημα από ένα ΜΜΕ.
