Στα 46 χρόνια που πέρασαν από τον Νοέμβρη του 1973, η εξέγερση του Πολυτεχνείου νοηματοδοτήθηκε και επανανοηματοδοτήθηκε αρκετές φορές ανάλογα με τη συγκυρία. Με ζώσα και παλλόμενη τη μνήμη και με τους ίδιους πρωταγωνιστές τα πρώτα χρόνια, με αμηχανία ανάμεικτη με ενθουσιασμό όταν πρωτοεκλέχθηκε το ΠΑΣΟΚ, με σκαμπανεβάσματα τα επόμενα χρόνια. Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται - Ο αγώνας τώρα συνεχίζεται.
Οι προσωπικές διαδρομές αρκετών από τους πρωταγωνιστές σχετικοποιούσαν τα πράγματα, τροφοδοτούσαν μια διάθεση απαξίωσης που ποτέ δεν έπαψε να είναι το ανομολόγητο όνειρο της Δεξιάς.
Κάποιες στιγμές, στα τέλη της δεκαετίας του '90, πολλοί προέβλεπαν το τέλος του Πολυτεχνείου μέσα από την "αφυδάτωση" και τη μουσειοποίηση των εκδηλώσεων και τη μικρή συμμετοχή του κόσμου. Όμως το κόκκινο νήμα που συνέδεε τους αγώνες της νεολαίας με τις επόμενες γενιές εξακολουθούσε να υπάρχει ακόμη κι όταν δεν ήταν ορατό διά γυμνού οφθαλμού, όταν χανόταν μέσα στο κομφετί της ισχυρής Ελλάδας.
Το Πολυτεχνείο αναζωογονήθηκε και αιματοδοτήθηκε με τις κινητοποιήσεις της νεολαίας τη δεκαετία του 2000, δείχνοντας ότι το κόκκινο νήμα της μνήμης είναι και το κόκκινο νήμα που συνδέει τους αγώνες.
Το Πολυτεχνείο, 46 χρόνια μετά, με τους εικοσάχρονους μαλλιάδες του '73 συνταξιούχους σήμερα, καταγράφει μια αντοχή στον χρόνο και στη σκόνη της Ιστορίας, μεγαλύτερη ίσως από κάθε άλλη συλλογική έκφραση της ελληνικής κοινωνίας. Η ρεβανσιστική Δεξιά που ανέλαβε τη διακυβέρνηση εκδηλώνει την απέχθεια και τον φόβο της προς το Πολυτεχνείο και προς ό,τι αυτό συμβολίζει. Είναι δική μας δουλειά, κάθε νέου, κάθε δημοκράτη, κάθε προοδευτικού ανθρώπου, να το υπερασπιστούμε.
