Live τώρα    
25°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
25 °C
23.2°C25.8°C
2 BF 33%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
24 °C
23.4°C26.8°C
2 BF 33%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
21 °C
20.0°C24.8°C
2 BF 49%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
21 °C
20.2°C21.0°C
2 BF 69%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
25 °C
24.0°C24.9°C
2 BF 33%
Το Πολυτεχνείο ζει αν εμπνέει τη νέα γενιά
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Το Πολυτεχνείο ζει αν εμπνέει τη νέα γενιά

Του Πάνου Τριγάζη*

Με τους φοιτητές ξανά στους δρόμους εναντίον πρόσφατων αντιεκπαιδευτικών και αντιδημοκρατικών επιλογών της σημερινής κυβέρνησης, τιμούμε και φέτος την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την πτώση του τυραννικού καθεστώτος της Χούντας.

Όπως σε όλες τις μεγάλες καμπές της ελληνικής Ιστορίας, η νεολαία πρωταγωνίστησε στον αντιδικτατορικό αγώνα, μετατρέποντας, αρχικά τη Νομική και μετά το Πολυτεχνείο σε «ταμπούρια της λευτεριάς».

Υπενθυμίζω ότι στην αρχαιότητα ήταν δύο νεαροί Αθηναίοι, ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων, που κέρδισαν τον τίτλο του τυραννοκτόνου, ενώ στην αρχή της ναζιστικής Κατοχής ήταν και πάλι δύο νεαροί, ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας, που ταπείνωσαν το Γ’ Ράιχ, κατεβάζοντας τη σημαία με τη σβάστικα από την Ακρόπολη και στέλνοντας μήνυμα απελευθέρωσης σε όλη την Ευρώπη. Μετά τον καταραμένο Εμφύλιο, ήταν ένας 22χρονος, ο Νίκος Νικηφορίδης, που τέθηκε επικεφαλής του Φιλειρηνικού Μετώπου Νέων, αναλαμβάνοντας την προώθηση της Έκκλησης της Στοκχόλμης για την κατάργηση και απαγόρευση των πυρηνικών όπλων.

Μεταγενέστερα, τη σκυτάλη από την ΕΠΟΝ της Αντίστασης και τον Νικηφορίδη πήραν ο Λαμπράκης και οι Λαμπράκηδες, δημιουργώντας ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά νεολαιίστικα κινήματα. Έτσι, ηττήθηκε η κυβέρνηση της ΕΡΕ και έπνευσε σε όλη τη χώρα μας άνεμος δημοκρατίας και εθνικής ανεξαρτησίας, που όμως ανεκόπη από την αμερικανοκίνητη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία του Απριλίου 1967.

Εμπιστοσύνη στους νέους

Έκανα τη σύντομη αυτή αναδρομή για να τονίσω ότι ως γονείς και ως κοινωνία δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε την εμπιστοσύνη μας στους νέους ανθρώπους και την ικανότητά τους να πρωτοστατούν σε προοδευτικές αλλαγές. Θυμάμαι ότι, το 1960-68, πολλοί συντηρητικοί πανεπιστημιακοί και άλλοι κήρυκες του αναχρονισμού μιλούσαν για τα χαμένα «παιδιά των λουλουδιών», καυτηρίαζαν τη «μαλθακότητα» των νέων, που δεν είχαν ζήσει την Κατοχή και τον Εμφύλιο και ήταν ευάλωτοι σε δυτικόφερτες ιδέες, εν αντιθέσει με τους «εθνικόφρονες».

Και όμως πολλά από εκείνα τα παιδιά «που τα έλεγαν αλήτες» πρωταγωνίστησαν στο φοιτητικό κίνημα, διεκδικώντας αρχικά ελεύθερες εκλογές στους συλλόγους τους, ανεβαίνοντας στη συνέχεια στην ταράτσα της Νομικής και τέλος, καταλαμβάνοντας το Πολυτεχνείο, με συνθήματα εναντίον της Χούντας και υπέρ της εθνικής μας ανεξαρτησίας.

Είχαμε τότε και νεκρούς στο Πολυτεχνείο και τους γύρω χώρους, από τους οποίους θυμάμαι έντονα τον εκ Πύργου προερχόμενο και πολύ γνωστό μου Βασίλη Φάμελλο, καθώς και τον δεκαεπτάχρονο μαθητή Διομήδη Κομνηνό, του οποίου το όνομα είχαμε δώσει σε φοιτητικό μουσικό συγκρότημα στο Λονδίνο, το 1975.

Μετά την πτώση της Χούντας, όλες οι πολιτικές παρατάξεις, με την εξαίρεση των φιλοχουντικών και νεοναζιστικών οργανώσεων, τίμησαν το Πολυτεχνείο με τον ένα ή άλλο τρόπο. Ακόμα και η Ν.Δ. κατέθετε στεφάνι, αναγνωρίζοντας τη σημασία του, έστω και αν δεν ήταν σύμφωνη με τα οράματά του.

Βεβαίως, υπήρξαν και οι αρνητές της θυσίας του Πολυτεχνείου, που ισχυρίστηκαν ότι «δεν υπήρχαν νεκροί». Κάποιοι εξ αυτών, δυστυχώς, σήμερα είναι υπουργοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Άλλος τρόπος υπονόμευσης της μνήμης του Πολυτεχνείου ήταν η προσπάθεια ορισμένων να φορτώσουν τα προβλήματα της μεταδικτατορικής Ελλάδας στη γενιά του Πολυτεχνείου, κατηγορώντας την ότι προτίμησε αξιώματα και ενσωματώθηκε στο σύστημα, λες και δεν ήταν γνωστό ότι η Συντονιστική του Πολυτεχνείου στελεχώθηκε από φοιτητές ποικίλων πολιτικών απόψεων, με συνέπεια κάποιοι εξ αυτών να γίνουν, μεταδικτατορικά, κυβερνητικά στελέχη. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα, κορυφαία στελέχη της Αριστεράς όλων των αποχρώσεων ανήκουν στη γενιά του Πολυτεχνείου.

Θέλει αλήθεια από τους πολιτικούς

Καταλήγω με την επισήμανση ότι ούτε η σημερινή νεολαία είναι απολίτικη, βολεμένη και αδιάφορη. Πράγματι, οι πολιτικές νεολαίες έχουν απομαζικοποιηθεί, αλλά το φαινόμενο αυτό είναι σύμπτωμα της γενικότερης κρίσης του πολιτικού συστήματος, θα έλεγα και του κομματικού φαινομένου. Κατά τη γνώμη μου, η σημερινή νεολαία θέλει αλήθεια και ειλικρίνεια από τις πολιτικές ηγεσίες, ενώ απεχθάνεται τους κάθε λογής δογματισμούς. Δεν διαδηλώνει με σύνθημα «ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός», διότι ξέρει ότι είναι πολλοί ιμπεριαλισμοί, όπως επιβεβαίωσε η πρόσφατη εισβολή της κυβέρνησης Ερντογάν στη Βόρεια Συρία. Δεν συγκινείται από τους κλασικούς του μαρξισμού, αλλά έχει ίνδαλμά της τον Τσε Γκεβάρα, χωρίς να γνωρίζει ότι υπήρξε κομμουνιστής. Ακούει πιο πολύ τη 14χρονη Γκρέτα Τούνμπεργκ, διότι το δικό της μήνυμα είναι το πιο σύγχρονο και επίκαιρο, δηλαδή η σωτηρία του πλανήτη από την οικολογική καταστροφή. Επιπλέον, στηρίζει άμεσα ή έμμεσα οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων σαν τη Διεθνή Αμνηστία, ενώ εμπνέεται από τη θυσία του Παύλου Φύσσα.

Με αυτούς τους τρόπους το Πολυτεχνείο ζει και σήμερα.

* Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL