του Άγγελου Μανταδάκη
Το ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται στην κρισιμότερη καμπή της διαδρομής της είναι κάτι το αδιαμφισβήτητο. Το απέδειξε άλλωστε η πρόσφατη σύνοδος κορυφής όπου συζητήθηκαν κρίσιμα ζητήματα που αφορούν το παρόν και το μέλλον της Ένωσης, καθώς και τον ρόλο της σε έναν κόσμο που σφραγίζεται από τον ανταγωνισμό των δύο ισχυρότερων στρατιωτικών δυνάμεων, των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Επιβεβαιώνεται έτσι ότι η Ευρώπη κινδυνεύει να συνθλιβεί ανάμεσα σε δύο κολοσσούς και μάλιστα υπό τις σημερινές ηγεσίες τους αν δεν φροντίσει να ενισχύσει τη συνοχή της και να προωθήσει τη σύγκλιση των χωρών που αποτελούν τα πιο αδύναμα μέλη της.
Αναλυτικότερα το Brexit, η διεύρυνση της Ευρώπης προς τα δυτικά Βαλκάνια, το προσφυγικό, ο πόλεμος στη Συρία και η συμπεριφορά της Τουρκίας στο Αιγαίο ήταν τα ζητήματα που τέθηκαν επιτακτικά στους ηγέτες των χωρών - μελών. Η Ελλάδα βρέθηκε μπροστά σε «καυτά» θέματα που αφορούν την ασφάλειά της, αλλά και τη σταθερότητα στην περιοχή της. Οι περιστάσεις απαιτούσαν την ισχυρή παρουσία της χώρας μας. Αντί γι' αυτό, όμως, είδαμε μια χαρακτηριστική «αφωνία» της ελληνικής πλευράς, ιδιαίτερα μάλιστα στο ζήτημα της διεύρυνσης και των κυρώσεων κατά της Τουρκίας για την προκλητική της στάση. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας επιχείρησε μάλλον να δικαιολογήσει τη στάση των εταίρων μας απέναντι στη Βόρεια Μακεδονία και την Αλβανία, γεγονός που αποτελεί ιστορικό λάθος.
Ειδικότερα, ούτε λίγο ούτε πολύ τα κυβερνητικά στελέχη επιχείρησαν να δικαιολογήσουν το βέτο της Γαλλίας, της Ολλανδίας και της Δανίας στην έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με τις χώρες αυτές. Για μεν την Αλβανία οι ενστάσεις ήταν και είναι βάσιμες λόγω της συμπεριφοράς του αλβανικού κράτους απέναντι στις μειονότητες (π.χ. την ελληνική) -αν και στη συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Αλβανό πρωθυπουργό δεν φάνηκε να προκύπτει κάτι συγκεκριμένο από την αλβανική πλευρά- όμως η ταύτιση της Αλβανίας με τη Βόρεια Μακεδονία αποδείχθηκε λανθασμένη. Η κυβέρνηση της Βόρειας Μακεδονίας έχει αρχίσει ήδη να εφαρμόζει τη Συμφωνία των Πρεσπών και ο αποκλεισμός της από την Ευρώπη δεν έχει καμία δικαιολογία, ειδικά όταν ταυτίζεται με αυτόν της Αλβανίας.
Τι περιμέναμε από την ελληνική κυβέρνηση; Περιμέναμε μια στάση πιο αποφασιστική, ώστε να διασφαλιστεί η εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών και να μην τορπιλιστεί το καλό κλίμα στις σχέσεις των δύο χωρών. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Μάλιστα ο πρωθυπουργός της Βόρειας Μακεδονίας, Ζ. Ζάεφ, υπό την πίεση των εσωτερικών αντιπάλων του, έκανε την εξής περίεργη δήλωση: «Από τη στιγμή που δεν ξεκινούν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις, κάποιες διατάξεις της Συμφωνίας μπορεί να παγώσουν».
Από την άλλη πλευρά, στη χώρα μας ακούστηκαν πάλι φωνές υπέρ της ακύρωσης της Συμφωνίας, κυρίως από δυνάμεις της Άκρας Δεξιάς που στεγάζονται στη Νέα Δημοκρατία. Βεβαίως η Κομισιόν, με δήλωσή της, απέκλεισε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά η γειτονική χώρα βαδίζει προς εκλογές από τις οποίες δεν αποκλείεται νίκη του εθνικιστικού κόμματος VMRO που θα αλλάξει τελείως το σημερινό status, εις βάρος μάλιστα της Ελλάδας.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν πόσο αποτυχημένη ήταν και είναι η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας, η οποία εξακολουθεί να χαρακτηρίζει τη Συμφωνία των Πρεσπών κατάπτυστη και προδοτική, γεγονός που αποτυπώθηκε και στη στάση της στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης με πιθανά επιζήμια αποτελέσματα για τη χώρα μας.
