Επαγγελματίες συνδικαλιστές που έχουν χάσει την επαφή τους με τον κόσμο της εργασίας και που δεν αντιλαμβάνονται ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι επιθυμούν περισσότερη συμμετοχή και δημοκρατία στη λήψη αποφάσεων που τους αφορούν». Με αυτή τη νεοφιλελεύθερη κοινοτοπία είχε αντιδράσει προ ημερών ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά τη διάρκεια της πρώτης απεργίας που τα συνδικάτα οργάνωσαν για να απαντήσουν στην κυβερνητική προσπάθεια για επιστροφή στην εργασιακή ζούγκλα των Μνημονίων.
Εκεί λοιπόν, στις ημέρες των πρώτων μνημονιακών χρόνων, θέλουν να μας γυρίσουν. Τότε που κάθε εργασιακή διεκδίκηση, κάθε απεργία και κάθε κινητοποίηση έμπαινε στην κρεατομηχανή του κοινωνικού αυτοματισμού. Τότε που οι κυβερνώντες σε αγαστή συνεργασία με τα ντόπερμαν της ενημέρωσης συκοφαντούσαν με λύσσα όποιον τολμούσε να σηκώσει κεφάλι.
Σε εκείνες τις σκοτεινές ημέρες της αθλιότητας επιθυμούν να επιστρέψουμε οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, με τον Βασίλη Οικονόμου να παίρνει χθες τη σκυτάλη του κοινωνικού αυτοματισμού από τον αρχηγό του και να επιτίθεται στους εργαζόμενους στην αποκομιδή των απορριμμάτων χαρακτηρίζοντάς τους «ελίτ» και «προνομιούχους» επειδή τόλμησαν να αντιταχθούν απεργώντας ενάντια στο πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης που ανοίγει την πόρτα στην ιδιωτικοποίηση της καθαριότητας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Σαν να μη φτάνουν τα νομοσχέδια τα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα κάποιων επιχειρηματιών, είναι και ο κοινωνικός αυτοματισμός που αποτελεί βασικό πολιτικό πυλώνα του νεοφιλελευθερισμού. Είναι κι αυτό το απαραίτητο συστατικό μιας πολιτικής που, πέραν όλων των άλλων, έρχεται να μολύνει τον κοινωνικό ιστό του τόπου στοχοποιώντας και συκοφαντώντας όποιον στέκεται εμπόδιο στον εργασιακό οδοστρωτήρα του Κυριάκου Μητσοτάκη και των συμφερόντων που εκπροσωπεί.
Μια μόλυνση που κάποιοι ελαφρά τη καρδία υποδόρια διοχετεύουν στην κοινή γνώμη μέσω των ΜΜΕ με σκοπό πρόσκαιρες νίκες εις βάρος των δαιμονοποιημένων συνδικαλιστών που, τάχα, αυτοί οι λίγοι και οι βολεμένοι είναι που κάθε τρις και λίγο ταλαιπωρούν τους πολλούς για την προστασία των δικών τους προνομίων και μόνο, θολώνοντας έτσι τη γενικότερη εικόνα που λέει πως και οι «πολλοί» δεν είναι τίποτα άλλο από το άθροισμα κάποιων «λίγων», και «λίγων» και «λίγων» που καλό είναι να εχθρεύονται οι μεν τους δε προς το συμφέρον των πραγματικά ολίγων και ισχυρών.
