Του Γιάννη Μπαλάφα
Πριν από λίγες μέρες ο «πλανητάρχης» Τραμπ «πούλησε» τους (έως τότε συμμάχους του στην περιοχή) Κούρδους.
Πριν από λίγες μέρες οι Ευρωπαίοι «ηγέτες» αθέτησαν τις υποσχέσεις τους απέναντι σε Αλβανία και Βόρεια Μακεδονία.
Οι επιπτώσεις από αυτές τις ενέργειες δεν μπορεί να εκτιμηθούν πλήρως ακόμα. Σίγουρο είναι όμως ότι θα οδηγήσουν μεγάλα τμήματα πολιτών στην περιχαράκωση και τον εθνικισμό. Όσοι νιώθουν «πουλημένοι», είναι ευκολότερο να «οχυρωθούν» στα εθνικά τους σύνορα, τους «δικούς» τους ανθρώπους, και να αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό κάθε τι που «έρχεται απ' έξω», παρά να διεκδικήσουν την ένταξή τους σε κάποια υπερεθνική συλλογικότητα.
Ταυτόχρονα η έννοια της ηθικής στην πολιτική δέχεται πολλά πλήγματα. Χάνουν τη δυναμική και το νόημά τους έννοιες όπως «αλληλεγγύη», «διεθνής νομιμότητα», «δίκαιο», «ανθρώπινα δικαιώματα» κ.λπ. Πλέον κυριαρχούν οι έννοιες του «ισχυρού», της «στρατιωτικής ισχύος», των «στρατηγικών συμφερόντων» κ.λπ.
Υπάρχουν όμως και οι φωτεινές, θαρραλέες, εξαιρέσεις: Μεταξύ αυτών επιτρέψτε μου να ξεχωρίσω τον ηγέτη των Τουρκοκύπριων Μουσταφά Ακιντζί που με δήλωση του κατακρίνει την εισβολή στη Συρία, αλλά αφήνει αιχμές και για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 λέγοντας: «Παρ' όλο που τότε το αποκαλούσαμε 'Ειρηνευτική Επιχείρηση', ήταν ένας πόλεμος στον οποίο χύθηκε αίμα. Και τώρα, παρ' όλο που την αποκαλούμε 'Ειρηνική Άνοιξη' δεν είναι νερό που χύνεται, αλλά αίμα», προκαλώντας την οργή του Ερντογάν και απειλές για τη ζωή του.
Είναι σαφές ότι τώρα ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι. Η Αριστερά και όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις οφείλουν να αντισταθούν σε αυτό το κύμα αυταρχισμού και στρατιωτικής επιβολής. Η Ευρώπη που ονειρευόμαστε τώρα δείχνει αδύναμη, αδιάφορη, χωρίς προσανατολισμό και όραμα. Κι όμως τώρα είναι που υπάρχει η μεγάλη ανάγκη για μια Ευρώπη της προόδου, της αλληλεγγύης, της ισότητας, της διαφορετικότητας, της καινοτομίας, των νέων... Τώρα είναι που πρέπει να αθροιστούν όσοι δεν συμβιβάζονται με την ησυχία ενός «κοινωνικού νεκροταφείου» όπου κανείς δεν μιλά, κανείς δεν διαμαρτύρεται, όλοι αποδέχονται ότι άλλοι αποφασίζουν για τη ζωή τους. Εμείς στην Αριστερά το πληρώσαμε πολύ ακριβά το ότι «δεν συνεμορφώθημεν προς τας υποδείξεις». Είμαστε όμως αγύριστα κεφάλια και θα συνεχίσουμε.
Ξέρουμε ότι αυτό είναι που πονάει την άρχουσα τάξη. Ότι δεν δηλώνουμε υποταγή, ότι αντιδρούμε, ότι προτάσσουμε ιδέες και αρχές, τη δύναμη του λόγου και όχι των όπλων, ότι δεν το βάζουμε κάτω παρ' όλο που δεν έχουμε «δικά» μας ΜΜΕ και δημοσιογράφους για να μας κάνουν «αγιογραφίες», ότι για μας ισχύει το «σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ».
Γι' αυτό νιώθουμε πολύ κοντά με τους φιλειρηνιστές όλου του κόσμου, με τους νέους που παλεύουν για ένα δικό τους project, με όλους που θέλουν δίκαιη ανάπτυξη, με όσους ονειρεύονται μια Ευρώπη της προόδου, της ισότιμης ανάπτυξης, της αλληλεγγύης, της διαφορετικότητας, με τις Κούρδισσες αντάρτισσες που αρνούνται να συμβιβαστούν, με τους Τουρκοκύπριους που «δεν βολεύονται» κάτω από την μπότα του σουλτάνου. Δεν είμαστε θιασώτες μιας «μουντής ήσυχης επιβίωσης», αλλά μιας έντονης πολύχρωμης δημιουργικής ζωής. Στη δική μας Ευρώπη δεν θα εισβάλουν αστυνομικοί σε κινηματογραφικές αίθουσες για να διαπιστώσουν αν ανήλικοι παρακολουθούν ταινίες, ούτε θα υπάρχουν υπουργοί που κυνικά θα δηλώνουν ότι «εταιρείες σαν τη Novartis μπορεί να δίνουν χρήματα σε γιατρούς, πολιτικούς και δεν ξέρω σε ποιους άλλους, όμως σώζουν και ζωές»...
Γι' αυτή την Ευρώπη, γι' αυτή την Ελλάδα παλεύουμε και καθημερινά αισθανόμαστε ισχυρότεροι στην κοινωνία. Αφήνουμε τους κρατούντες στην ασφάλεια των «φιλικών συνεντεύξεων», στον αυταρχισμό και τα χειροκροτήματα κάθε τι παλιού, ξεπερασμένου και διεφθαρμένου...
