Ο Πρόεδρος Τραμπ, μέσα στην αντιφατική του προσωπικότητα και την αυξανόμενη σύγχυση φρενών, κλυδωνιζόμενος, ίσως προκαλέσει μια μείζονα διεθνή κρίση στη Μέση Ανατολή (το κάνει ήδη αυτή τη στιγμή που γράφω) μήπως περισωθεί. Όπως ο μακαρίτης Πρόεδρος Νίξον, όταν είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο Γουότεργκέιτ προκάλεσε ως αντιπερισπασμό, με τη συνέργεια της ελληνικής χούντας το '74, την καταστροφή της Κύπρου, χωρίς εν τέλει να γλιτώσει. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά ποτέ ως φάρσα. Πάντα ως τραγωδία.
Μελετήστε καλά την Ιστορία, για να μην βρεθούμε πάλι στο καλάθι των αχρήστων!
Η Βρετανία επιδιώκει να βγει από την Ευρώπη και συγχρόνως να παραμείνει εντός αυτής. Πράγμα δύσκολο, όχι όμως εντελώς αδύνατο στον ψηφιακό μας κόσμο. Κάτι σαν τη γάτα του Σρέντιγκερ, που είναι νεκρή και ζωντανή συγχρόνως. Και στη μία περίπτωση όμως και στην άλλη ας έχουμε υπόψιν μας ότι η Βρετανία θα ξαναπιάσει, ελεύθερη από προσχήματα και από διεθνείς συνθήκες, την παλιά της πολιτική, που ποτέ δεν εγκατέλειψε, των κανονιοφόρων. Και το παλιό της προσοδοφόρο επάγγελμα, που ποτέ δεν αποκήρυξε, της πειρατείας. Θα στενάξουν πάλι τα λιμάνια της Μεσογείου. Θα δούμε να ξανανθεί το “εμπόριο” υπό την απειλή των τηλεβόλων: “Αγοράστε τα σάπια μεταλλαγμένα μας, γιατί αλλιώς θα έρθουν τα βομβαρδιστικά. Μια μπουκιά για τη μανούλα Αγγλία, γρήγορα, μαμ, κατάπιε την κι ας μυρίζει!”
Μελετήστε καλά την Ιστορία, για να μην βρεθούμε πάλι στον κάδο απορριμμάτων!
Η Τουρκία διαθέτει ανεπτυγμένη σε μεγάλο βαθμό την ικανότητα να επανακάμπτει γρήγορα ύστερα από κάθε της ήττα, στρατιωτική ή πολιτική. Είναι ιστορικά διαπιστωμένο αυτό. Βλέπε, π.χ., πόσο γρήγορα συνήλθε μετά τη συντριβή της από τον Ταμερλάνο στη μάχη της Άγκυρας (1402), μετά την ήττα στη ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571), μετά την αποτυχία της μπροστά στη Βιέννη που ακόμη δεν έχει "χωνέψει". Πόσο έγκαιρα αντέδρασε και απέτρεψε την οριστική της διάλυση μετά τη δεινή ήττα που υπέστη στο Ικόνιο από τον γνωστό μας Ιμπραήμ, όταν συνέτριψε τον άλλοτε συμπολεμιστή του στο Μεσολόγγι Κιουταχή (1832), και μετά την πανωλεθρία της μάχης του Νετζίπ, επίσης από τον Ιμπραήμ (1839). Έσπευσαν τότε οι Μεγάλες Δυνάμεις να σώσουν την παραπαίουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία με ναυτικό αποκλεισμό ενώ ο Ιμπραήμ βρισκόταν ήδη προ των πυλών της Πόλης. Λάβαμε, φευ, και εμείς μέρος στον αποκλεισμό, με τα δύο έρμα καραβάκια μας. Πτυχές της Ιστορίας άγνωστες στους πολλούς. Αλλά και μετά την ήττα της στους Βαλκανικούς Πολέμους και στον Πρώτο Παγκόσμιο, πόσο γρήγορα επανήλθε φθάνοντας στη νίκη ενάντια στον ελληνικό στρατό στις προφυλακές της Άγκυρας, που έφερε τη μικρασιατική καταστροφή. Ας το έχουμε κι αυτό υπόψιν μας κι ας μην ποντάρουμε όλα τα λεφτά σε ενδεχόμενη πτώση του σημερινού κυβερνητικού σχήματος. Και “πάγκο” έχουν αυτοί, και τον διαιτητή καλοπιάνουν, και ξέρουν πώς να μαζεύουν τις χαμένες μπαλιές.
Κάτι ακόμη: είμαστε ελάχιστα εξοικειωμένοι με τον παραδοσιακό τρόπο σκέψης, ράβε - ξήλωνε, των γειτόνων, ενισχυμένο από τη συγκολλητική τους γλώσσα (agglutinative), ικανή να λέει και να ξελέει την ίδια στιγμή, με τον επιπλέον “υποθετικό” χρόνο (έστω ότι α, τότε όχι β;) που διαθέτει. Τον οποίο χειρίζεται επιδέξια στην αφήγηση παραμυθιών και, ιδίως, στις διεθνείς της σχέσεις! Πόσους διπλωμάτες διαθέτουμε αυτή τη στιγμή ασκημένους να κινούνται στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της τουρκικής γλώσσας - διάνοιας - νοοτροπίας; Για πόσες δεκαετίες το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών είχε μείνει δίχως έναν σοβαρό τουρκολόγο;
Χτίζουμε εξωτερική πολιτική βασισμένοι στην αντίληψη ότι οι γείτονές μας παζαρεύουν την είσοδό τους στην Ευρώπη έναντι ανταλλαγμάτων. Είναι θεμελιώδες λάθος. Οι γείτονές μας, θεωρούν, αντίθετα, ότι κάνουν μεγάλη τιμή και χάρη στην Ευρώπη “καταδεχόμενοι” και μόνο να συζητούν την ένταξή τους. Γι’ αυτό, όχι μόνο δεν προσφέρουν απολύτως κανένα αντάλλαγμα, αλλά, επιπλέον, θεωρούν φυσικό να αξιώνουν ως “πανωπροίκι” το Αιγαίο, την Κύπρο, τη Βόρεια Συρία και βάλε ακόμη!
Μελετήστε καλά, διδάξτε στα σχολεία την Ιστορία όπως είναι, θουκυδίδεια, χωρίς περιττές, ψευδείς εθνοπεριαυτολογίες που βλάπτουν όσο τίποτε το έθνος. Για να μάθουν τα παιδιά, επιτέλους, ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, τι μπορούμε, πώς το μπορούμε. Για να μην μας πιάσουν πάλι στη φάκα οι πονηροί βεζύρηδες.
