. Οπότε, για πρώτη φορά, κατεγράφη εκλογικά η αλματωδώς ανοδική του πορεία. Αλλά ούτε και με το 2015. Οπότε, για πρώτη φορά, ανέλαβε την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας. Η «πρώτη φορά Αριστερά» που λέγαμε. Ήταν η «βίαιη ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ, όπως πρώτος είχε πει ο Γιάννης Δραγασάκης. Ως εκ των όλως διαφορετικών ρόλων τους οποίους επωμίστηκε. Έτσι, στη βάση αυτών ακριβώς των δεδομένων, είναι σήμερα υποχρεωμένος να προετοιμάζεται για τη «δεύτερη φορά Αριστερά»...
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Είναι μέσα σ’ αυτά τα επτά χρόνια, από το 2012 ως τα σήμερα, που ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε ρόλο, άλλαξε και ευθύνες. Από τον ρόλο της «καταγγέλλουσας Αριστεράς», επωμίστηκε τις ευθύνες της «κυβερνώσας Αριστεράς». Και έτσι είναι πλέον υποχρεωμένος να λειτουργεί και να πολιτεύεται. Δεν ήταν εύκολη η μετάβαση, κάθε άλλο. Και, σε κάποιο βαθμό, εξακολουθεί να έχει τις δυσκολίες της.
Στο πλαίσιο αυτής της λογικής θα πρέπει να δούμε και την τωρινή του αλλαγή σελίδας. Τη μετεκλογική του προσπάθεια να προσαρμοστεί, όσο γίνεται καλύτερα και επαρκέστερα στις νέες συνθήκες και τις νέες ανάγκες ώστε να μπορέσει να προχωρήσει. Είναι αυτό που σήμερα ονομάζεται διεύρυνση, ανασυγκρότηση, επανίδρυση και δεν ξέρω πώς αλλιώς. Μια πορεία που αναμένεται να ολοκληρωθεί στο κομματικό συνέδριο, μέσα σε λίγους μήνες. Κι ενώ του συνεδρίου θα προηγηθεί μια μεγάλη και μάλλον φιλόδοξη εξόρμηση εγγραφής νέων μελών. Έτσι ώστε ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ να αντιστοιχηθεί, κατά το δυνατόν, με τον κοινωνικό. Με την πραγματική δηλαδή απήχησή του στην κοινωνία. Ας μην λησμονείται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε στις εκλογές με το θηριώδες (για ήττα...) ποσοστό του 32%. Μόνο τέσσερεις μονάδες κάτω από το ποσοστό νίκης του Σεπτεμβρίου του 2015. Ας μην λησμονείται επίσης ότι, και τώρα, κατέγραψε θεαματική πρωτιά στους νέους ανθρώπους. Ας μην λησμονείται ακόμη ότι παραμένει το μεγαλύτερο κόμμα του εν γένει προοδευτικού χώρου, και όχι μονάχα της Αριστεράς, σ’ ολόκληρη την Ευρώπη...
Για την Αριστερά της νέας εποχής
«Να εμπιστευτούμε τον κόσμο που τόσες φορές μας εμπιστεύτηκε» είπε ο Αλέξης Τσίπρας μιλώντας στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του την προηγούμενη εβδομάδα. Και θα 'λεγε κανείς ότι απευθυνόταν, κατά κύριο λόγο, στους συντρόφους του. Στο τμήμα τους εκείνο που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει κάπως φοβικά την υπερβολική(;) διεύρυνση της κομματικής οργάνωσης. Από ανησυχία μήπως έτσι αλλοιωθεί ο αριστερός χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ. Ανησυχία η οποία μάλλον θα πρέπει να διασκεδάστηκε ήδη με την κοινοποίηση της νέας πολιτικής διακήρυξης. Δεδομένου ότι πρόκειται για κείμενο που περιγράφει πλήρως τον χαρακτήρα της Αριστεράς της νέας εποχής. Και διαλύει κάθε υποψία για μετάλλαξή του σε σοσιαλδημοκρατικό ή σε κεντροαριστερό κόμμα. Όλα αυτά που διακινήθηκαν δημοσιογραφικά κατά κόρον τον τελευταίο καιρό. Μαζί με «ρεπορτάζ» περί σοβαρών εσωκομματικών συγκρούσεων. Ή για την προβολή θέματος ηγεσίας. Προϊόντα όλ’ αυτά κλασικής άγνοιας, ανοησίας ή το συνηθέστερο, δόλιων αντιΣΥΡΙΖΑ κατασκευών.
Και σε ό,τι μεν αφορά τα ζητήματα ηγεσίας, δεν θα πρέπει να υπήρξε προηγούμενο, ίσως σε κανένα κόμμα (μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου) όπου ο ηγέτης να είναι τόσο αδιαμφισβήτητος, όπως σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας στον ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για την «κομματική εσωστρέφεια», όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο μάλλον δεν ξέρουν τι σημαίνει εσωστρέφεια για την Αριστερά. Το σημερινό εσωκομματικό τοπίο του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει κυριολεκτικά ειδυλλιακό σε σύγκριση με όλα αυτά, αλλά και με ό, τι έζησε το κόμμα σχεδόν από την ίδρυσή του έως τον Αύγουστο του 2015...
Η περί κινδύνου «πασοκοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ σεναριολογία, εξάλλου, έχει να κάνει περισσότερο με δημοσιογραφική παραφιλολογία, παρά με την πραγματικότητα. Εκτός όλων των άλλων κι επειδή, απλώς, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν το έχει ανάγκη. Δεν συντρέχει απολύτως κανείς λόγος για να επιχειρήσει κάτι τέτοιο. Δεδομένου ότι όλος αυτός ο κόσμος που τα τελευταία εφτά χρόνια τον εμπιστεύεται, ο εκ του ΠΑΣΟΚ κατά κύριο λόγο προερχόμενος, εμπνεύστηκε ακριβώς από τον χαρακτήρα του ως κόμματος της ανανεωτικής και της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και όχι βέβαια επί τη προσδοκία μετάλλαξής του. Πρόκειται για τον πιο αριστερό, τον γνήσια αριστερό κόσμο της όλης πασοκικής διαδρομής, που βρήκε σ’ εκείνον τον αυθεντικό χώρο έκφρασής του. Γυρίζοντας την πλάτη στις προς τα δεξιά μεταλλαγμένες απόπειρες των θεωρούμενων ως «φυσικών κληρονόμων». Οπότε, προς τι;
