Έξω από το γήπεδο του Πανελληνίου, ακριβώς μετά τη στάση για το Μάτι, βρίσκεται κάθε μέρα ένα βανάκι με ανοικτό το πορτμπαγκάζ. Πάνω σε μεγάλα μεταλλικά ταψιά είναι ακουμπισμένες στοίβες με καρπούζια και πεπόνια. Δύο και ένα ευρώ το ένα. "Τι θέλεις να σου πω; Όλα χάλια πάνε. Καθόμαστε και δουλεύουμε 16-17 ώρες κάθε μέρα για ένα πιάτο φαΐ" μου λέει ο Σωκράτης, ιδιοκτήτης του αυτοσχέδιου μανάβικου.
Κάθεται σε ένα σκαμπό δίπλα στο αυτοκίνητο. Πριν προλάβεις να τον πλησιάσεις, έχει σηκωθεί να σε εξυπηρετήσει.
Ενόσω μιλάμε, ένα τετράπορτο λευκό αμάξι, ακριβό στην εποχή του, σταματάει δίπλα. Ένας κύριος με φαλάκρα, μπεζ παντελόνι, γυαλιά, λευκή φανέλα από μέσα και βρεγμένο με ιδρώτα το καρό του πουκάμισο στις μασχάλες και το στήθος του λέει: "Ήταν ζαχαρωμένο μέσα το άλλο". "Αυτό από εμένα" του λέει ο Σωκράτης και η παρεξήγηση λύνεται. Χρόνια στο κουρμπέτι. Αμέσως μετά τακτοποιεί λίγο τα καρπούζια του, ώστε η στοίβα να φαίνεται το ίδιο χορταστική με πριν. Οι κινήσεις γίνονται αυτόματα.
Ο Σωκράτης είναι από την Αλβανία. Γεννήθηκε το 1962 στη Χιμάρα. Εκεί είχε την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με την ελληνική μειονότητα και γλώσσα, εμπειρία που θα του φαινόταν ιδιαίτερα χρήσιμη στο μέλλον.
Στην Ελλάδα ήρθε το 1987. Για 25 χρόνια είχε μανάβικο, αλλά πήρε την κάτω βόλτα στα χρόνια της κρίσης. Όπως τόσα και τόσα άλλα. "Για κάθε 100 ευρώ που έβγαζα, μου έμεναν 20" λέει.
Μιλάει για αδικία εις βάρος των μικρών επιχειρηματιών. "Ήμουν έξω από ένα κατάστημα αλυσίδας και βρίσκομαι μπροστά σε έναν διάλογο μεταξύ των ελεγκτών του ΣΔΟΕ και της υπεύθυνης. 'Καθίστε να πάρω ένα τηλέφωνο και μετά θα μπείτε' τους είπε. Θα μπορούσαμε να το έχουμε κάνει εγώ κι εσύ αυτό;".
Η δουλειά τον έχει κουράσει. Περιμένει τη σύνταξη, που δεν έρχεται ποτέ. "Έτσι όπως το πάνε, σε λίγο θα βγαίνουμε για σύνταξη στα 70. Όταν δηλαδή θα είμαστε με το ένα πόδι στον Άγιο Πέτρο. Τι ζωή θα μένει να ζήσουμε;". Τον ρωτάω τι θα έκανε αν ήταν όλα ιδανικά. Αν δεν χρειαζόταν να ξυπνάει κάθε μέρα από τις 5 για να πάει στη λαχαναγορά του Ρέντη και να φορτώνει μόνος του δεκάδες βαριά καρπούζια. "Θα πήγαινα γυμναστήριο". Σίγουρα περίμενα ν' ακούσω κάτι άλλο.
Ο Σωκράτης όμως δεν είναι κάποιος τυχαίος. Στα νιάτα του υπήρξε αθλητής της πάλης κι είχε φτάσει να αγωνίζεται για την εθνική ομάδα της Αλβανίας. Είναι πρώτα ξαδέρφια με τον Πύρρο Δήμα, λέει, ενώ στα διεθνή τουρνουά που συμμετείχε γνώρισε και έγινε φίλος με τον αείμνηστο ολυμπιονίκη Μπάμπη Χολίδη. Ωστόσο, αν και διεθνής παλαιστής, δεν αμειβόταν. "Μας πλήρωναν τα πάντα οι πρέσβεις, γιατί εμείς δεν είχαμε να δώσουμε τίποτα".
Έτσι, σε ένα τουρνουά στην Ιταλία, ζήτησε από τον Μπ. Χολίδη βοήθεια. "Είχα πει στον Μπάμπη ότι δεν άντεχα άλλο στην Αλβανία. Τότε τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα". Στο αεροπλάνο επιστροφής της ελληνικής αποστολής βρισκόταν και ο Σωκράτης μέσα.
"Μετά ζήτησα πολιτικό άσυλο και ν' αλλάξω υπηκοότητα. Έμενα σε ένα ξενοδοχείο για έξι μήνες. Ένας αστυνομικός μου φέρθηκε πολύ καλά και δεν το ξεχνάω. Ήταν εκείνος που μου βρήκε την πρώτη δουλειά. Οδηγός στην Ιχθυόσκαλα του Περάματος". Παρέμεινε εκεί για πέντε χρόνια και στη συνέχεια άνοιξε το δικό του μαγαζί.
Παρότι έχει δεχτεί βαριά πλήγματα, καταφέρνει να διατηρεί το χαμόγελο και το χιούμορ. Άλλωστε είναι ακόμη στο ρινγκ της καθημερινής βιοπάλης. Βέβαια, δεν κρύβει ότι ζει κι αναπνέει για τον τελευταίο γύρο. Εκείνον που θα βγάλει νοκ άουτ την καταναγκαστική εργασία και θα βρει τον ίδιο να φοράει πάλι τα αγαπημένα του κόκκινα γάντια.
