Η μεγάλη εικόνα της χώρας από τις 8 Ιουλίου και έπειτα και οι πρώτες ενέργειες μιας κυβέρνησης που δείχνει ότι το ενδιαφέρον της για την επικοινωνία είναι εξίσου σημαντικό, αν όχι σημαντικότερο από την πολιτική, είναι ανησυχητικό για ορισμένους. Η δυσαναλογία στην εκπροσώπηση πολιτικών απόψεων στη δημόσια σφαίρα είναι προβληματική για τη δημοκρατία.
Είτε επιτελώντας το λειτούργημα του ελέγχου της εξουσίας είτε αντίθετα επιβάλλοντας περίτεχνα εξουσίες, το επάγγελμα του δημοσιογράφου συνιστά από τη μεταπολίτευση κι έπειτα πολιτική πράξη. Στην περίπτωση του άρθρου μου που δημοσιεύτηκε στους “New York Times” σχετικά με τα πρώτα δείγματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη φάνηκε ανάγλυφα ότι η άλλη άποψη δεν είναι ανεκτή.
Μια γρήγορη αναδρομή: Ένα τυπικό λάθος, που διορθώθηκε άμεσα, προκάλεσε την οργή συντακτών και Μέσων Ενημέρωσης. Ίσως ο πιο χαρακτηριστικός τίτλος να ήταν ο ακόλουθος: «Σάλος από άρθρο πρώην συνεργάτη του Τσίπρα στους NYTimes κατά του Μητσοτάκη - Ζήτησε συγγνώμη η εφημερίδα». Τόσο μεγάλο ήταν το λάθος, ώστε την επόμενη ημέρα το άρθρο να κυκλοφορήσει ξανά ως πρώτο θέμα της διεθνούς έντυπης έκδοσης που διανέμεται σε όλο τον κόσμο!
Σήμερα που τα ψηφιακά Μέσα στο Διαδίκτυο επικρατούν στη δημόσια συζήτηση και υπάρχει πληθώρα πηγών η έννοια της αλήθειας διαρθρώνεται σε ένα πλέγμα θραυσματικών αναφορών που επικυρώνουν η μια την άλλη. Ένα απλό παράδειγμα: Αν αναζητήσετε το όνομά μου, θα βρείτε όλες τις αρνητικές αναφορές για το άρθρο ή το πρόσωπο μου, αλλά πουθενά το άρθρο ή την απάντησή μου. Οποιοσδήποτε «μετακλητός» του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πως κατασκευάστηκε ένας τερατώδης μύθος γύρω από την ιδιότητα με αυτόν τον τρόπο. Το φράγμα που δημιουργείται με σκοπό να ακυρώσει άλλες απόψεις μόνο ένας μεγαλύτερος σχηματισμός μπορεί να το διαπεράσει, διαφορετικά αυτές εξαφανίζονται. Ίσως αυτό να ενόχλησε και στην περίπτωση του άρθρου μου.
Έπρεπε ωστόσο να ακουστεί μια γνώμη ανησυχίας για τα πρώτα πεπραγμένα της νέας κυβέρνησης ή όχι; Ελάχιστοι από όσους διαφωνούν μπήκαν στην ουσία να αντιδικήσουν επί της ουσίας, παρότι το άρθρο προκάλεσε αίσθηση. Για παράδειγμα ο διευθυντής των “Times” του Λονδίνου Simon Nixon χαρακτηρίζει για γέλια τον ισχυρισμό ότι ο Κ. Μητσοτάκης είναι ένας σκληρός δεξιός. Εγώ βεβαίως δεν ισχυρίστηκα αυτό, αλλά ότι η σύγχρονη Νέα Δημοκρατία φαίνεται να είναι δεξιό κόμμα με αυταρχικές τάσεις και ότι οι επιλογές Μητσοτάκη φαίνεται να είναι διχαστικές.
Μπορεί ο πρωθυπουργός να αισθάνεται φιλελεύθερος, αλλά δεν φαίνεται αυτό στα πρώτα δείγματα γραφής της κυβέρνησής του. Η σπουδή του για το άσυλο, η μεταρρύθμιση για το γραφειοκρατικό επιτελικό κράτος, η πρόθεση για επαναφορά των φυλακών τύπου Γ, η αιφνιδιαστική μεταβολή της εργατικής νομοθεσίας, οι προειδοποιήσεις διεθνών οργανισμών δεν αξίζουν προσοχής;
Η οργάνωση Human Rights Watch προειδοποιεί με ανακοίνωσή της ότι οι σχεδιαζόμενες μεταρρυθμίσεις στον τομέα της αστυνόμευσης μοιάζουν με επιστροφή στις παλιές κακές ημέρες παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου χαρακτηρίζει την ενδεχόμενη αναστολή των διατάξεων που επιτρέπουν την κοινωφελή εργασία είτε ως κύρια ποινή είτε ως τρόπο μετατροπής της στερητικής της ελευθερίας ποινής «μείζονα οπισθοχώρηση» του κράτους δικαίου.
Το σημαντικότερο επιστημονικό περιοδικό παγκοσμίως, το “Nature”, ζητάει από τη νέα κυβέρνηση να μην κόψει τη δημόσια χρηματοδότηση για την έρευνα παρότι ίσως κάποιοι θέλουν να πάρουν τη σκληρή ιδεολογική γραμμή της ιδιωτικοποίησής της.
Κάθε παράταξη που κυβερνά έρχεται αντιμέτωπη η ίδια πρώτα με τις αρχές και τις αξίες της. Νομίζω ότι οι «φιλελεύθεροι» έχουν πολλές προκλήσεις να αντιμετωπίσουν αν θέλουν να τιμήσουν τον όρο. Όπως λένε χαριτολογώντας στα κοινωνικά δίκτυα: Γνώμη μου πάντα.
Ματθαίος Τσιμιτάκης
Δημοσιογράφος
