Έχουμε, λοιπόν, έφοδο της Δεξιάς για άλωση του κράτους; Λάθος. Το κράτος παρέμεινε δεξιό και επί ΣΥΡΙΖΑ και ας δούμε λίγο την αναντιστοιχία της εκλογικής δύναμης της ριζοσπαστικής Αριστεράς με αυτήν στα συνδικαλιστικά όργανα των δημόσιων υπαλλήλων, στα σώματα ασφαλείας, στις ενώσεις δικαστικών πάσης φύσεως, στους εκπαιδευτικούς, υγειονομικούς κ.λπ. Το κράτος -βαθύ και ρηχό- παρέμεινε συντηρητικό και στις Ανεξάρτητες Αρχές (π.χ. Στουρνάρας!), διότι ο ΣΥΡΙΖΑ σεβάστηκε τη διάρκεια της θητείας των μελών τους. Το αντισυνταγματικό της αναδρομικότητας φαίνεται να μην ενοχλεί τον ουρανοκατέβατο συνταγματολόγο που υπουργοποιήθηκε.
Το δεξιό κράτος απλώς μετατρέπεται με μεθόδους παραθεσμικές σε πολυεργαλείο των ολιγαρχών και του κ. Μητσοτάκη.
Νεόκοποι ή -εδώ και καιρό- μηδίσαντες προπαγανδιστές ξεσκίζονταν να μας πείσουν πόσο διαφορετική θα είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη από τις προηγούμενες δεξιές (γαλάζιες ή πράσινες). Τώρα, βλέπουμε στην πράξη την προσπάθεια του κ. Μητσοτάκη να μεταλλάξει το πολίτευμα και να μετατρέψει σε πρωθυπουργική την προεδρευόμενη Δημοκρατία, περιφρονώντας και τον «αμήχανο» Πρόεδρο της Δημοκρατίας*.
Ο γκροτέσκο «Λευκός Οίκος», με μπόλικο γκρίζο στο εσωτερικό του, χτίζεται με ταχύτατους ρυθμούς. Η εκλογή του Κ. Μητσοτάκη, με βραχεία κεφαλή, στην ηγεσία έγινε στον β΄ γύρο με την προσθήκη στο δικό του 28% των ποσοστών των ακροδεξιών Άδωνι Γεωργιάδη (12%) και Απόστολου Τζιτζικώστα (20%).
Αυτό εξηγεί τη σπουδή για την ψήφιση στη Βουλή του νόμου που ακυρώνει έτι πλέον τη νομοθετική μαζί με την εκτελεστική εξουσία. Το «σύστημα Μητσοτάκη», ελέγχοντας το κράτος, θα ελέγξει και το κόμμα, προωθώντας χουντικούς, ακροδεξιούς και φασίζοντες σε καίριες θέσεις.
Αυτοί, όμως, που ήσαν ανέκαθεν δεξιοί δεν ενδιαφέρουν. Υπάρχουν οι άλλοι, που αφού πέρασαν από υψηλά πόστα στη σταλινική Αριστερά, τώρα υπηρετούν με ζήλο νεοφώτιστου τους ολιγάρχες που κυβερνούν διά αντιπροσώπου.
Πόσο ψεύτικοι ήταν οι αγώνες τους, πόσο σάπια τα δάκρυα μπροστά στην εικόνα του άψυχου Τσε ή στα κομμένα δάχτυλα του Βίκτορ Χάρα, γαντζωμένα στην κιθάρα του, στο στάδιο του Σαντιάγο; Πώς μπορείς π.χ. να έχεις κορόνα το Πολυτεχνείο και να καταντάς λομπίστας στις Βρυξέλες ή υποψήφια της Ν.Δ. ή -ακόμη- να καθοδηγείς την Κομμουνιστική Νεολαία και να βουλιάζεις στην καρέκλα ενός υπουργείου ποδηγέτησης της Αυτοδιοίκησης;
Αλλά όταν το ίδιο το κάποτε κόμμα τους έχει μετατραπεί στο δεκανίκι κάθε αντιλαϊκής και αυταρχικής άποψης, αρκεί να υπονομεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ, προς τι η απορία;
Το 31,5% του ΣΥΡΙΖΑ προφανώς και καθιστά τα λοιπά (κάποια ψευδεπίγραφα) κόμματα της Αριστεράς μιαν ασήμαντη μειοψηφία στο σύνολο του λαού, τον οποίο βέβαια επικαλούνται σε κάθε ευκαιρία. Όταν θα αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν κι αυτά τους μουσολινικού ύφους προπαγανδιστές (προς το παρόν) του μητσοτακισμού, τι θα πράξουν; Θα παραμένουν εκτός του αντιδεξιού μετώπου;
Ο κ. Μητσοτάκης συνεχίζει να χαϊδεύει τις πιο άρρωστες κοινωνικές ομάδες της χώρας (φοροφυγάδες, κρατικοδίαιτους), αλλά γνωρίζει ότι σύντομα θα έχει οικονομικά προβλήματα. Και μπορεί να δώσει κι αυτός την 13η σύνταξη που κατήγγειλε, στο πλαίσιο του «είπα – ξείπα», αλλά ήδη οι καμπάνες από τις Βρυξέλες ηχούν παράφωνα.
Η πρακτική του λοιπόν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με μιαν υπόθεση: ελπίζει ότι ενσωματώνοντας πλήρως τα ποσοστά της Ακροδεξιάς και αποσπώντας, με παροχές ή «διευκολύνσεις», ένα ακόμη κομμάτι της «κεντρώας - μικρομεσαίας» πτέρυγας του αντιφατικού ΚΙΝ.ΑΛΛ., θα δημιουργήσει κλίμα ευφορίας σ’ αυτούς που προτιμούν τα δέκα σήμερα και τα μείον εκατό αύριο. Γι’ αυτό, ο νέος επίγονος στοχεύει σε ένα κόλπο συνταγματικής αλλαγής για τον εκλογικό νόμο και αμέσως μετά σε νέα προσφυγή στις κάλπες -με υπερενισχυμένη αναλογική- ώστε να διευρύνει την παραμονή αυτού και των χορηγών του στην εξουσία μέχρι να τελειώσουν «τη δουλειά».
* Ο σημερινός Πρόεδρος, αφού επέδειξε την «ισχύ» του επιστρέφοντας κατόπιν εορτής την απόφαση της κυβέρνησης Τσίπρα για την ηγεσία του Αρείου Πάγου, θα φανεί άραγε το ίδιο τυπικός ώστε να σχολιάσει έστω την υπαγωγή της Επιτροπής Ανταγωνισμού στο «σύστημα Μητσοτάκη»;
