Τμήμα καλυμμένου (από τη δεκαετία του 1980) τεχνητού καναλιού εκτροπής των νερών του Ιλισσού, μήκους 3 χιλιομέτρων, το οποίο κατασκευάστηκε τον περασμένο αιώνα (περί το 1905) για την εκτόνωση του Κηφισού καθώς μέχρι τότε αποδέκτης των νερών του Ιλισσού ήταν ο Κηφισός, "αποκάλυψε" η μεγάλη καθίζηση του οδοστρώματος, την περασμένη Παρασκευή, σε υπαίθριο χώρο στάθμευσης στον ΗΣΑΠ Ταύρου.
Το θέμα φωτίζει ο σύλλογος "Ροή", Πολίτες Υπέρ των Ρεμάτων, ύστερα από αυτοψία επιστημόνων μελών του στην περιοχή, δημοσιοποιώντας χθες "μερικά πρώτα χρήσιμα συμπεράσματα". Ο κρατήρας που δημιουργήθηκε κατάπιε τρία παρκαρισμένα αυτοκίνητα και από τύχη δεν θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές, σημειώνει. Όπως μας πληροφορεί με ανακοίνωσή του, η αφετηρία του τεχνητού καναλιού προσδιορίζεται στο ύψος της οδού Ευαγγελιστρίας με την Παναγή Τσαλδάρη (Χαμοστέρνας) στην Καλλιθέα και το τέλος του στον Φαληρικό Όρμο, στο ύψος της λεωφόρου Ποσειδώνος, όπου και κατασκευάστηκε μια πεντάτοξη πέτρινη γέφυρα που σώζεται μέχρι και σήμερα. Τη δεκαετία του 1980, με τα έργα κατασκευής του σταθμού ΗΣΑΠ του Ταύρου καλύφθηκε το κανάλι σε μήκος 1 χλμ., από τα 3 χλμ. συνολικά, και πάνω του δημιουργήθηκαν χώροι στάθμευσης, άθλησης και περιπάτου. Στο σημείο της καθίζησης (Παν. Τσαλδάρη και Χαροκόπου) είχε χωροθετηθεί και λειτουργούσε υπαίθριος, ανοιχτός χώρος στάθμευσης.
Διαχρονική αμέλεια
Η "Ροή" διαπιστώνει "διαχρονική έλλειψη παρακολούθησης και συντήρησης του έργου, που επέτρεψε να εμφανιστούν σημαντικά σημεία φθοράς σε τμήματα του πυθμένα αλλά και των πλευρικών τοιχίων του" και εξηγεί ότι σε "δύο υπόγεια τμήματά του έχει φθαρεί τελείως ο πυθμένας και έχει δημιουργηθεί μεγάλο όρυγμα, όσο το πλάτος του καναλιού, μήκους περίπου 10 μέτρων και βάθους περίπου 2 μέτρων. Η χρόνια αυτή διαδικασία φθοράς οδήγησε στη δημιουργία ενός υπόγειου κενού κάτω από τον χώρο στάθμευσης. Το βάρος των οχημάτων και τελευταία η νεροποντή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το... ποτάμι". Ο σύλλογος στηλιτεύει τη μέχρι σήμερα ακολουθούμενη πρακτική δημιουργίας χώρων με κάλυψη ρεμάτων και καλεί τους αρμόδιους φορείς:
* Να λάβουν υπόψιν τους ότι ο Ιλισσός με το δίκτυό του είναι ένας ποταμός που δημιούργησε η φύση και που επιτελούσε, μέχρι να τον θάψουν, έναν πολυποίκιλο ρόλο, όπως πολυποίκιλος είναι ο ρόλος όλων των ποταμών.
* Να ξέρουν ότι τα ποτάμια πάντα επανέρχονται και θα βρίσκουν πάντα τον δρόμο τους.
* Να σταματήσουν να τσιμεντώνουν τα ρέματα και να τα υπογειοποιούν, διότι αυτό μόνο προβλήματα προσθέτει στη διαχείριση των πλημμυρών, με τραγικά, ενίοτε, αποτελέσματα.
Επισημαίνουν ακόμη ότι, "ως πολίτες που βάζουμε στο ίδιο ύψος προτεραιοτήτων την ανθρώπινη ασφάλεια με την ποιότητα ζωής, θεωρούμε πως ο χώρος των ρεμάτων είναι ό,τι λέει η ίδια η λέξη. Χώρος για τα ρέματα και μόνο και όχι δωρεάν τράπεζα γης. Παγκοσμίως έχει αποδειχθεί ότι τα ανοιχτά στη φυσική μορφή τους ρέματα είναι ζωής ευεργέτες και γι' αυτό τον λόγο σε όλο τον κόσμο τα 'αποκαλύπτουν'... Σήμερα είναι μια μεγάλη πρόκληση να ανοίξει και να αποκαλυφθεί το ποτάμι στο σημείο εκείνο και να αποδοθεί στην πόλη και στους πολίτες. Αρκεί να υπάρχει πολιτική θάρρους, γνώσης και αλήθειας και όχι στρουθοκαμηλισμού: Το ότι δεν βλέπουμε τα ποτάμια, δεν σημαίνει ότι έπαψαν να υπάρχουν" καταλήγουν.
