Μία από τις "τρανταχτές" περιπτώσεις ήταν εκείνη του πρώην προέδρου του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο οποίος τον περασμένο Νοέμβριο (γνωρίζοντας ότι θα αποχωρήσει από τη θέση του) παραδέχθηκε ότι το πρώτο Μνημόνιο που επιβλήθηκε στην Ελλάδα και τα αντίστοιχα προγράμματα που εφαρμόστηκαν και σε άλλες χώρες είχαν πρωταρχικό στόχο να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες στις πλάτες των φορολογουμένων.
Μάλιστα, προσπάθησε -κατόπιν εορτής- να διαχωρίσει τη θέση του λέγοντας ότι η πολιτική που εφαρμόστηκε ήταν εσφαλμένη!
«Είχαμε τραπεζική κρίση, δημοσιονομική κρίση και χρησιμοποιήσαμε πολλά από τα χρήματα του φορολογουμένου, με λάθος τρόπο κατά τη γνώμη μου, για να σώσουμε τις τράπεζες. Ο κόσμος που επέκρινε τα πρώτα χρόνια λέγοντας πως όλα έγιναν για τις τράπεζες έχει κάποιο δίκιο» παραδέχθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η περισσή ευκολία με την οποία ο απερχόμενος πρόεδρος του Eurogroup τώρα απαρνείται τις θέσεις που με τόση θέρμη υπηρέτησε επί χρόνια προφανώς συνδέεται με τη λήξη της θητείας του και την προσπάθεια να βελτιώσει το προφίλ του, ώστε να βρει νέο ρόλο στα ευρωπαϊκά δρώμενα.
Στη διάρκεια συζήτησης για τις εργασιακές αλλαγές στο πλαίσιο του ελληνικού προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής ο κ. Ντάισελμπλουμ υπεραμύνθηκε των επώδυνων μνημονιακών ανατροπών στην αγορά εργασίας λέγοντας ότι «ήταν ένας καλός συμβιβασμός» ανάμεσα στην τήρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και τη βελτίωση της ελκυστικότητας της αγοράς εργασίας!
Τραγικές συνέπειες
Η... διάσωση των τραπεζών είχε αν μη τι άλλο "απτά" αποτελέσματα. Το ποσοστό της ανεργίας αυξήθηκε από 7% το 2008 σε άνω του 27% το 2013. Σχεδόν τα δύο τρίτα των ανέργων ήταν άνεργοι για περισσότερο από δώδεκα μήνες (μακροχρόνια άνεργοι), ενώ το ποσοστό ανεργίας των νέων ηλικίας κάτω των 25 ετών έφθασε κάποια στιγμή ακόμη και το 60%!
Διάφοροι κοινωνικοί δείκτες σημείωσαν σημαντική επιδείνωση, ιδίως όταν αυτοί δεν ήταν «σχετικοί»: Για παράδειγμα το ποσοστό φτώχειας αυξήθηκε από 20,1% το 2008 σε 23,1% το 2013 χρησιμοποιώντας τις «σχετικές» γραμμές φτώχειας των αντίστοιχων ετών, αλλά, εάν η γραμμή φτώχειας διατηρηθεί σταθερή σε όρους πραγματικής αγοραστικής δύναμης του 2008, τότε το ποσοστό αυτό ανέρχεται σε 44,3% (!!!) το 2013.
Όπως είναι γνωστό, αντίστοιχη επιδείνωση των βιοτικών συνθηκών του πληθυσμού σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα δεν έχει γνωρίσει καμία από τις ανεπτυγμένες χώρες του ΟΟΣΑ κατά τη μεταπολεμική περίοδο.
