«Η ΕΕ αποπειράται να αντιμετωπίσει το διεθνή ανταγωνισμό ευρισκόμενη σε διαρκή διολίσθηση. Ενόψει αυτής της κατάστασης επιλέγει την "εύκολη" λύση της στήριξης των "πρωταθλητών" της (χωρών, περιφερειών, επιχειρήσεων). Αυτό μπορεί να λειτουργήσει βραχυπρόθεσμα, όμως μεσομακροπρόθεσμα θα προκαλέσει μεγαλύτερα προβλήματα διεθνούς ανταγωνιστικότητας και συνοχής στο εσωτερικό της Ευρώπης και των κρατών-μελών της. Απαιτείται, επομένως, η επιλογή διαφορετικής πολιτικής», υπογραμμίζεται στη μελέτη του Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας και πρώην Γενικού Γραμματέα Ιδιωτικών Επενδύσεων για το Ινστιτούτο Εναλλακτικών Πολιτικών ΕΝΑ, Λόη Λαμπριανίδη.
Σύμφωνα με την ίδια μελέτη «χρειάζεται από μεριάς της Ελλάδας εθνική εγρήγορση αλλά και συστράτευση με τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, ώστε να διεκδικήσουμε πολιτικές πραγματικής ανάπτυξης και ταυτόχρονα συνοχής σε επίπεδο χωρών αλλά και περιφερειών από την ΕΕ μέχρι το 2030, μια νέα Συμφωνία Ανάπτυξης & Συνοχής ανάλογη με το European Green Deal».
«Για να συμβεί αυτό, η χώρα μας πρέπει να πάψει να είναι παθητικός αποδέκτης πολιτικών που αποφασίζονται χωρίς αυτήν, εν πολλοίς με δική της υπαιτιότητα, αναλαμβάνοντας εκ νέου ένα δραστήριο ρόλο στις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Το κείμενο θέλει να ανοίξει τη συζήτηση για ζητήματα που συνδέονται τόσο με την ασάφεια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης όσο και με τις αδυναμίες των θεωριών ανάπτυξης.
» Για παράδειγμα, ποια είναι η σχέση ανταγωνιστικότητας και συνοχής; Είναι συμβατή η έξυπνη εξειδίκευση με τη σύγκλιση; Μπορεί ο συντονισμός των εθνικών πολιτικών να λειτουργήσει συμπληρωματικά με τον Προϋπολογισμό της ΕΕ; Υπάρχει περιθώριο ανάπτυξης κλάδων τεχνολογικής αιχμής στην περιφέρεια; Μπορούν χώρες της περιφέρειας να αποκτήσουν ουσιαστικό ρόλο στη διαμόρφωση των κεντρικών πολιτικών της ΕΕ;»
