Η ζωή της όλη είναι η δουλειά. Ανοίγει κάθε μέρα το μαγαζί της στις 8 το πρωί και το κλείνει στις 10 το βράδυ. Τα σαββατοκύριακα το ίδιο. "Προσωπική ζωή μηδέν", μου λέει η Μαρία που έχει μαζί με τον σύζυγό της το μάρκετ τροφίμων Δρόπολις στα Πετράλωνα, εδώ και είκοσι χρόνια.
Πριν έρθει στην Αθήνα, η Μαρία σπούδασε στο Μονοδένδρι Ιωαννίνων την τέχνη της χειροτεχνικής. "Αργαλειό και κέντημα στη μηχανή". Ωστόσο δεν ακολούθησε το επάγγελμα καθώς το θεωρούσε ξεπερασμένο. Στη συνέχεια, αποφάσισε να κάνει πράξη το όνειρο που είχε από μικρή. Να γίνει πωλήτρια.
Όσο βρίσκομαι στο παντοπωλείο θα μπει μία γυναίκα γύρω στα εξήντα πέντε - εβδομήντα. Θα σύρει τα βήματά της ως το ταμείο και θα ζητήσει φακές. Ένας νεαρός με μακρύ μαλλί και μούσια θα αφήσει το παπί του ακριβώς απέξω και θα πάρει ό,τι θέλει μέσα σε πέντε λεπτά. Μπαμπάς και κορούλα θα πάρουν κάτι που χρειάζεται η μαμά στο σπίτι. Ένας καλοντυμένος νέος θα μπερδέψει τα κρεμμύδια με τα πράσα. Μια νεαρή κοπέλα από απέναντι μπαρ θα ζητήσει ψιλά για ρέστα. Μια άλλη νεαρή κοπέλα θα ψωνίσει ορισμένα αλλαντικά με λιγάκι ενοχικό βλέμμα.
"Μ' αρέσει πολύ η δουλειά που κάνω", λέει¨η Μαρία. “Κυρίως η επαφή που έχει με τον κόσμο. Ξέρουμε τα προσωπικά όλης της γειτονιάς", μου εκμυστηρεύεται και γελάμε.
Διαπιστώνει ότι τη μεγαλύτερη ανάγκη για κουβέντα την έχουν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία. "Την έχουν ανάγκη την παρέα". Οι ηλικιωμένοι μιλούν, αλλά και ψωνίζουν διαφορετικά. "Ο συνταξιούχος παίρνει περισσότερα πράγματα, γιατί θα μαγειρέψει για την οικογένεια. Ενώ ο νέος θα φάει κι απέξω. Θα φάει και το σουβλάκι και την πίτσα." Έπειτα, διαφέρει ο τρόπος ζωής. "Οι νέοι τρέχουν πιο πολύ, εργάζονται πιο πολλές ώρες και δεν προλαβαίνουν".
Η γενική εικόνα ωστόσο είναι ότι υπάρχει ζόρι. "Ο κόσμος δεν έχει λεφτά και τα βγάζει πάρα πολύ δύσκολα. Πάρα πολύ και το γράψιμο (σ.σ.: εννοεί ότι πουλάει βερεσέ). Όταν πληρώνονται βέβαια οι άνθρωποι μας τα φέρνουν τα λεφτά. Κάποιοι βέβαια εξαφανίζονται". Οι πελάτες της είναι όλων των ηλικιών και ταυτοτήτων. "Παλιά είχαμε πιο πολύ ηλικιωμένους πελάτες. Έχουν πεθάνει αρκετοί. Αυτοί ήταν πιο συνεπείς στις πληρωμές", λέει και γελάμε.
Τα μάτια της έχουν δει πολλά. "Προχθές ήρθε μια κυρία που έψαχνε στα σκουπίδια. Τα δύο παιδάκια της ψάχνανε κάτι για να φάνε. Τους έδωσα βέβαια, μαζί κι ένα νερό για να δροσιστούνε. Δεν μπορώ να μη δώσω στα παιδάκια". Το φαινόμενο είναι καθημερινό. "Τα συγκεκριμένα παιδάκια έχουν έρθει τρεις φορές".
Πέρα από το πρωινό ξύπνημα και τις ατελείωτες ώρες που έχει να περάσει στο μαγαζί. Πέρα από τα καινούργια προϊόντα που έχει να τοποθετήσει, πρέπει να έχει και τον νου της για το απρόοπτο.
«Είναι κι αυτοί που θα μας κλέψουν. Την άλλη φορά άρπαξα από έναν το ουίσκι από το χέρι του γιατί είχε πάει να το χώσει στο μπουφάν του. Επειδή όμως είμαι και λίγο τσαούσα του είπα άστο κάτω το πληρώνουμε πρώτα και μετά το παίρνουμε. ‘Ψυχραιμία κυρία’, μου είπε. ‘Δεν θα το ’παιρνα θα το ’βλεπα λίγο’”.
"Ο ελεύθερος χρόνος είναι το βράδυ και δουλεύεις πάλι από την αρχή το πρωί. Από την παλέτα εκεί έξω που βλέπεις στο πεζοδρόμιο, πρέπει να κατεβάσω τα σακιά με το χώμα και να τα τακτοποιήσω".
Τα σακιά είναι δεκάδες. "Δεν είναι δύσκολο", μου λέει. "Είναι η καθημερινότητα".
