Του Κώστα Καναβούρη
Αν και τώρα, με την τραγωδία στο Μάτι που έπληξε όλη τη χώρα, δεν γίνει κατανοητό, αναρωτιέται κανείς πότε θα γίνει: ότι δηλαδή αυτό που συνέβη δεν ήταν απλώς πυρκαγιά, ήταν έκρηξη. Και ήταν έκρηξη μεγατόνων της κρίσιμης μάζας που επί δεκαετίες συγκεντρωνόταν από την παρακρουστική «ανάπτυξη» που κυριάρχησε στην Ελλάδα. Αυτό που συνέβη στο Μάτι δεν ήταν πυρκαγιά, ήταν η σχάση της κρίσιμης μάζας που συμπαρέσυρε ανθρώπινες ζωές στον βωμό μιας παράλογης θυσίας που μαζί με τις ζωές συμπαρέσυρε και περιουσίες.
Ο τρόπος τώρα που επιχειρείται να προσεγγιστεί η τραγωδία, τόσο από την αξιωματική όσο και την ελάσσονα αντιπολίτευση, αλλά και από έναν πολυπλόκαμο, πολυεπίπεδο και πολυπληθή εσμό επιχειρηματικών και άλλων συμφερόντων, δείχνει το πασιφανές για ακόμα μια φορά, αλλά με εντελώς ακραία πληρωμή: ότι δεν είναι ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα, αλλά τα μέσα είναι εκείνα που δείχνουν ποιος είναι ο σκοπός. Αν και τώρα, που το παράδειγμα είναι απολύτως ορατό, τώρα που όλες οι αποκρύψεις έχουν γίνει αποκαΐδια και στάχτη για ζωές ολόκληρες, τότε ας ετοιμαστούμε να θρηνήσουμε και άλλα θύματα. Όλη η Ελλάδα κάθεται πάνω σε μια πυριτιδαποθήκη κρίσιμης μάζας, όπου οι αυθαίρετες δομήσεις, οι καταπατήσεις, το κλείσιμο των αιγιαλών είναι μόνο ένα μέρος. Αν δεν το κατανοήσουμε τούτη την ιερή ώρα του θανάτου, πότε θα το κατανοήσουμε; Με πρώτη την κυβέρνηση βέβαια, που χρειάζεται τάχιστα όχι μόνο να λάβει τα απαραίτητα μέτρα, αλλά και να δημιουργήσει τις μακροχρόνιες προϋποθέσεις και τις μακροχρόνιες αναμονές, ώστε να ανασχεθεί η φονική συγκέντρωση κρίσιμης μάζας που θα προκαλέσει την επόμενη σχάση, την επόμενη γιγαντιαία έκρηξη.
Χρειάζεται επιμονή, κουράγιο, μεθοδικότητα και συγκρουσιακή προθετικότητα. Αυτό θα πει ανάληψη πολιτικής ευθύνης, σεβασμός στους νεκρούς και όραμα για την Ελλάδα της αυριανής μέρας. Αλλιώς θα παρακολουθούμε αυτό το τρισάθλιο παιχνίδι που χωρίς αιδώ βλέπουμε να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας και που δείχνει ότι ο στόχος είναι εξίσου αισχρός και τρισάθλιος με τους κανόνες αυτού του απάνθρωπου παιχνιδιού που προσπαθεί να επιβάλει όλος ο αφηνιασμένος εσμός των εξωνημένων. Γιατί, βέβαια, αυτό που παρακολουθούμε δεν είναι το παιχνίδι των λυγμών, είναι το βρομερό παιχνίδι των κρωγμών. Ένα παιχνίδι από ορνεοκέφαλους και αδίστακτους πτωματοφάγους, που κινείται με φρικώδη ταχύτητα από τη νεκροφόρο πολιτική αλητεία μέχρι τον κανιβαλισμό.
Δεν έμεινε μέσο που να μην επιστρατευτεί σ’ αυτό το ανατριχιαστικό παιχνίδι των κρωγμών. Ψευδολογία, διαστρέβλωση, ξεδιαντροπιά, θρασύτητα εκατομμυρίων χουντικών πιθήκων («Θρασίμια» αποκάλεσε τους κυβερνώντες ο εκλεκτός του φονιά Παπαδόπουλου Βορίδης), συσκότιση, παραποίηση, εμετικός γλυκασμός (ντροπή σου, «φεμινίστρια» Αννίτα Π.), βαρβαρότητα αντί του σεβασμού, τυμβωρυχία, καταβαράθρωση κάθε ικμάδας ψυχραιμίας με πρόσχημα την ιερή οργή, την τόσο επαγγελματικά οργανωμένη «ιερή οργή»... Θα ήταν μάταιη κάθε προσπάθεια καταλογογράφησης των μέσων, αφού η εφευρετικότητα σ’ αυτό το παιχνίδι είναι ανεξάντλητη. Γιατί είναι αδίστακτοι.
Όπως επί δεκαετίες παρακάμπτουν την Ελλάδα που πασχίζει, δημιουργεί, ονειρεύεται, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να παρακάμψουν και τα πτώματα που αφήνει πίσω της η φονική τους αντίληψη για την πολιτική, την οικονομία, την κοινωνία. Η φονική τους αντίληψη για την ηθική, τη λογική και την αισθητική. Αυτή η άδοξη αντίληψη που δεν αφήνει μήτε τους νεκρούς να αναπαυτούν εν ειρήνη, δηλαδή με αξιοπρέπεια.
Το πράγμα λοιπόν είναι ξεκάθαρο: το παιχνίδι των κρωγμών έχει στόχο και έπαθλο μια εξουσία που κρώζει. Είναι λοιπόν ένα ξεκάθαρο παιχνίδι ζωής και θανάτου. Η ζωή είναι γι’ αυτούς που χρόνια και χρόνια πιάνουν τη στάχτη και την κάνουν χρυσάφι. Ο θάνατος είναι για τους άλλους. Εκείνους που τους βρίσκει «ο χάρος στο φτερό».
Καιρός να διαλέξουμε. Γιατί ο καιρός τρίζει. Και ο ήχος δεν έρχεται από τα κουκουνάρια που θερμαίνονται.
