Live τώρα    
20°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
20 °C
19.2°C21.2°C
3 BF 71%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ασθενής ομίχλη
17 °C
13.6°C19.4°C
2 BF 78%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
18 °C
17.7°C19.4°C
3 BF 67%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Σποραδικές νεφώσεις
25 °C
22.7°C24.8°C
6 BF 33%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
17 °C
16.8°C18.5°C
0 BF 82%
Από το Μάη στο Σεπτέμβρη του '13 / Προσπάθεια αντίστασης και ανατροπής από τους εκπαιδευτικούς για το δημόσιο σχολείο
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Από το Μάη στο Σεπτέμβρη του '13 / Προσπάθεια αντίστασης και ανατροπής από τους εκπαιδευτικούς για το δημόσιο σχολείο

Του Βασίλη Τζαφά*

Ένα χρόνο μετά τις εκλογές, η τρικομματική κυβέρνηση μπορεί να πανηγυρίζει ότι όλους τους αγώνες των εργαζομένων τους «έπνιξε» με το ξεκίνημά τους. Το σπουδαιότερο δε επίτευγμά της -και ταυτόχρονα διαβατήριο για τις σχέσεις της με την τρόικα- είναι το ότι μέχρι τώρα δεν αντιμετώπισε ισχυρή γενικευμένη κοινωνική αντίσταση, παρότι το Νοέμβρη πέρασε το 3ο μνημόνιο. Κάποιοι μάλιστα πιστεύουν ότι στην Ελλάδα μετά από τρία χρόνια μνημονίου και λιτότητας πέτυχαν με την τρίτη κυβέρνηση τη μαγική συνταγή: να συνηθίζει ο λαός τη φτώχεια, να χάνει την όποια ελπίδα και να περιμένει καρτερικά ένα θαύμα.

Είναι προφανές ότι όλα αυτά έχουν βάση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι, για να τα καταφέρει όλα αυτά, κατέφυγε στο πιο ακραίο αντιδημοκρατικό μέτρο καταστολής των αγώνων, την πολιτική επιστράτευση, και μάλιστα τρεις φορές μέσα σε λίγο χρόνο.

Από την άλλη, ως αναγκαίο συμπλήρωμα του φόβου που προκαλούν αυτές οι μεθοδεύσεις, έχουν ξαμοληθεί οι διάφορες φασιστικές συμμορίες, που για να «πείσουν» τους «πατριώτες» για το ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας σακατεύουν στο ξύλο ανυπεράσπιστους μετανάστες.

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες και μετά από τους αγρότες, τους ναυτεργάτες και τους εργαζόμενους στο Μετρό, οι καθηγητές βρέθηκαν στο επίκεντρο της ελληνικής κοινωνίας με την εξαγγελία απεργίας μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις.

Στις συνθήκες εκείνες, και παρά τη μαχητικότητα ενός μεγάλου κομματιού του κλάδου, το ευρύτερο συνδικαλιστικό κίνημα και οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς δεν μπήκαν μπροστά, ώστε να δημιουργηθεί ένα μεγάλο κίνημα αντίστασης για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και τα δικαιώματα, ένα κίνημα υπεράσπισης της δημοκρατίας.

Στην επόμενη ακριβώς φάση, με το πραξικόπημα και το «μαύρο» στην ΕΡΤ, το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων έδωσε σοβαρά και ελπιδοφόρα δείγματα αντοχής, συσπείρωσης και αντίστασης, και επιμένει να αναζητά αποτελεσματικούς τρόπους επανεκκίνησης.

Το διάστημα που ακολούθησε, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, η κυβέρνηση ξεκίνησε ολομέτωπη επίθεση ενάντια στις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών και γενικότερα των δημόσιων υπαλλήλων με διαθεσιμότητες - απολύσεις, υποχρεωτικές μετατάξεις και μετακινήσεις, μειώνοντας τους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας κατά 16.000, στη βάση ενός γενικότερου μνημονιακού σχεδίου για μείωση του αριθμού των εκπαιδευτικών στις 65.000 (2014-15), από 105.000 που ήταν πριν τρία χρόνια.

Οι εξελίξεις αυτές, που αποδιαρθρώνουν τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, εκτός από την τεράστια ανασφάλεια, το φόβο και το άγχος που δημιουργούν σε ένα μεγάλο κομμάτι του κλάδου, αφού διαλύουν οικογένειες και εξαθλιώνουν ζωές, έχουν τεράστιες συνέπειες και στη μορφωτική διαδικασία, στην ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου. Είναι προφανές ότι ένας εξαθλιωμένος εκπαιδευτικός δεν είναι πολύ εύκολο να αναβαθμίσει ποιοτικά την εκπαιδευτική του παρέμβαση στην τάξη και στο σχολείο.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο για τα λύκεια, που ψηφίζει το Σεπτέμβρη, να δώσει τη χαριστική βολή στην απορρύθμιση του δημόσιου σχολείου. Με αυτό το νόμο, μετά τις καταργήσεις σχολείων, τις συμπτύξεις τμημάτων και το κλείσιμο τομέων στα τεχνικά λύκεια, δρομολογεί στο «νέο λύκειο», ένα διαρκή εξεταστικό μαραθώνιο, με στόχο να μειώσει τον αριθμό των μαθητών των Γενικών και των Τεχνικών Λυκείων, στέλνοντας τους πιο φτωχούς και αδύνατους μαθητές στις σχολές μαθητείας και δημιουργώντας ένα νέο, φτηνό εργατικό δυναμικό από παιδιά 15 ετών, προσφορά στους εργοδότες.

Σε αυτές τις συνθήκες η ΟΛΜΕ έδωσε προς τον κλάδο, τους μαθητές, τους γονείς και τους άλλους εργαζόμενους το μήνυμα ότι «δεν πάει άλλο», ότι τώρα είναι η στιγμή ενός πανεκπαιδευτικού και πανεργατικού ξεσηκωμού, και αποφάσισε απεργία διάρκειας από τις 16 Σεπτέμβρη.

Οι δράσεις που μεσολάβησαν σε όλα τα επίπεδα την εβδομάδα προετοιμασίας της απεργίας, 9-15 Σεπτέμβρη, σηματοδοτούν μια πρώτη μεγάλη νίκη του συνδικαλιστικού κινήματος των καθηγητών, με την ενεργοποίηση του πιο μαχητικού τμήματος του κλάδου μέσα από απεργιακές επιτροπές, την ενημέρωση γονέων και μαθητών, τις συγκεντρώσεις και καταλήψεις γραφείων Διευθύνσεων Εκπαίδευσης, και τη συνεργασία με άλλους φορείς σε κάθε Δήμο.

Σε κεντρικό επίπεδο, η ΟΛΜΕ κάλεσε σε κοινή δράση όλες τις Ομοσπονδίες του Δημοσίου και πίεσε την ΑΔΕΔΥ να συντονίσει τους αγώνες, παρά τα προβλήματα που προκαλούσαν οι άλλες δυνάμεις και τους γενικότερους αρνητικούς συσχετισμούς. Έτσι δημιουργήθηκε ένα πρώτο μέτωπο συσπείρωσης των εργαζόμενων το πρώτο πενθήμερο, με προοπτική διεύρυνσης, αναγκάζοντας την ΑΔΕΔΥ να κάνει ένα σημαντικό βήμα με μια 48ωρη (18 και 19 Σεπτέμβρη) και στη συνέχεια με δεύτερη 48ωρη (24 και 25 Σεπτέμβρη).

Η πρώτη βδομάδα της απεργίας της ΟΛΜΕ αποτέλεσε τη μεγαλύτερη νίκη του συνδικαλιστικού κινήματος των εκπαιδευτικών. Με ποσοστά που ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο και με διαδηλώσεις στις 16 και 18 Σεπτέμβρη, που δεν είχαν προηγούμενο τα τελευταία 15 χρόνια, οι εκπαιδευτικοί έδωσαν καθολική απάντηση αντίθεσης στην κυβερνητική πολιτική στο σύνολό της, με δεδομένο ότι η απεργία δεν ήταν κλαδική και είχε έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά. Ταυτόχρονα, έδωσαν ισχυρό ράπισμα στον προπαγανδιστικό ισχυρισμό ότι η ΟΛΜΕ είναι υποχείριο των πολιτικών επιδιώξεων του ΣΥΡΙΖΑ, επιχείρημα που αναμασούν ακόμα οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και της ΔΑΚΕ.

Μπορούμε να εκτιμήσουμε τελικά και με απόλυτο τρόπο ότι η συσπείρωση και η μαχητικότητα του κλάδου, το ταυτόχρονο άνοιγμα στους γονείς, στους μαθητές και τους άλλους εργαζόμενους που πετύχαμε, η ατζέντα των αγώνων για το δημόσιο σχολείο και τον εκπαιδευτικό που επιβάλαμε, η ανάγκη ανατροπής αυτής της πολιτικής που κυριάρχησε για ένα 20ήμερο (1-20 Σεπτέμβρη) στην πολιτική ζωή της χώρας, όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα και του πλαισίου και της μορφής του αγώνα, καθώς και της αποφασιστικότητας που επιδείξαμε σε όλα τα επίπεδα.

Το ότι δεν καταφέραμε, σ' αυτή τη φάση, οι αγώνες να διευρυνθούν και να πάρουν πολιτικά χαρακτηριστικά ανατροπής της πολιτικής έχει να κάνει με τις βαθύτερες διεργασίες που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία μετά από τρία χρόνια οικονομικής κρίσης, το φόβο και την αναποτελεσματικότητα στους συσχετισμούς του συνδικαλιστικού κινήματος, τις παθογένειές του, τις αποκλίσεις ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς και τη μη ανάπτυξη ακόμα πολιτικού ρεύματος ανατροπής, που θα ανατροφοδοτείται, θα σημαδεύει και θα ενοποιεί τα κινήματα των εργαζομένων.

Παρόλα αυτά, έχουν προκύψει σημαντικές κατακτήσεις του συνδικαλιστικού κινήματος, που μπορούν να αποτελέσουν επένδυση για το μέλλον με την κατάλληλη αξιοποίησή τους.

Το στοίχημα που έχουμε βάλει έχει να κάνει με την αφύπνιση και ενεργοποίηση του πιο δυναμικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας. Και είναι αυτός ο μόνος δρόμος που μπορεί να σταματήσει τον κυβερνητικό κατήφορο και να βάλει τέλος στις μνημονιακές πολιτικές κυβέρνησης και τρόικας.

*Ο Βασίλης Τζαφάς είναι μέλος του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL