Τις προηγούμενες ημέρες κάποιοι σαδιστές εγκληματίες πέταξαν φόλες στο Κέντρο Αναπαραγωγής Ελληνικού Ποιμενικού του Αρκτούρου δηλητηριάζοντας μια σκυλίτσα δυο χρόνων που παλεύει για τη ζωή της.
Μάλιστα, όπως καταγγέλλουν οι εκπρόσωποι του Αρκτούρου, τρία σκυλιά διερχόμενου βοσκού έφαγαν δηλητηριασμένα δολώματα με αποτέλεσμα τον θάνατό τους. Δεν είναι η πρώτη φορά φυσικά. Τον Σεπτέμβριο πάνω από 60 σκυλιά βρέθηκαν νεκρά στην περιοχή.
Κτηνωδία που δεν μπορεί να τη χωρέσει υγιής ανθρώπινος νους. Ένα έγκλημα που δεν έχει διαφορά από την ανθρωποκτονία. Εξάλλου κάποιος ο οποίος συνειδητά, με σχέδιο και με δόλο επιλέγει να αφαιρέσει τη ζωή από ένα αθώο πλάσμα εύκολα θα το πράξει ξανά.
Και τότε θα επικαλεστεί την “κακιά την ώρα”, τον “πανικό”, το “θόλωμα”, τη “ζήλια”, το “πάθος”.
Με αφορμή αυτή την αποτρόπαια είδηση -ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία δυστυχώς- μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα που αντίκρισα στις διακοπές μου στο Πήλιο.
Ένας υπέροχος τόπος, με φύση και τοπία που κόβουν την ανάσα. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του πλούτου της ομορφιάς της χώρας μας, όπου το καταπράσινο βουνό καταλήγει σε κρυστάλλινες παραλίες.
Χρειάζεται μόλις λίγη ώρα στον δρόμο για να αντιληφθείς ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται, μια εικόνα που σφίγγει το στομάχι. Δεκάδες σκυλιά, αδέσποτα, εγκαταλελειμμένα, ακόμα και νεκρά στην άκρη του δρόμου. Από φόλες, από πείνα, από εξουθένωση.
Τσοπανόσκυλα που αναζητούν τροφή, αλλά και μικρόσωμα, μαλτέζ και γκριφόν, να τρέχουν τρομοκρατημένα με το λουρί τους να κρέμεται. Προφανώς αφού κάποιοι άνοιξαν την πόρτα του αυτοκινήτου και τα εγκατέλειψαν στο βουνό.
Γνώριζα για την κατάσταση που επικρατεί στον Βόλο με το δημοτικό “καταφύγιο” κολαστήριο. Έχω συναντήσει ξανά αντίστοιχες εικόνες στην επαρχία. Γι’ αυτό που βρήκα όμως στο Πήλιο δεν είχα προετοιμαστεί. Με εξαίρεση ορισμένα μαγαζιά, κυρίως νέων ανθρώπων, που άφηναν σκυλιά να απολαύσουν τη δροσιά του κλιματιστικού και ένα μπολ νερό, η αίσθηση αδιαφορίας και εγκατάλειψης ήταν διάχυτη.
Ρωτώντας έμαθα ότι υπάρχουν ορισμένες φιλοζωικές οργανώσεις στο νότιο και ανατολικό Πήλιο χωρίς τη στήριξη των αρμόδιων δήμων, που προσπαθούν να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται.
Αλήθεια, είναι αυτή εικόνα μιας πολιτισμένης χώρας του δυτικού κόσμου; Τι δείχνει, άραγε, για την κουλτούρα των ανθρώπων; Τι αποκομίζουν οι επισκέπτες βλέποντας τα βασανισμένα ζώα να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια τους;
Σε μια χώρα όπου το κράτος αδιαφορεί και όπου καμία κυβέρνηση δεν προχώρησε σε ουσιαστικές λύσεις και παρεμβάσεις για τα αδέσποτα, όπου ελάχιστοι δήμοι τρέχουν σοβαρά προγράμματα, όπου η κυβέρνηση μιλάει εν έτει 2020 για “εμπόριο” ζώων συντροφιάς, όπου λειτουργούν κέντρα πραγματικά κολαστήρια, η απάντηση πρέπει να είναι η ενεργοποίηση των πολιτών και η αλληλεγγύη.
Ενημερώσου, στήριξε τις υπάρχουσες πρωτοβουλίες, διεκδίκησε συλλογικά από τον δήμο σου, γίνε εθελοντής, κατάγγειλε την κακοποίηση των ζώων, υιοθέτησε ένα αδέσποτο. Όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε, με δεκάδες τρόπους.
