Οι στοές της Αθήνας έχουν χάσει τη λάμψη τους. Δεν έχουν χάσει όμως τη δροσιά τους. Είναι οι ανακουφιστικές παρακάμψεις που οδηγούν πιο γρήγορα σε έναν άλλο δρόμο. Είναι οι σήραγγες των πεζών, περνούν μέσα από τα σπλάχνα μεγάλων πολυκατοικιών.
Όπως όμως οι σήραγγες στους δρόμους, έτσι και οι στοές είναι αδιάφορες για τους διερχόμενους. Παρότι κάποτε αποτελούσαν κομμάτι της ψυχής του εμπορίου στην Αθήνα, σήμερα οι περισσότερες παρακμάζουν. Οι ταμπέλες των κλειστών καταστημάτων με τηλέφωνα που δεν ξεκινούν από "210" θυμίζουν τα περασμένα μεγαλεία.
Λίγοι έχουν απομείνει. Ελάχιστοι επιλέγουν να κάνουν από εκεί μία νέα αρχή. Όπως ο Βασίλης με κατάστημα για αναλώσιμα προϊόντα ήχου και εικόνας (CD, DVD, κασέτες) στη στοά Φιξ.
"Η στοά θα πρέπει να σε αγκαλιάζει. Μπορούμε από μόνοι μας να τη φτιάξουμε, για παράδειγμα τον φωτισμό. Ο καθένας όμως κοιτάζει να πάρει τα 2, 5 και 10 ευρώ, να τα βάλει στο παντελόνι και να πάει σπίτι". Από την άλλη είναι δύσκολο να βρεθεί η όρεξη. Το αποδεικνύει, όπως λέει, η εικόνα και στο δικό του μαγαζί. "Είναι ένα μικρό Μοναστηράκι. Βλέπεις πώς είναι; Χύμα όλα. Πρώτα είχα τα ραφάκια μου. Τα είχα φτιάξει με τα cd, τα dvd, τα blue ray. Τώρα σιγά - σιγά, προσθέτοντας -προσθέτοντας έχασε αυτό που ήταν το μαγαζί. Και έχει γίνει ένα μικρό Μοναστηράκι. Βρίσκεις από ανεμιστήρα μέχρι παλιό κασετόφωνο. Ό,τι θέλεις".
Ανάμεσα σε άλλα αντικείμενα ξεχωρίζουν οι κασέτες. "Δεν τις βρίσκεις εύκολα, είναι χρωμίου. Τις έχω φέρει από την Αμερική, αλλά δεν αξίζει τον κόπο να φέρνεις κασέτες από τόσο μακριά. Έχει πολύ φόρο, πολλούς δασμούς... Έχω γύρω από αυτή την τεχνολογία τα πάντα". Κασέτες ποιος αγοράζει σήμερα; "Πολλοί δεκαοκτάρηδες και εικοσάρηδες. Δεν ξέρω πώς ακριβώς εμπνεύστηκαν αυτά τα παιδιά, μάλλον από τους πατεράδες τους". Και τα κασετόφωνα υπάρχουν ακόμη. "Όλοι οι άνθρωποι της ηλικίας μου τ’ αγάπησαν αυτά τα μηχανήματα, δεν τα πέταξαν".
Παρά την επιστροφή των νέων στην παράδοση, η πελατεία έχει πέσει αισθητά. Κάποτε ο Βασίλης με άλλους τέσσερις συνεταίρους είχαν τη δική τους αλυσίδα. "Αναπτύχθηκαν όμως πολύ τα πολυκαταστήματα. Οπότε έπρεπε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Στην αρχή το προσπαθήσαμε, αλλά δεν μπορείς να τα ανταγωνιστείς. Όταν πας σε ένα πολυκατάστημα, μπορείς να πιεις κι έναν καφέ. Να κάνεις μια βόλτα, να χαζέψεις. Είναι πώς φαίνεται στο μάτι. Σε εμάς μπαίνεις, βλέπεις και αναγκαστικά θα πρέπει να ψωνίσεις κάτι και να φύγεις. Δεν σε τραβάει κάτι να κάτσεις με τις ώρες". Τι είναι λοιπόν εκείνο που τον κρατάει;
Κάποιες συνήθειες που δεν θα δεις στο mall μάλλον. Απέναντι από το κατάστημα, δίπλα στην πόρτα του ανθοπωλείου, έχουν βγάλει ένα τραπεζάκι. "Μαζεύονται 6-7 άτομα και τρώνε. Ο Αντρέας (σ.σ.: ο ανθοπώλης) είναι και παχύσαρκος, τρώει πολύ (γελάει)! Περνάει ο άλλος και κάνει τον σταυρό του. Εγώ κάνω πλάκα, περνάω καλά μαζί τους".
Περισσότερο από τις καλές μέρες για τη δουλειά, φαίνεται να του λείπει η ελευθερία. "Εγω ήμουν ένας καλος αλητάκος. Με την έννοια του αλητάκου που τη βλέπεις μόνο σε παλιές ελληνικές ταινίες. Μου άρεσε να βγαίνω να περπατάω, να βλέπω κόσμο, φάτσες. Να μιλάω, να κάνω φιλίες. Πάντα όποτε ήθελα είχα κι έναν φίλο δίπλα μου, έκανα μεγάλες παρέες. Αυτό δηλαδή μου έχει λείψει τώρα. Η Αθήνα της μοναξιάς είναι. Πόσοι άνθρωποι δεν έχουν ούτε έναν φίλο. Αυτοκτονούν γιατί τους λείπει το στήριγμα. Κρίμα...".
