Για τη Νάντια Μουράντ η προχθεσινή συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ήταν μια δύσκολη μέρα. Όχι τόσο δύσκολη όσο η ζωή της, αλλά σίγουρα μια μέρα που αφήνει πικρή γεύση στο στόμα. Η 26χρονη γυναίκα από το χωριό Κόχο στο Βόρειο Ιράκ, από οικογένεια Γεζίντι, που είδε τη μάνα της και τα έξι αδέρφια της να σκοτώνονται από τους τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους, που κρατήθηκε τρεις μήνες σκλάβα τους και βιάστηκε επανειλημμένα, είδε το Συμβούλιο Ασφαλείας -υπό την πίεση των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Κίνας- να “νερώνει” για πολλοστή φορά μια απόφαση καταδίκης των βιασμών ως “όπλο” στους πολέμους. Είδε για ακόμη μια φορά την παγκόσμια κοινότητα να εγκρίνει γενικόλογα κείμενα χωρίς ισχυρές κυρώσεις για τους θύτες και ουσιαστική μέριμνα για τα θύματα.
Το βράδυ της Τρίτης στη Νέα Υόρκη, ο προεδρεύων φέτος του 15μελούς Συμβουλίου Ασφαλείας Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Χάικο Μάας έφερε ένα ψήφισμα βάσει του οποίου θα δεσμευόταν η διεθνής κοινότητα να προσφέρει ψυχολογική και ιατρική βοήθεια στα θύματα των βιαστών και θα ενίσχυε το θεσμικό πλαίσιο για την καταδίωξη και την τιμωρία των ενόχων στρατιωτών. Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πλέον συνείδηση ότι οι βιασμοί στους πολέμους δεν είναι το έγκλημα μεμονωμένων φαντάρων, αλλά ότι οι στρατιωτικές ηγεσίες χρησιμοποιούν τη σεξουαλική βία ως τακτική πολέμου για να ταπεινώσουν τον άμαχο πληθυσμό και να τσακίσουν την αντίστασή του. Επιπλέον, οι γυναίκες που βιάζονται δεν έχουν μόνο να αντιμετωπίσουν το βαθύ ψυχολογικό τραύμα, συχνά αναγκάζονται να μεγαλώσουν παιδιά που συνέλαβαν με τη βία χωρίς καμία βοήθεια, αλλά και υφιστάμενες την καταφρόνια της δικής τους κοινωνίας.
Το βέτο και το “νέρωμα”
Η Νάντια, βραβευμένη με το Νόμπελ Ειρήνης το 2018, πήγε να στηρίξει το ψήφισμα, ενδεχομένως πιστεύοντας ότι όλοι θα ήθελαν να κάνουν κάτι για να αποτραπούν στο μέλλον τουλάχιστον κάποια από αυτά τα εγκλήματα. Ωστόσο, η Ρωσία και η Κίνα αντιστάθηκαν, απειλώντας μάλιστα με βέτο - έστω κι αν την τελευταία στιγμή απλά απείχαν από την ψηφοφορία.
Οι ΗΠΑ έκαναν ένα βήμα παραπάνω. Υπό την απειλή του δικού τους βέτο επέβαλαν την αλλαγή του κειμένου, ώστε και να μην απειλούνται ουσιαστικά οι θύτες από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και να μην βοηθούνται οι γυναίκες όταν ο βιαστής τους της αφήνει έγκυες. Βλέπετε, είναι “ιερή” για την κυβέρνηση Τραμπ η ανθρώπινη ζωή. Η αγέννητη.
Η Νάντια έφυγε από τη Νέα Υόρκη με μια ήττα. Για όλες τις Νάντιες του σήμερα και του αύριο. Ωστόσο, η νεαρή Γεζίντι είναι αγωνίστρια. Μετά από κάθε ήττα ξέρει να ξανασηκώνεται και να συνεχίζει. Όπως σηκώθηκε μετά τη σκλαβιά, έγλυψε τις πληγές της και όρθωσε τη φωνή της για τις άλλες γυναίκες που μοιράζονται και σήμερα τη μοίρα της.
Το κορίτσι με τα μακριά σκούρα μαλλιά και τα λυπημένα μάτια οργώνει εδώ και δύο χρόνια όλον τον πλανήτη για να ξεσκεπάσει τα εγκλήματα, για να μην μας αφήνει να πούμε ότι δεν ξέραμε. Και κουβαλάει στην ψυχή της τον τρόμο και τη φρίκη, την απώλεια της μισής της οικογένειας, την ανάμνηση των σκλαβοπάζαρων στη Μοσούλη χωρίς να σκύβει το κεφάλι.
