Μια έρευνα του 2016 είχε φέρει στο φως όλη την άθλια κατάσταση του κτηρίου της βρετανικής Βουλής. Κάτω από την περίοπτη διακόσμηση κείται κυριολεκτικά ένα ερείπιο. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι με αμίαντο, απ’ τους ραγισμένους σωλήνες τρέχει βρόμικο νερό και φωτιές ξεσπούν με ανησυχητική συχνότητα. Η έκθεση έκανε λόγο για έναν «ενδεχομένως καταστροφικό συνδυασμό» καθώς αγωγοί καλοριφέρ, φυσικού αερίου και σωληνώσεις ύδρευσης μπλέκονται μεταξύ τους. Χωρίς επείγουσα ανακαίνιση υπάρχει κίνδυνος ολόκληρο το οικοδόμημα να βρεθεί αντιμέτωπο με «αιφνίδια καταστροφική αποτυχία», προειδοποιούσε τότε η έκθεση.
Τρία χρόνια μετά, η προβληματική και ανησυχητική κατάσταση δεν αφορά μόνον το κτήριο. Παρόμοια είναι και η εικόνα της βρετανικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Με τον τρόπο τους, όλο και περισσότερες φωνές στη χώρα σημαίνουν σήμερα συναγερμό για την προϊούσα κατάπτωση του υποδειγματικού βρετανικού κοινοβουλευτισμού.
Πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε πως μόλις το ένα τρίτο των ψηφοφόρων πιστεύουν πως οι εκπρόσωποί τους στο Κοινοβούλιο ενεργούν με βάση το δημόσιο συμφέρον. Το 42% θεωρούν ότι οι κυβερνήσεις «δεν χρειάζεται να ανησυχούν τόσο πολύ για την κοινοβουλευτική πλειοψηφία» -ενδεχομένως και να μην τη χρειάζονται καν (;)-, ενώ οι περισσότεροι από τους μισούς θέλουν να δουν στο τιμόνι της χώρας «έναν ισχυρό ηγέτη που θα είναι πρόθυμος να σπάσει τους κανόνες» - ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό...
«Ένα άγραφο σύνταγμα που κάποτε χαιρετιζόταν για την ευελιξία του δημιούργησε ένα χαοτικό συνονθύλευμα ανταγωνιστικών εξουσιών με πολύ λίγη γνώση τού πώς είναι δυνατόν να συνυπάρξουν μεταξύ τους. Εν ολίγοις, η κοινοβουλευτική δημοκρατία της Βρετανίας δεν έχει βρεθεί ποτέ άλλοτε σε τέτοια κατάσταση πολιορκίας» έγραψε χθες σε σχόλιό της η πολιτική επιθεώρηση "New Statesman" στιγματίζοντας την κρίση εμπιστοσύνης στην οποία έχει βυθιστεί ολόκληρο το βρετανικό πολιτικό σύστημα.
Την Κυριακή, στο συνέδριο του Εργατικού Κόμματος Ουαλλίας, ο ηγέτης του κόμματος Τζέρεμι Κόρμπιν σε μια αποστροφή της ομιλίας του έκανε αναφορά στην κρίση εμπιστοσύνης που διαβρώνει τη βρετανική δημοκρατία και που για πολλούς η αιτία της βρίσκεται στο δημοψήφισμα του 2016 για το Brexit. Όμως, για τον Εργατικό ηγέτη, αυτό δεν ισχύει.
«Η πραγματική πολιτική πηγάζει απ’ τα κάτω. Η πραγματική πολιτική έχει να κάνει με τη ζωή μέσα στην κοινωνία, με τη ζωή στη γειτονιά. Έχει να κάνει με την πραγματικότητα της ζωής στον χώρο της δουλειάς. Η πραγματική πολιτική θέλει να δώσει δύναμη στους ανθρώπους που δεν έχουν πολλά χρήματα και δεν διαθέτουν φίλους σε υψηλά πόστα για να μπορούν να αποκτήσουν τον έλεγχο της ζωής τους (...) Ο πραγματικός διχασμός στην κοινωνία μας δεν έχει να κάνει με τους ανθρώπους που ψήφισαν υπέρ του Brexit ή υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε. Έχει να κάνει με τους πολλούς που δουλεύουν σκληρά, δημιουργούν τον πλούτο και πληρώνουν τους φόρους τους, και με τους λίγους που καθορίζουν τους κανόνες, καρπώνονται τα οφέλη και φοροδιαφεύγουν» τόνισε χαρακτηριστικά ο Τζέρεμι Κόρμπιν.
Η ουσία των προβλημάτων
Με εύστοχο και απλό λόγο ο Εργατικός ηγέτης άφησε να εννοηθεί ότι η ουσία των προβλημάτων που ταλανίζουν σήμερα τη βρετανική κοινωνία δεν βρίσκεται στην κόντρα για την έξοδο ή την παραμονή της Βρετανίας στην Ε.Ε. αλλά στη μορφή και την οργάνωση της κοινωνίας. «Όσοι θεωρούν ότι η αποχώρηση ή η παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αυτοσκοπός, πλανώνται» σημείωσε ο Κόρμπιν προσθέτοντας πως «η πρώτη ερώτηση που οφείλουμε να κάνουμε είναι τι είδους κοινωνία θέλουμε, πάνω σ’ αυτό μπορούμε να βρούμε κοινό έδαφος».
Ο ηγέτης των Εργατικών δεσμεύτηκε ότι το κόμμα του θα συνεχίσει τον διάλογο με την κυβέρνηση της Τερέζα Μέι προκειμένου να εφαρμοστεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2016 με τέτοιο τρόπο ώστε «να μην ισοπεδωθεί η οικονομία μας». Αν ωστόσο, δεν καταστεί αυτό δυνατόν, "όλες οι επιλογές πρέπει να παραμείνουν στο τραπέζι, συμπεριλαμβανομένου ενός δεύτερου δημοψηφίσματος" συμπλήρωσε ο Κόρμπιν καταχειροκροτούμενος από τους συνέδρους.
Μια πολύ εύστοχη «περιγραφή» του Brexit έκανε από το βήμα του συνεδρίου και ο επικεφαλής των Ουαλλών Εργατικών Μαρκ Ντρέικφορντ. Κατηγόρησε το κυβερνών Συντηρητικό κόμμα ότι «έχει περιτυλιχτεί και αυτοπαγιδευτεί από μια μυθική νοσταλγία για ένα παρελθόν το οποίο θυμούνται μόνον τα όλο και λιγότερα μέλη του».
