Το 98 μ.Χ. ο Τάκιτος θα αναφερθεί στο «De origine et situ Germanorum» (την «Καταγωγή και Κατάσταση των Γερμανών») στο γερμανικό σουαβικό φύλο των Ναρίσκων. Μία χιλιετία αργότερα, η περιοχή των Ναρίσκων κατοικείται από γερμανικές και σλαβικές εθνότητες και είναι γνωστή στα λατινικά ως «Τέρρα Αντβοκατόρουμ», που στα γερμανικά θα αποδοθεί με το «Φόκτλαντ», δηλαδή «Γη των Φαίκτε», των (ευγενών) «νομομαθών». Τα εδάφη του πριγκιπάτου αυτού της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας θα συμπέσουν άλλη μια χιλιετία αργότερα με τα γερμανικά κρατίδια Βαυαρίας, Σαξονίας και Θουριγγίας και μέρος της Τσεχίας.
Τον Μεσαίωνα, οι ηγέτες των Ναρίσκων ή Βαρίσκων συναθροίζονται σε κοινή αυλή στη Χοφ της Βαυαρίας. Το 1553, στην πόλη αυτή, που τη διασχίζει ο Ζάαλε, ο μηχανορράφος μαργράβος (κληρονομικός τίτλος ευγενείας των Γερμανών στρατιωτικών διοικητών των παραμεθόριων περιοχών, ανάλογος του «μαρκήσιος») του Βρανδεμβούργου - Κούλμπαχ, o Αλβέρτος Β' ή Αλβέρτος ο Πολεμοχαρής και μετά θάνατον Αλβέρτος - Αλκιβιάδης, ομιλεί στους συγκεντρωμένους. Καταγγέλλει απόπειρα δολοφονίας εναντίον του προαναγγέλλοντας την εκτέλεση τριών συλληφθέντων συνωμοτών. Υπάρχει όμως ένα τεχνικό πρόβλημα. Η πόλη δεν έχει δήμιο. Ανάμεσα στους συγκεντρωμένους βρίσκεται και ο ξυλουργός Χάινριχ Σμιτ. Ο Σμιτ παγώνει μόλις ο μαργράβος τον δείχνει με το δάχτυλο απευθύνοντάς του τον λόγο: «Εσύ! Αναλαμβάνεις να κρεμάσεις αυτούς τους τρεις!».
Ο Σμιτ αρνείται. «Δεν πρόκειται να κάνω κάτι τέτοιο».
Ο Αλβέρτος όμως δεν του αφήνει περιθώριο: «Αν δεν δεχθείς, θα κρεμάσω στην θέση τους εσένα και τους δύο διπλανούς σου».
Ο Σμιτ αναγκάζεται να δεχθεί. Αυτό όμως θα αλλάξει τη ζωή τη δική του και της οικογένειάς του. Δεν θα μπορέσει ούτε να επιστρέψει στην τέχνη του, ούτε να ασκήσει άλλο επάγγελμα. Τα αυστηρά ήθη απαγορεύουν στους καθώς πρέπει οποιαδήποτε σχέση με δήμιους. Πρόκειται για επάγγελμα αποσυνάγωγων, συχνά κληρονομικό. Έτσι, και ο γιος του Χάινριχ ο Φραντς Σμιτ, θα γίνει δήμιος.
Ο Φραντς Σμιτ θα γεννηθεί δύο χρόνια μετά το υποχρεωτικό χρίσμα του πατέρα του από τον έκπτωτο πια μαργράβο Άλμπρεχτ. Θα αποκτήσει τέτοια επαγγελματική δεξιοτεχνία, που θα γίνει γνωστός ως «Μάιστερ Φραντς». Θα είναι ο δήμιος του Χοφ από τα 18 του έως τέλος Απριλίου του 1578 και από 1ης Μαΐου του ίδιου έτους ώς το τέλος του 1617 θα είναι δήμιος - εκτελεστής στη Νυρεμβέργη και μετά τον θάνατο του πεθερού του αρχιδήμιος της πόλης. Θα πεθάνει 79 ετών το 1634 αφήνοντας ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ημερολόγιο όπου περιγράφει τις 361 εκτελέσεις και τις 345 ελάσσονες σωματικές στα 41 χρόνια καριέρας, στην οποία άσκησε παράλληλα και το λειτούργημα του θεραπευτή έχοντας βοηθήσει 15.000 συμπολίτες του. Θα ταφεί δημοσία δαπάνη κοντά στους τάφους επιφανών Νυρεμβέργιων όπως οι Άλμπρεχτ Ντύρερ και Χανς Ζακς.
Ο "άθλος" του Σμιτ συνίσταται στο ότι, αν και άσκησε επάγγελμα αποσυνάγωγου, έχοντας εκτελέσει δύο άτομα στην πυρά, θανάτωση επιβαλλόμενη σε ομοφυλόφιλους και κιβδηλοποιούς, μία παιδοκτόνο με πνιγμό, και πολλούς με σπαθί, αγχόνη τροχό, κατόρθωσε να γίνει αξιοσέβαστο μέλος της νυρεμβέργιας κοινωνίας, γεγονός αδιανόητο εκείνους τους αιώνες.
27 Αυγούστου 2018. Περιηγούμενος τη Γερμανία, περνάω την τελευταία μου ημέρα στη Νυρεμβέργη προτού αναχωρήσω για Μόναχο, περπατώντας στις όχθες του Πέγκνιτς και τις γέφυρές του.
Ξεκινώντας από τον σιδηροδρομικό σταθμό και την ομώνυμη οδό Μπάνχοφστρασε, κατηφορίζω στα βόρεια και προς το ποτάμι μέσω της Καίνιχστρασε. Φθάνοντας στο ποτάμι, αντί να περάσω απέναντι τη Γέφυρα του Μουσείου, στρίβω αριστερά, περνάω τη Γέφυρα του Καρόλου που με βγάζει στη νησίδα της Τραίντελμαρκτ. Στο τέρμα του δρόμου αριστερά, εκεί που τελειώνει η νησίδα, βρίσκεται ένα κτήριο χωμένο ανάμεσα σε πανύψηλα δένδρα. Σε αυτό ενώνονται το βόρειο και το νότιο τμήμα μιας γέφυρας, της Χένκερστεχ. Το νότιο τμήμα της, το οποίο οδηγεί στη Λορέντσερ Άλσταντ, όπως αποκαλείται ο Νότος της Παλαιάς Πόλης από τη γοτθική εκκλησία του Αγίου Λαυρεντίου, είναι σκεπαστό και ξύλινο, ενώ το βόρειο, που οδηγεί στη Σεμπάλντερ Άλσταντ, από τη λουθηρανική εκκλησία του πολιούχου Αγίου Σεβάλδου, τον Βορρά της και στο Κάστρο της Νυρεμβέργης, είναι κλειστό και πέτρινο, δίνοντας έτσι την εντύπωση πως
πρόκειται για δύο διαφορετικές γέφυρες.
Χένκερστεχ σημαίνει "Γέφυρα του Δήμιου". Κατασκευάστηκε από ξύλο το 1457. Καθώς μεταξύ 16ου και 19ου αιώνα σχεδόν κάθε γερμανική πόλη διέθετε και δήμιο - εκτελεστή, στη Νυρεμβέργη αυτός ζούσε στον πύργο και στον σκεπαστό διάδρομο των τειχών πάνω από το ποταμό Πέγκνιτς. Μετά από τις πλημμύρες του 1595, οι αρχές κατεδάφισαν τρεις αψίδες αυτών των τειχών και τις αντικατέστησαν με την ξύλινη, στεγασμένη με κεραμίδια Γέφυρα του Δήμιου, η οποία ανακατασκευάστηκε το 1954.
Φωτογραφίες: ΘΑΝΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
1. Το πέτρινο βόρειο τμήμα της Χένκερστεχ (αριστερά) και το νότιο (ξύλινο) δεξιά
2. Ο Πύργος του Δημίου (Χένκερτουρμ) και το βόρειο τμήμα της γέφυρας
3. Ο Πύργος των Υδάτων (Βάσσερτουρμ) όπου καταλήγει στα βόρεια η Χένκερστεχ
