Περνάτε όμορφα στον ζωολογικό κήπο γιατί εκεί υπάρχουν αποτελεσματικά τείχη, είπε στους Αμερικανούς ο πρωτότοκος γιος του Ντόναλντ Τραμπ υπερθεματίζοντας το ρατσιστικό προεδρικό διάγγελμα με το οποίο ο μπαμπάς του δήλωσε αποφασισμένος να μην ανεβάσει τα ρολά του Δημοσίου αν δεν υποκύψουν οι Δημοκρατικοί στην απαίτησή του να χτιστεί το "μεγάλο τείχος του" στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό. Βέβαια, οι προκάτοχοι του Τραμπ, ανάμεσά τους ο σκανδαλιάρης Κλίντον και ο ανθρωπιστής Ομπάμα, έχουν βάλει κι αυτοί κάμποσα λιθαράκια στο υπάρχον τείχος των 900 χλμ., αλλά ο σημερινός ένοικος του Λευκού Οίκου θέλει να τελειώσει τη δουλειά και να «σφραγίσει» τα σύνορα των 3.000 χλμ., από τη μια άκρη (στον Ειρηνικό) μέχρι την άλλη (στον κόλπο του Μεξικού).
Η παρομοίωση του Μεξικού με ζωολογικό κήπο και των Μεξικανών με άγρια θηρία προκάλεσε την αγανάκτηση πολλών ανθρώπων εκατέρωθεν των συνόρων. Όχι όμως της εκλογικής βάσης του Τραμπ, της συντηρητικής «λευκής Αμερικής» και των ανοιχτά ρατσιστικών οργανώσεων, που αποδίδουν την εγκληματικότητα στην «εισβολή» των «σκούρων και βρώμικων Λατίνος». Εξάλλου, τα δικά τους αυτιά χάιδεψε πάλι ο Ντόναλντ Τραμπ Τζούνιορ, όπως είχε κάνει προεκλογικά παρομοιάζοντας τους Σύρους πρόσφυγες με ένα μπολ καραμέλες, κάποιες από τις οποίες είναι δηλητηριασμένες, ή όταν εξηγούσε ότι σοσιαλισμός είναι να... αρπάζεις από την τρίχρονη κόρη σου τις μισές καραμέλες που της χάρισαν στη γιορτή του Χαλογουίν και να τις δίνεις σε ένα άλλο παιδάκι. Έτσι κι αλλιώς, οι περισσότεροι Αμερικανοί -πόσο μάλλον οι Τραμπ- δεν έχουν καλή σχέση με την Ιστορία ούτε με την Κοινωνιολογία, όπως αρκετοί και στη δική μας χώρα...
Ένα από τα μελανά σημεία της αμερικανικής ιστορίας, λοιπόν, είναι οι μαζικές συλλήψεις και απελάσεις πάνω από ενός εκατομμυρίου Μεξικανών από την κυβέρνηση Αϊζενχάουερ στα μέσα της δεκαετίας του '50. Η επιχείρηση είχε την κωδική ονομασία Wetback (Βρεγμένη Πλάτη), από τον υποτιμητικό όρο για τους Μεξικανούς που περνούσαν κολυμπώντας τον ποταμό Ρίο Γκράντε και έβγαιναν με βρεγμένα ρούχα στην αμερικανική όχθη. Μέσα στην αναμπουμπούλα και τον ζήλο των διωκτικών υπηρεσιών απελάθηκαν τότε και καθ' όλα νόμιμοι μετανάστες από το Μεξικό. Σχεδόν μισό εκατομμύριο διώχτηκαν από το Τέξας, άλλοι τόσοι από τις υπόλοιπες πολιτείες. Οι πιο... τυχεροί μεταφέρθηκαν στο Μεξικό με αεροπλάνα που έκαναν δρομολόγια τρεις φορές την εβδομάδα από το Σικάγο. Οι άλλοι στοιβάχθηκαν σε λεωφορεία και σαπιοκάραβα.
Λίγα χρόνια νωρίτερα, στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα φθηνά εργατικά χέρια από το Μεξικό (braceros) ήταν καλοδεχούμενα (και αναγκαία), μέσω διακρατικής συμφωνίας αλλά και παράτυπα. Μετά τον πόλεμο όμως αυτά τα μπράτσα που δούλευαν στα χωράφια ή προσέφεραν ανειδίκευτη εργασία στην Καλιφόρνια, στο Τέξας και αλλού περίσσευαν. Οπότε έγινε νέα συμφωνία με τη μεξικανική κυβέρνηση για την... επαναπροώθηση στην πατρίδα τους. Από τη μια μέρα στην άλλη, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν οικογένειες και υπάρχοντα, βρέθηκαν σε περιοχές της χώρας καταγωγής τους, πάλι ως εργατικά χέρια, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων να δουλεύουν για τους Μεξικάνους γαιοκτήμονες και επιχειρηματίες.
Δεν ήταν όμως αυτή η πρώτη μαζική απέλαση Μεξικανών. Αν πάμε πιο πίσω, στη δεκαετία του 1930, ακόμα ένα εκατομμύριο άνθρωποι, οι μισοί από αυτούς Αμερικανοί πολίτες μεξικανικής καταγωγής, αποκλείστηκαν από τα προγράμματα του Νιου Ντιλ και «επαναπατρίστηκαν» κακήν κακώς νότια του Ρίο Γκράντε.
Με την ίδια ευκολία που ο κανακάρης του Τραμπ παρομοιάζει τους μετανάστες με θηρία σε ζωολογικό κήπο και κάνει μαθήματα σοσιαλισμού, θα μπορούσε να πει κάποιος πως χρειάζεται και ο ίδιος ένα μάθημα, αλλά με βρεγμένη σανίδα...
