Της ΚΑΚΗΣ ΜΠΑΛΗ
Τη συνάντηση Ομπάμα - Μέρκελ στην Ουάσινγκτον, το βράδυ της Δευτέρας, την παρακολουθήσαμε, όπως ήταν φυσικό, με τη δική μας ελληνική αγωνία - και με την εκτίμηση ότι ο Αμερικανός πρόεδρος θα πίεζε τη Γερμανίδα καγκελάριο να βάλει νερό στο κρασί της στη στάση της έναντι της Ελλάδας.
Πλην όμως, το βασικό θέμα αυτής της συνάντησης ήταν η Ουκρανία. Και παρά τα χαμόγελα και τα «όσο κι αν αγαπάω την Άνγκελα» του Ομπάμα, ήταν εμφανής η απόσταση που χωρίζει τις δύο πλευρές στον τρόπο αντιμετώπισης της ουκρανικής κρίσης. Μέρκελ και Ομπάμα προσπάθησαν σκληρά να επιδείξουν ένα κοινό μέτωπο ενώπιον του διεθνούς Τύπου, μίλησαν για τη φιλία τους, για την ενότητα της Δύσης, για τις κοινές τους αξίες. Αλλά στο διά ταύτα τους χωρίζει μια άβυσσος.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες φλερτάρουν όλο και περισσότερο με την ιδέα να στείλουν όπλα στην κυβέρνηση της Ουκρανίας για να αντιμετωπίσει τους ρωσόφιλους αυτονομιστές, τους οποίους -καταγγέλλουν- στηρίζει η Ρωσία. Μια τέτοια κίνηση κάνει αυτόματα μια τοπική διένεξη διεθνή. «Ας μην κοροϊδευόμαστε, η αμερικανική οικονομία στηρίζεται στην πώληση όπλων», μου έλεγε τις προάλλες ένας Αμερικανός καθηγητής, που θεωρεί λάθος, αλλά σχεδόν αναπόφευκτο λάθος, τον εξοπλισμό της ουκρανικής κυβέρνησης από τη χώρα του.
Η Γερμανία, από την πλευρά της, όσο κι αν η καγκελάριος έχει ανεβάσει τους τόνους έναντι του Ρώσου προέδρου Πούτιν, δεν θέλει ούτε να διανοηθεί τη διεθνοποίηση αυτής της διένεξης.
Το μόνο που κατάφερε να εκμαιεύσει από τον Αμερικανό πρόεδρο η Μέρκελ ήταν λίγος -ελάχιστος- χρόνος, για να έχει μια ευκαιρία η πρωτοβουλία του Μινσκ να φέρει καρπούς, ώστε να «παγώσει» η σύγκρουση στην ανατολική Ουκρανία με τα όπλα της διπλωματίας. Όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο χρόνος αυτός θα επαρκέσει, όπως παραδέχτηκε και η Μέρκελ προχτές στην Ουάσινγκτον, και δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι το γαλλογερμανικό δίδυμο θα συμφωνήσει σήμερα με τον Πούτιν σε μια έστω προσωρινή λύση για την ουκρανική κρίση.
Κι επειδή οι ΗΠΑ βρίσκονται ουσιαστικά σε προεκλογική περίοδο, με τους Ρεπουμπλικάνους -αλλά και αρκετούς Δημοκρατικούς- να πιέζουν για επίδειξη πυγμής έναντι της Ρωσίας, δεν αποκλείεται καθόλου να δούμε τον Ομπάμα να υποχωρεί και να αποδέχεται τελικά την αποστολή όπλων στην Ουκρανία.
Βέβαια, «κότα» τον έλεγαν και πριν από δύο χρόνια - και παρ' όλα αυτά δεν προχώρησε σε επέμβαση στη Συρία. Όμως αυτή τη φορά η εσωτερική πίεση είναι πολύ μεγαλύτερη...
