«Για τις δημοτικές εκλογές, θέλουμε να κάνουμε να υποχωρήσουν η Δεξιά και η ακροδεξιά που υποστηρίζουν όλο και περισσότερη λιτότητα. Στο Παρίσι με ένα ενωτικό ψηφοδέλτιο και στη Μασσαλία με ένα ψηφοδέλτιο συσπείρωσης, προχωράμε με τον ίδιο τρόπο: κάνοντας να υποχωρήσει παντού η λιτότητα, δίνοντας περισσότερη εξουσία στους πολίτες». Ο Πιέρ Λωράν, εθνικός γραμματέας του ΚΚΓ, έδωσε με τον τρόπο αυτό το στίγμα της πολιτικής του κόμματος ενόψει των δημοτικών εκλογών του ερχόμενου Μαρτίου, υπογραμμίζοντας τη μεγάλη σημασία τους και το γεγονός ότι διεξάγονται μέσα σε ένα άκρως ανησυχητικό πολιτικό περιβάλλον.
Από την περασμένη εβδομάδα, το ΚΚΓ καθώς και οι εταίροι του στο Αριστερό Μέτωπο, έχουν θέσει στο επίκεντρο των συζητήσεών τους τη στρατηγική εν όψει των δημοτικών εκλογών της άνοιξης. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στην περίπτωση του Παρισιού για την οποία τα μέλη του ΚΚΓ των οργανώσεων της πρωτεύουσας, μετείχαν σε εσωκομματικό δημοψήφισμα προκειμένου να επιλέξουν ή να απορρίψουν τη συνεργασία σε κοινό ψηφοδέλτιο υπό τη σοσιαλίστρια Αν Ινταλγκό. Μετά από μια διαδικασία που κράτησε τέσσερις ημέρες, την περασμένη Κυριακή γίνονταν γνωστά τα αποτελέσματα. Το 57% επέλεξε τη συνεργασία από τον πρώτο γύρο με το Σοσιαλιστικό κόμμα - μια επιλογή που βρίσκεται σε λογική συνέχεια με την πολιτική συνεργασίας του 2001 και του 2008.
Το αποτέλεσμα της διαδικασίας ήλθε να επικυρώσει εκείνο, σε επίπεδο διαμερισματικού συμβουλίου, δέκα ημέρες νωρίτερα, σύμφωνα με το οποίο οι επικεφαλής της ομοσπονδίας είχαν δώσει το «πράσινο φως» στη στρατηγική αυτή με 67%. Ο διαμερισματικός γραμματέας , Ιγκόρ Ζαμικιέι, παρατήρησε ότι για τους κομμουνιστές στο Παρίσι ήταν «μια δύσκολη επιλογή». Πράγματι, η διαφορά σε απολύτους αριθμούς δεν ήταν μεγάλη: 670 ψήφοι υπέρ του κοινού ψηφοδελτίου ΣΚ- ΚΚΓ έναντι 500 υπέρ των αυτόνομων συνδυασμών του Αριστερού Μετώπου.
«Το 2008 οι κομμουνιστές εξελέγησαν με ενωτικό συνδυασμό. Αυτό δεν μας εμπόδισε να παλέψουμε κατά της λιτότητας και μερικές φορές να ψηφίζουμε διαφορετικά από το Σοσιαλιστικό κόμμα», παρατήρησε ο επικεφαλής των κομμουνιστών δημοτικών συμβούλων στο Παρίσι, Ιάν Μπροσά, υπογραμμίζοντας ότι η επιλογή αυτή διασφαλίζει την ανεξαρτησία των κομμουνιστών.
Δεσμεύσεις στην κατεύθυνση των προτάσεων του ΚΚΓ
«Οι δεσμεύσεις σημαδεύονται από τη σφραγίδα των προτάσεών μας», τόνισε ο Πιέρ Λωράν, σχετικά με τις κοινές προτάσεις των Ινταλγκό -Μπροσά, δηλαδή τη στρατηγική και προγραμματική συμφωνία μεταξύ των δύο κομμάτων. Όπως, για παράδειγμα, ο στόχος του 30% κοινωνικών κατοικιών ως το 2030 ή τα δωρεάν κυβικά μέτρα νερού υπό ορισμένες προϋποθέσεις, αποτελούν αυτοτελή σημεία του προγράμματος του ΚΚΓ για το Παρίσι. Οι τέσσερις άξονες της συμφωνίας περιλαμβάνουν επίσης μέτρα για τη βελτίωση της ζωής των κατοίκων, όπως δημιουργία τουλάχιστον 5.000 νέων βρεφονηπιακών σταθμών, τη λειτουργία αγορών τροφίμων χωρίς μεσάζοντες, και τη δημιουργία παρατηρητηρίου κακοποίησης γυναικών.
Η επικύρωση από τη βάση του ΚΚΓ στο Παρίσι της εκλογικής συνεργασίας από τον α' γύρο, με το Σοσιαλιστικό κόμμα, δρομολόγησε εξελίξεις σε σχέση με τους εταίρους του στο Αριστερό Μέτωπο - κυρίως σε ό,τι αφορά το Αριστερό κόμμα του Ζαν Λικ Μελανσόν. Ο υποψήφιος του Μετώπου στις προεδρικές εκλογές του 2012 είχε ταχθεί εξαρχής υπέρ της αυτόνομης καθόδου. Σχολιάζοντας το αποτέλεσμα της εσωκομματικής διαδικασίας του ΚΚΓ, ο Μελανσόν, αφού έκανε λόγο για αίσθηση προδοσίας σε μια στιγμή κατά την οποία «η διεύρυνση» της συσπείρωσης προς τους οικολόγους, την οποία προωθεί παίρνει σάρκα και οστά εκτός Παρισιού, υπογράμμισε ότι «δεν πρόκειται για μια περίπτωση που θα καταστρέψει τα πάντα αλλά είναι μια θλιβερή περίπτωση γιατί συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας». Από την πλευρά του, ο Π. Λωράν τόνισε ότι «θα χρειαστούμε το Αριστερό Μέτωπο στο Παρίσι και αλλού τους ερχόμενους μήνες και χρόνια».
Πάντως σε πολλές πόλεις και κοινότητες, το ΚΚΓ και το Αριστερό κόμμα του Μελανσόν θα κατεβάσουν κοινούς συνδυασμούς, με εξαίρεση τις περιπτώσεις όπου οι κομμουνιστές θα συμμαχήσουν με τους σοσιαλιστές. Πλούσιος προβληματισμός, έντονη, δημόσια συζήτηση ενόψει των δημοτικών εκλογών, το ζητούμενο ωστόσο για τις δυνάμεις της Αριστεράς παραμένει το ίδιο: «να δοθεί ξανά η εξουσία στους πολίτες».
