Από τα τέλη Ιανουαρίου, όταν επαναπάτριζαν υπηκόους τους από την Κίνα με αεροπλάνα, οι κυβερνήσεις θα έπρεπε να είχαν λάβει το μήνυμα γι’ αυτό που έρχεται. Όμως οι περισσότερες, αν όχι όλες, αδράνησαν ή δεν εκτίμησαν σωστά τις διαστάσεις τής κρίσης. Ορισμένες, όπως η αμερικανική, νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία για να πλήξουν εμπορικά την Κίνα. Άλλες φαίνεται ότι έβαλαν την οικονομία και την παραγωγή, με συγκεκριμένα φιλελεύθερα μοντέλα, πάνω από την υγεία του συνόλου, πάνω από την κοινωνία. Ποιοι και γιατί έδωσαν περισσότερη δουλειά στον βαρκάρη του Αχέροντα;
Στον πλούσιο βιομηχανικό Βορρά της Ιταλίας, όπου ξέφυγε η επιδημία, καθυστέρησε η επιβολή καραντίνας και οι μεγάλες μονάδες συνέχισαν τη λειτουργία τους. Ήταν επίσης η σύγκρουση μεταξύ της κεντρικής κυβέρνησης συνασπισμού (Δ.Κ. και Κ5Α) υπό τον πρωθυπουργό Κόντε και της τοπικής κυβέρνησης της Λέγκας στη Λομβαρδία. Ήταν και η άρνηση μεγάλης μερίδας του κόσμου να πάρει μέτρα αυτοπεριορισμού σε μια χώρα όπου είναι αυξημένη η δυσπιστία απέναντι στους πολιτικούς και καλλιεργείται επί χρόνια μια περιρρέουσα συνωμοσιολογία από τους Σαλβίνι και τους Γκριλίνι.
Στην Ισπανία ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ επίσης καθυστέρησε να λάβει σοβαρά μέτρα. Η δεξιά αντιπολίτευση κατηγορεί τον Σάντσεθ και το Podemos επειδή δεν μπλόκαραν τις διαδηλώσεις για την Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου. Όμως περίπου 3.000 Ισπανοί φίλαθλοι είχαν ήδη πάει ανενόχλητοι στο Μιλάνο και άλλοι τόσοι πήγαν στη συνέχεια στο Λίβερπουλ για ποδοσφαιρικούς αγώνες.
Στη Γαλλία τα πρώτα περιοριστικά μέτρα επιβλήθηκαν στις 14 Μαρτίου, αλλά οι δημοτικές κάλπες στήθηκαν την επομένη, στις 15 Μαρτίου, με συμμετοχή 40%. Ακολούθησε το διάγγελμα Μακρόν και η κήρυξη πολέμου στον ιό.
Ο Μπόρις Τζόνσον κάλεσε τους Βρετανούς να μείνουν στο σπίτι στις 16 Μαρτίου, όταν η Βρετανία είχε πάνω από 50 νεκρούς, 1.500 διαπιστωμένα κρούσματα, ενώ υπήρχαν ήδη εκτιμήσεις για 10.000 κρούσματα και οι επιχειρήσεις λειτουργούσαν κανονικά. Έπρεπε να περάσουν ακόμα τέσσερις ημέρες για να κλείσουν οι παμπ και τα γυμναστήρια. Η απόπειρα εφαρμογής της «ανοσίας της αγέλης» κατέρρευσε παταγωδώς.
Η Άνγκελα Μέρκελ μπήκε για λίγο σε καραντίνα εξαιτίας του ιού και βγήκε αρνητική στο τεστ. Κρατά όμως σε δημοσιονομική καραντίνα την Ευρωζώνη απορρίπτοντας την πρόταση για τα κορωνομόλογα. Το Βερολίνο και οι δορυφόροι του αποδέχονται μια δημοσιονομική «χαλάρωση» που ευνοεί πρώτα απ' όλους τους Γερμανούς και επιμένουν σε conditionality (μνημόνια) για την ουσιαστική στήριξη των «αδύναμων».
Ο Ντόναλντ Τραμπ επιχείρησε να καλλιεργήσει την εικόνα μιας άτρωτης Αμερικής απέναντι στον «ξενόφερτο ιό», τον «κινέζικο ιό». Η Γουόλ Στριτ δεν πίστεψε το αφήγημα. Ακολούθησε το μεγαλύτερο πακέτο στήριξης -2 τρισεκατομμύρια δολάρια- στην Ιστορία της χώρας. Ο Τραμπ είπε στους Αμερικανούς ότι η κρίση θα μπορούσε να τελειώσει μέχρι το Πάσχα. Την ημέρα που οι ΗΠΑ ξεπερνούσαν την Κίνα σε κρούσματα ο Τραμπ επικήρυξε για 15 εκατομμύρια δολάρια τον... Μαδούρο.
Ο Ταγίπ Ερντογάν δίνει συμβουλές προσωπικής υγιεινής, προβλέπει ότι το κακό θα περάσει σε τρεις εβδομάδες και βλέπει ευκαιρίες για την Τουρκία παρότι 2,5-3 εκατομμύρια εργαζόμενοι στον τουρισμό μένουν χωρίς δουλειά, πολλοί από αυτούς χωρίς επίδομα. Έτσι κι αλλιώς, εντός και εκτός Τουρκίας πολλοί δεν πιστεύουν κανέναν από τους αριθμούς που δίνει η κυβέρνηση.
Στη διάσκεψη για την παγκόσμια ασφάλεια που έγινε στα μέσα Φεβρουαρίου στο Μόναχο ο κορωνοϊός μπήκε στο ίδιο καλάθι με την τρομοκρατία, τη Συρία, την κυβερνοασφάλεια. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κήρυξε πανδημία στις 11 Μαρτίου. Προηγουμένως, ανώτερα στελέχη του έλεγαν πως δεν χρειάζεται καν να χρησιμοποιηθεί αυτός ο όρος. Κατόπιν είπαν ότι επί εβδομάδες χτυπούσαν το καμπανάκι του κινδύνου σε όλες τις κυβερνήσεις.
Γκουρού της οικονομίας και λαλίστατοι επικριτές του δημόσιου συστήματος Υγείας, παρά τις δυσλειτουργίες και τα προβλήματά του, τώρα τρέχουν και δεν προλαβαίνουν. Αυτό που τους τρομάζει είναι τι θα γίνει όταν ο κόσμος βγει κάποια στιγμή από τα σπίτια του. Γιατί οι πολίτες κάνουν ήδη τον λογαριασμό. Όχι μόνο για το πώς θα τα βγάλουν πέρα τον επόμενο μήνα. Αλλά και γιατί βρέθηκαν σ' αυτή την κατάσταση, για το ποιοι είναι οι μεγάλοι χαμένοι, ποιοι βγαίνουν κερδισμένοι μέσα στο παγκόσμιο χάος και την εντεινόμενη ανασφάλεια. Το μεγάλο ερώτημα είναι πότε και πώς θα αποφασίσουν να τιμωρήσουν τους κυβερνώντες για την πολιτική αφασία και τις επιλογές τους.
