Δύο παράλληλα δράματα παίχτηκαν την εβδομάδα που πέρασε στη Γερμανία -δυο δράματα καθόλου άσχετα μεταξύ τους: Το θέατρο του απόλυτου πολιτικού αδιεξόδου στη Θουριγγία με την ευθύνη των Χριστιανοδημοκρατών και με την ακροδεξιά AfD να τρίβει από ικανοποίηση τα χέρια της. Και η εμφάνιση ενός ακόμη ακροδεξιού μακελάρη που σκότωσε εννιά θαμώνες σε μπαρ με ναργιλέδες, στη Χάναου, γιατί ήταν “υπάνθρωποι”, και στη συνέχεια τη μάνα του και τον εαυτό του.
Ας ξεκινήσουμε από το δεύτερο, που έχει συγκλονίσει τη γερμανική κοινή γνώμη κι έχει επαναφέρει στο προσκήνιο -αυτή τη φορά όχι μόνο από τον αριστερό Τύπο και τους προοδευτικούς πολίτες, αλλά και από πολλούς, που επιμένουν ακόμη στη θεωρία των δύο άκρων- την κατηγορία ότι το κράτος είναι τυφλό από το δεξί του μάτι.
Ο δράστης του μακελειού στη Χάναου, μια πόλη 100.000 κατοίκων έξω από τη Φρανκφούρτη, στο κρατίδιο της Έσσης, πιθανόν να έδρασε μόνος του και από τα ρατσιστικά βίντεο που είχε ανεβάσει στο Διαδίκτυο είναι εμφανές ότι ήταν ψυχικά διαταραγμένος. Αλλά δεν έδρασε εν κενώ. Όπως πολύ εύστοχα το διατύπωσε στον τίτλο της η εφημερίδα “Sueddeutsche” του Μονάχου “οι άνθρωποι που θέλουν να ασκήσουν βία νιώθουν αίφνης ότι τους καταλαβαίνουν”. Κι όπως επισήμανε η συντηρητική ναυαρχίδα του συστήματος “Frankfurter Allgemeine” “o κίνδυνος έρχεται από τα δεξιά”.
Η δεξιά γραμμή του αίματος
Καθώς τα στελέχη της κοινοβουλευτικής Ακροδεξιάς φρόντισαν από την πρώτη στιγμή να τονίζουν ότι ο δράστης ήταν “για το ψυχιατρείο” κι ότι το έγκλημά του δεν είναι “ούτε δεξιά ούτε αριστερή τρομοκρατία”, ήταν εντυπωσιακή η τοποθέτηση του υπουργού Εσωτερικών και πρώην προέδρου των Χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας (“πιο δεξιά από μας είναι μόνο ο τοίχος” έλεγε κάποτε ένας άλλος θρυλικός πρόεδρός τους) Χορστ Ζέεχοφερ: “Το έγκλημα στη Χάναου ήταν σαφέστατα ένα αμόκ με τρομοκρατικό υπόβαθρο. Από την εποχή του NSU μια δεξιά γραμμή αίματος διαπερνά τη χώρα μας”.
Υπενθυμίζεται ότι η νεοναζιστική οργάνωση NSU σκότωνε ανενόχλητη από το 2000 έως το 2007 μετανάστες τουρκικής κι έναν ελληνικής καταγωγής, με την αστυνομία να αναζητά τους δράστες στο οικογενειακό περιβάλλον των θυμάτων -την ώρα που η Υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος (ας πούμε η γερμανική ΕΥΠ εσωτερικού) είχε “φυτεμένους” πράκτορες στο περιβάλλον των νεοναζί. Αυτή η “δεξιά γραμμή του αίματος” έχει γίνει... λεωφόρος τους τελευταίους μήνες.
Ρατσιστής ακροδεξιός ήταν ο δράστης της δολοφονίας του Χριστιανοδημοκράτη επικεφαλής του δήμου του Κάσελ Βάλτερ Λίμπκε τον Ιούνιο του 2019- και τον σκότωσε επειδή οργάνωνε την εγκατάσταση των προσφύγων.
Ρατσιστής αντισημίτης ακροδεξιός ήταν και ο δράστης των δολοφονιών στη Χάλε, τον Οκτώβριο του 2019, που δεν κατάφερε να σπάσει την πόρτα της συναγωγής που γιόρταζε γεμάτη κόσμο το Γιομ Κιπούρ, οπότε πυροβόλησε τους θαμώνες ενός γυράδικου. Δεν μπορεί, “υπάνθρωποι” μουσουλμάνοι θα ήταν και, αν δεν μπορείς να σκοτώσεις Εβραίους, κι αυτοί καλοί είναι.
Ρατσιστής ακροδεξιός ήταν και ο δράστης στη Χάναου
Ο χαμένος χρόνος
Το ερώτημα είναι πώς μπορούν οι αρχές να προλάβουν τα επόμενα μακελειά -ή έστω κάποια από αυτά, διότι οι δολοφόνοι όπως αυτός της Χάναου είναι “ωρολογιακές βόμβες” και μπορούν να σκάσουν ανά πάσα στιγμή- και πώς θα αντιμετωπίσουν η πολιτική, τα ΜΜΕ και η κοινωνία τον ρατσισμό και το μίσος, που “είναι δηλητήριο”, όπως παραδέχτηκε η καγκελάριος Μέρκελ.
Για το πρώτο η Γερμανία πρέπει να γκαζώσει γιατί έχει χάσει πολύ χρόνο. Από το 2012 έως το 2018, στο διάστημα που αυγάταιναν οι ακροδεξιές δυνάμεις κρούσης, επικεφαλής της Υπηρεσίας Προστασίας του Συντάγματος ήταν ένας καραμπινάτος ακροδεξιός με τον μανδύα του μέλους της CDU.
Τώρα ο Μάασεν προσπαθεί να πείσει το κόμμα του να συνεργαστεί με την AfD, ενώ αμέσως μετά το μακελειό στη Χάναου έσπευσε να τιτιβίσει: “Σοσιαλιστική λογική: Οι δράστες είναι πάντα δεξιοί, τα θύματα πάντα αριστερά. Δεν χρειάζεται πια να θυμόμαστε τον Στάλιν, τον Μάο, τον Πολ Ποτ”.
Προφανώς μέχρι το 2018 ο λύκος φυλούσε τα πρόβατα και θα χρειαστεί καιρός για να μάθουν οι διωκτικές αρχές και οι μυστικές υπηρεσίες ότι εκτός από τον κίνδυνο των ισλαμικών επιθέσεων υπάρχει κι ο κίνδυνος από τα ακροδεξιά. Μάλιστα, η ρατσιστική Ακροδεξιά έχει πλέον και “πολιτικό βραχίονα”, όπως υπογράμμισε ο πρώην πρόεδρος των Πρασίνων, Τζεμ Έζντεμιρ: την AfD.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός
Αυτή ακριβώς η AfD, προϊόν και συνδαυλίστρια του ρατσισμού και του μίσους, ειδικά στη Θουριγγία, όπου ο επικεφαλής της είναι φασίστας και με τη... βούλα της Δικαιοσύνης, έχει καταφέρει με το κόλπο γκρόσο που έκανε στη Βουλή της Ερφούρτης τον περασμένο μήνα να αναδείξει όλη την ξεφτίλα των τοπικών Χριστιανοδημοκρατών και Φιλελευθέρων.
Μπορεί η γενική κατακραυγή και η ομοσπονδιακή ηγεσία του CDU να τους σταμάτησε την τελευταία στιγμή από το να αποδεχτούν έναν πρωθυπουργό ανδρείκελο στη Θουριγγία με τις ψήφους της Ακροδεξιάς, ωστόσο, ο εγκλωβισμός της CDU στη θεωρία των δύο άκρων -δεν συνεργαζόμαστε ούτε με την Ακροδεξιά ούτε με την Αριστερά- την έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο. Και ο φόβος των βουλευτών της CDU ότι, εάν γίνουν τώρα ξανά εκλογές, δεν θα βρίσκουν ούτε την ψήφο τους τούς εμπόδισε την εβδομάδα που πέρασε να πορευτούν σε μια αξιοπρεπή διέξοδο.
Ο πρώην πρωθυπουργός της Θουριγγίας, ο Αριστερός Μπόντο Ράμελο, πρότεινε την προκάτοχό του Κριστίνε Λίμπκνεχτ, μια αξιοσέβαστη πολιτικό της CDU, ως προσωρινή πρωθυπουργό, ώστε να πάρει την εντολή της Βουλής και να οδηγήσει το κρατίδιο σε νέες εκλογές εντός 70 ημερών. H CDU προσπάθησε να κάνει τις 70 μέρες 270, η Λίμπκνεχτ αγανάκτησε με το κόμμα της και δεν είναι πια στη διάθεση της Βουλής.
Στο τέλος μπορεί η CDU να “ανεχθεί” μια κοκκινο - κοκκινο - πράσινη κυβέρνηση μειοψηφίας με πρωθυπουργό τον Ράμελο. Αλλά με τις παλινωδίες της το κακό έχει γίνει. Και η Ακροδεξιά, έστω για λίγο, νομιμοποιήθηκε ως αυτή που μπορεί να καθορίσει ποιος θα κυβερνάει και η CDU μπήκε σε μια τεράστια περιπέτεια: αναζητά νέο πρόεδρο, αναζητά νέα πολιτική και προσπαθεί να γεφυρώσει τις εσωτερικές της αντιθέσεις.
Η μετά Μέρκελ εποχή αποδεικνύεται για το κόμμα ακόμη πιο δύσκολη από το αναμενόμενο -και η ίδια η Μέρκελ δεν είναι... αθώα του αίματος.
