Όμως, πόσο πιθανή είναι μια «Προεδρία Σάντερς»; Είναι αρκετό το ότι σαρώνει στη νεολαία, στις ηλικίες 18-29, αλλά και στους σαραντάρηδες; Είναι αρκετό, ότι κυριαρχεί στους δηλωμένους ψηφοφόρους των Δημοκρατικών, αλλά και στους ανεξάρτητους; Φτάνει που τον προτιμά ακόμη και η ανώτερη μεσαία τάξη;
Η εκστρατεία του Σάντερς για το χρίσμα έχει εξελιχθεί σε ένα κίνημα βάσης. Είναι κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της Αμερικής. Το ρηξικέλευθο μέτωπο ενδυναμώνεται μέρα με τη μέρα και αποκτά σαφή πολιτικο-ιδεολογική ταυτότητα.
Το 2015, όταν έμπαινε για πρώτη φορά στην κούρσα, ο Σάντερς είχε εξομολογηθεί στον στενό συνεργάτη του Λάρι Κοέν: «Δεν κατεβαίνω επειδή πιστεύω ότι θα είμαι ο επόμενος Πρόεδρος. Το κάνω γιατί πιστεύω ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα κίνημα». Το κίνημα αυτό βρίσκεται τώρα αντιμέτωπο με τη μεγαλύτερη πρόκληση της τετράχρονης διαδρομής του, την εξουσία.
«Πριν από τέσσερα χρόνια, με δεδομένο το ‘αναπόφευκτο’ της υποψηφιότητας της Χίλαρι Κλίντον και πριν ο Τραμπ -αλλά κι ο ίδιος- σπρώξουν το Δημοκρατικό Κόμμα προς τ’ αριστερά, ένας ‘Πρόεδρος Σάντερς’ φάνταζε κάτι αδιανόητο, ενδεχομένως υπερβολικό, ουτοπικό. Για το κατεστημένο του κόμματος και για τα ‘εταιρικά μέσα ενημέρωσης’, όπως τα αποκαλεί ο Σάντερς, κάτι τέτοιο εξακολουθεί να ισχύει» γράφει το Politico.
Αλλά, αν υπάρχει κάτι που δίδαξαν οι εκλογές του 2016 στην αμερικανική πολιτική τάξη, είναι ότι τα παλιά όρια εφικτού - ανέφικτου δεν ισχύουν πια. Ως εκ τούτου η προοπτική μιας Προεδρίας Σάντερς θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν.
Ο Μπέρνι εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις να κερδίζει τον Τραμπ με το μεγαλύτερο ποσοστό μεταξύ όλων των συνυποψηφίων του στην κούρσα του χρίσματος, ενώ η χρηματοδότηση της εκστρατείας του παραμένει εξαιρετικά επιτυχής συγκεντρώνοντας περισσότερα από 25 εκατομμύρια δολάρια το τελευταίο τετράμηνο, κυρίως μέσω των μικρών συνεισφορών των εκατομμυρίων υποστηρικτών του.
Όπως διευκρινίζεται με σκωπτική διάθεση στη σελίδα του στο Ίντερνετ, (είναι) "πληρωμένη από εμάς, όχι από τους εκατομμυριούχους".
Οι πρώτες 100 ημέρες
Τώρα οι σύμβουλοι και οι υποστηρικτές του αρχίζουν να μιλούν ανοιχτά για το πώς ο Σάντερς θα μπορούσε να κυβερνήσει τη χώρα, όχι μόνον για το πώς θα κερδίσει το χρίσμα. Μιλούν για την πιθανή σύνθεση μιας κυβέρνησης Σάντερς, για τα Προεδρικά Διατάγματα που θα υπογράψει αμέσως μετά την είσοδό του στον Λευκό Οίκο κι αφορούν κυρίως το μεταναστευτικό και την κλιματική αλλαγή.
Ο Πρόεδρος Σάντερς θα υπογράψει άμεσα εκτελεστικό διάταγμα για τη χρονική επέκταση της προβλεπόμενης προστασίας του νόμου για τα 1,8 εκατομμύρια νέους που μεγάλωσαν στις ΗΠΑ και απειλούνται με απέλαση καθώς δεν διέθεταν νόμιμα ταξιδιωτικά έγγραφα όταν έφτασαν ως παιδιά στο αμερικανικό έδαφος.
Η ίδια εντολή θα προσφέρει προστασία τόσο στους γονείς τους όσο και σε άλλους μετανάστες χωρίς άδεια εισόδου. Άμεσα επίσης θα δοθεί εντολή να σταματήσει η κατασκευή του τείχους Τραμπ στα σύνορα με το Μεξικό και θα συγκληθεί παναμερικανική διάσκεψη για την μεταναστευτική κρίση.
Η δεύτερη κίνηση θα άφορά την έναρξη ποινικής έρευνας απ' το υπουργείο Δικαιοσύνης εναντίον της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων για τις ευθύνες της στην κλιματική αλλαγή, στα πρότυπα της δράσης που είχε αναλάβει στο παρελθόν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση κατά της καπνοβιομηχανίας. Ο Σάντερς θα κάνει χρήση της εκτελεστικής εξουσίας του για να απαγορεύσει τις υπεράκτιες γεωτρήσεις, την εξόρυξη υδρογονανθράκων σε δημόσιες εκτάσεις και για να ανακαλέσει τις ομοσπονδιακές άδεις για τους αγωγούς Keystone XL και Dakota Access.
Από τις πρώτες ενέργειες της κυβέρνησής του, όπως άλλωστε το έχει εξαγγείλει δημόσια πολλές φορές, θα είναι και η αφαίρεση της κάνναβης από τις απαγορευμένες ουσίες «και στις 50 πολιτείες των ΗΠΑ». Στόχος του είναι να τερματίσει την απαγόρευση με τρόπο που να βοηθά τις κοινότητες που έχουν πληγεί βαριά από τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών.
Στην εξωτερική πολιτική η πρώτη κίνηση θα είναι ο τερματισμός της εμπλοκής των ΗΠΑ στον καθοδηγούμενο από τη Σαουδική Αραβία πόλεμο στην Υεμένη. Σύμφωνα με στενούς συνεργάτες του που επικαλείται το Politico, «από την πρώτη ημέρα της Προεδρίας Σάντερς θα υπάρξει ριζική αλλαγή στην αμερικανική εξωτερική πολιτική δίνοντας έμφαση στην πολιτική της μη παρέμβασης, της συνεργασίας με τις άλλες παγκόσμιες δυνάμεις για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Αμερική θα γίνει μια ηγετική δύναμη στο ήθος, όχι μόνον στην οικονομία».
Η κυβέρνηση
Η ιδέα να αναλάβει την αντιπροεδρία η Ελίζαμπεθ Ουόρεν συζητείται πλέον ανοιχτά. Είναι άλλωστε φίλη και ιδεολογικός συνοδοιπόρος με τον Μπέρνι, παρά τις όποιες κόντρες είχαν στο παρελθόν.
Τον περασμένο χρόνο μιλώντας στον ενημερωτικό ιστότοπο The Intercept και απαντώντας στην ερώτηση για τις προοπτικές μιας κοινής πορείας του με τη γερουσιαστή της Μασαχουσέτης, ο Σάντερς είπε: «Αν είμαι αρκετά τυχερός να γίνω Πρόεδρος, θεωρώ αναμφίβολα ότι η Ελίζαμπεθ Ουόρεν είναι ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να παίξει έναν πολύ, πολύ σημαντικό ρόλο σε ό,τι κάνουμε».
Το 2016, σε δημοσιογραφική ερώτηση για το ποια θα μπορούσε να είναι η σύνθεση μιας υποθετικής κυβέρνησής του, ο Σάντερς ανέφερε πέντε πρόσωπα: Τον Λάρι Κοέν, πρώην πρόεδρο του σωματείου CWA των εργαζομένων στις τηλεπικοινωνίες -ένα από τα πιο μαχητικά της Αμερικής, με 700.000 μέλη στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα-, τον περιβαλλοντικό ακτιβιστή, δημοσιογράφο και συγγραφέα Μπιλ Μακίμπεν, τον υπουργό Εργασίας των κυβερνήσεων Κλίντον Ρόμπερτ Ράιχ, τη Ρόουζαν Ντε Μόρο, πρώην διευθύντρια του Ενωμένου Εθνικού Συνδικάτου Νοσηλευτών και τον Ρίτσαρντ Λούις Τρούμκα, πρόεδρο της AFL-CIO, της μεγαλύτερης εργατικής συνομοσπονδίας των ΗΠΑ με σχεδόν τριάντα εκατομμύρια εγγεγραμμένα μέλη σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Πιο πρόσφατα, απαντώντας σε ερώτηση του ABC News για το αν η νεαρή μαχητική βουλευτής της Νέας Υόρκης Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτέζ θα έχει κάποιο ρόλο στην κυβέρνησή του εφόσον εκλεγεί, ο Σάντερς απάντησε: «Αν είμαι στον Λευκό Οίκο, χωρίς αμφιβολία θα παίξει έναν πολύ σημαντικό ρόλο, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο».
Ο γερουσιαστής Τζεφ Μέρκλεϊ του Όρεγκον θεωρείται ένας από τους καταλληλότερους υποψηφίους για το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ήταν ένας από τους πρώτους στο Δημοκρατικό Κόμμα που συντάχθηκαν στο πλευρό του Σάντερς το 2016, ενώ είναι μέλος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας.
Ο πρώην γερουσιαστής του Ουισκόνσιν Ρας Φίνγκολντ, ο μοναδικός που το 2001 τόλμησε να καταψηφίσει τον διαβόητο «Πατριωτικό Νόμο» του υιού Μπους, προτείνεται επίσης από πολλούς προοδευτικούς Δημοκρατικούς για τη θέση του υπουργού Εξωτερικών. Ο βουλευτής Ρο Κάνα, ένας από τους υπεύθυνους της προεκλογικής εκστρατείας του Σάντερς και συνεργάτης του στην προσπάθεια τερματισμού της αμερικανικής εμπλοκής στον πόλεμο στην Υεμένη, αναφέρεται συχνά ως πιθανός υπουργός Άμυνας.
Όσον αφορά το υπουργείο Οικονομικών, τα ονόματα που ακούγονται είναι πολλά. Παλαιότερα ο Σάντερς είχε χαρακτηρίσει τον Ρόμπερτ Ράιχ το πρόσωπο που θεωρούσε ικανότερο για το πόστο αυτό. Έχει επίσης αναφερθεί επαινετικά στον βραβευμένο με Νόμπελ οικονομολόγο Τζόζεφ Στίγκλιτς. Μια πιθανή υποψηφιότητα είναι κι αυτή της καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο Stony Brook Στέφανι Κέλτον, που είναι οικονομική σύμβουλος στην εκστρατεία του.
Όπως λέει ένας από τους πιο γνωστούς διανοούμενους της Αμερικής, ο φιλόσοφος, συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής Κορνέλ Ουέστ, «μια κυβέρνηση Σάντερς θα είναι πολύ περισσότερο χαλαρή, λιγότερο δογματική, περισσότερο ευέλικτη και θα σέβεται τη λειτουργία της νοημοσύνης. Θα είναι μια κυβέρνηση που θα έχει σωκρατική ενέργεια»...
