Τα δίχτυα της ξενοφοβίας “τινάζουν” οι ευρωπαϊκές ομάδες στο τερέν του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου. Η κόκκινη κάρτα που κραδαίνουν διάφοροι ηγέτες χωρών της Γηραιάς Ηπείρου για τους μετανάστες επιστρέφει στα ακροδεξιά... τσεπάκια τους όταν πρόκειται για το ποδόσφαιρο. Οι συνθέσεις αρκετών ομάδων από την Ευρώπη που ταξίδεψαν στη Μόσχα για την τελική φάση του Μουντιάλ είναι πολυεθνικές και πολυπολιτισμικές. Γαλλία, Ελβετία, Βέλγιο, Αγγλία, Γερμανία, Πορτογαλία, Ισπανία, Σουηδία, Δανία και Ισλανδία διαθέτουν στις τάξεις τους δεκάδες ποδοσφαιριστές που δεν έχουν καταγωγή από τη χώρα την οποία εκπροσωπούν στα γήπεδα. Φαίνεται λοιπόν πως δεν είναι όλοι οι μετανάστες ανεπιθύμητοι στην ευρωπαϊκή επικράτεια...
Όσοι από αυτούς έχουν ξεχωριστό ποδοσφαιρικό ταλέντο θα βρουν ανεμπόδιστα μια θέση στην ενδεκάδα κάποιας Εθνικής ομάδας. Κι αν μάλιστα τα γκολ τους χαρίσουν προκρίσεις και άλλες στιγμές... εθνικής υπερηφάνειας, πιθανότατα θα υμνηθούν από τους λαϊκιστές ηγέτες.
Οι μετανάστες κάνουν τη διαφορά
Τα Μουντιάλ του 21ου αιώνα είναι μια αληθινή Βαβέλ από γλώσσες, εθνότητες, θρησκείες. Κάποιες Εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου, που δεν ξέφευγαν από τη μετριότητα στις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις, απέκτησαν δύναμη και υπόσταση χάρη στις προσθήκες μεταναστών ποδοσφαιριστών.
Πολλές ευρωπαϊκές χώρες, μέσα από τα προηγμένα συστήματα ποδοσφαιρικών ακαδημιών τους, έδωσαν τη δυνατότητα στα παιδιά των μεταναστών να διεκδικήσουν ισότιμα το όνειρό τους και να ξεφύγουν από την αφάνεια.
Οι “Κόκκινοι Διάβολοι” είναι πλέον μετανάστες
Πολλοί αναλυτές εστιάζουν στο μοντέλου του Βελγίου. Οι «Κόκκινοι Διάβολοι» -έπειτα από αρκετές δεκαετίες ποδοσφαιρικής ανυπαρξίας- παίζουν ποδόσφαιρο παγκόσμιας κλάσης και αποτελούν το φόβητρο κάθε αντιπάλου.
Όπως σημειώνει ο παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής Έντζο Σίφο στο BBC, “τα τελευταία χρόνια, οι Εθνικές ομάδες του Βελγίου έχουν ανοιχτεί περισσότερο στις οικογένειες μεταναστών. Παιδιά που, όπως τονίζουν οι Βέλγοι, έχουν πάντα λιγότερες ευκαιρίες και γι' αυτό καταβάλλουν μεγαλύτερες προσπάθειες, με το ταλέντο τους να είναι αναμφισβήτητο. Και είναι πάντα περήφανα που καταφέρνουν να εκπροσωπήσουν τη χώρα που τους δέχτηκε”.
Το μισό περίπου (47,8%) «ρόστερ» της Εθνικής ομάδας του Βελγίου αποτελείται από παιδιά μεταναστών που μεγαλουργούν στους κορυφαίους συλλόγους της Ευρώπης. Μόλις το 2002, ο αριθμός των μεταναστών στην Εθνική Βελγίου δεν ξεπερνούσε τους δύο...
Η “βαλκανική” Ελβετία προελαύνει
Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Ελβετίας εκτελεί εδώ και χρόνια ένα ιδιαίτερα αναπτυγμένο αθλητικό πρόγραμμα προώθησης μεταναστών στην Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Είναι ενδεικτικό ότι οι 15 από τους 23 παίκτες της «μουντιαλικής» ομάδας είναι μετανάστες. Έτσι, η Εθνική ομάδα της χώρας αποτελεί ένα ιδιότυπο και εντελώς ξεχωριστό πολυεθνικό μωσαϊκό.
Τα περισσότερα μέλη της σημερινής ομάδας είναι από οικογένειες που μετανάστευσαν στην Ελβετία από τα Βαλκάνια στη διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Σε ό,τι αφορά το εθνικό πρωτάθλημα της χώρας, στις τρεις επαγγελματικές κατηγορίες που διαθέτει η ελβετική λίγκα, υπάρχουν 48 ομάδες στις οποίες αγωνίζονται περίπου 1.000 παίκτες. Από αυτούς, οι 480, ποσοστό σχεδόν κοντά στο 50%, είτε έχουν γεννηθεί εκτός Ελβετίας, είτε έχουν καταγωγή από οποιαδήποτε άλλο μέρος του πλανήτη.
Η Γαλλία των μεταναστών στα χνάρια του 1998
Η Εθνική Γαλλίας οδεύει για τα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου διαθέτοντας στη σύνθεσή της 18 ποδοσφαιριστές αφρικανικής και αραβικής καταγωγής. Για περίπου δύο δεκαετίες οι «τρικολόρ» βασίζονται σε παίκτες που έχουν ρίζες εκτός Γαλλίας στις μεγάλες διοργανώσεις. Το 1998 η πολυεθνική γαλλική ομάδα κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο και κατάφερε να ενώσει 65 εκατομμύρια ανθρώπους. Η φυλετική σύνθεση της Εθνικής Γαλλίας ωστόσο έχει επανειλημμένα επικριθεί από την Ακροδεξιά. Στο παρελθόν η Μαρίν Λεπέν, πρόεδρος του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, είχε δηλώσει ότι οι παίκτες δεν την αντιπροσωπεύουν, καθώς «οι περισσότεροι από αυτούς θεωρούν τη μία στιγμή ότι αντιπροσωπεύουν τη Γαλλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο και την άλλη ότι ανήκουν σε μια άλλη χώρα ή έχουν άλλη εθνικότητα στην καρδιά τους».
Οι μετανάστες “ανοικοδομούν” το γερμανικό ποδόσφαιρο
Το 40% του ρόστερ της Εθνικής Γερμανίας καλύφθηκε σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο από ποδοσφαιριστές που είτε γεννήθηκαν στο εξωτερικό, είτε ο ένας από τους δύο γονείς τους είναι αλλοδαπός. Όπως σημειώνει το γερμανικό περιοδικό “kicker” “στο τέλος της δεκαετίας του 1990, το γερμανικό ποδόσφαιρο πέρασε βαθιά κρίση λόγω αδυναμίας ανάδειξης νέων παικτών. Η χώρα που μεταπολεμικά αξιοποιεί τις ισχυρές κοινότητες μεταναστών για την ανοικοδόμησή της σε κάθε επίπεδο εφάρμοσε την ίδια πρακτική και στο ποδόσφαιρο. Μέσα από ένα αρτιότατο σύστημα ακαδημιών, ένα παιδί μετανάστη απέκτησε τις ίδιες ευκαιρίες με κάθε άλλο γερμανόπουλο ώστε να επιδείξει το ταλέντο του, με την προϋπόθεση να το κάνει για λογαριασμό της χώρας που το φιλοξενεί”. Οι αξιόλογες μικρές Εθνικές ομάδες στελεχώνονται σε πολύ μεγάλο βαθμό από παιδιά μεταναστών και θα τροφοδοτήσουν την ανδρική Εθνική ομάδα και στο μέλλον...
Έντονο μεταναστευτικό στοιχείο είχε και η σύνθεση της Πορτογαλίας στο Μουντιάλ, καθώς οι τρεις στους δέκα παίκτες γεννήθηκαν στο εξωτερικό (Πράσινο Ακρωτήρι, Βραζίλία, Γαλλία, Γερμανία). Λιγότερους μετανάστες στις συνθέσεις τους είχαν η Ισπανία και η Σουηδία (17,4%) και η Δανία (13%).
