Στην κανονική ζωή, δηλαδή στην μπάλα και στον έρωτα, συνήθως χάνεις... Αλλά περνάς ωραία!
Έχοντας εικόνες μόνο στο φαντασιακό από τον Πελέ, αλλά παρακολουθώντας το ζενίθ του τεράστιου Γιόχαν Κρόιφ, άκουγα τους "ειδικούς" να αποφαίνονται με σιγουριά ότι κανείς δεν (θα) μπορούσε να περιμένει κάτι συγκλονιστικό τη δεκαετία του '80. Η Ολλανδία και ο Άγιαξ είχαν αλλάξει το ποδόσφαιρο, κανείς δεν θα μπορούσε να φτάσει σε μια τέτοια προσέγγιση όπου οι μεγάλοι αθλητές στο πιο δύσκολο άθλημα θα υπηρετούσαν την τακτική, το σύνολο θα "τιθάσευε" το προσωπικό ταλέντο.
Εκεί κάπου ήρθε η τελευταία πραγματικά μεγάλη Βραζιλία. 1982 στην Ισπανία, χάνεται η μπάλα. Το ταλέντο ξεχειλίζει ανατρέποντας τακτικές, αμυντικά συστήματα, μέχρι να πέσει τελικά θύμα του εαυτού του...
Εκείνη η Βραζιλία είχε την πολυτέλεια δύο ακραίων μπακ (Ζούνιο, Λεάντρο) που μπορούσαν να παίζουν ως "δεκάρια" εκτελώντας φάουλ και κόρνερ σαν "πέναλτι". Σόκρατες, Φαλκάο, Σερέζο, Σερζίνιο, Ζίκο, Έντερ έκρυβαν κυριολεκτικά τη μπάλα. Αφού πέρασαν δύσκολα το πρώτο παιχνίδι με τη Σοβιετική Ένωση (2-1), στη συνέχεια μοίρασαν τεσσάρες σε Σκωτία και Ν. Ζηλανδία και διέλυσαν την Αργεντινή στα προημιτελικά με 3-1. Τελικά αποκλείστηκαν από τους μέτριους Ιταλούς στον ημιτελικό με 3-2 και από έναν σέντερ φορ (Πάολο Ρόσι δύο γκολ) που μετά δεν έκανε καριέρα πουθενά! Απλώς βρέθηκε στη μέρα του...
Το απόλυτο ποδόσφαιρο, πιο εξελιγμένο ακόμα και από αυτό που έπαιξαν οι Ολλανδοί με τον Κρόιφ, ήρθε τέσσερα χρόνια αργότερα (1986, Μεξικό) από την τελευταία μεγάλη ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης...
1986 στο Μεξικό, με βασικό πυρήνα τη μεγάλη Ντιναμό Κιέβου και προπονητή τον Βαλερί Λομπανόφσκι. Παρά το απόλυτο φαινόμενο Μαραντόνα στην ίδια διοργάνωση, η ομάδα της Σ. Ένωσης ήταν το σημείο αναφοράς. Τρομερό πρέσινγκ, απίστευτη ταχύτητα, ένα διαστημικό σέντερ φορ, τον Ιγκόρ Μπελάνοφ, τον Ντασάεφ κάτω από τα δοκάρια και άλλους 9 ιπτάμενους: Ζαβάροφ, Ρατς, Γιάρεμτσουκ, Κουζνετσόφ, Γιακοβένβκο, Γεφτουσένκο, ο πολύ μεγάλος Μπλαχίν και ο Μιχαηλιτσένκο.
Αυτή η Σ. Ένωση δεν έφτασε ποτέ στον τελικό. Ηττήθηκε από το Βέλγιο στον ημιτελικό 4-3 στην παράταση. Στην πραγματικότητα αυτή την ομαδάρα την "καθάρισε" η UEFA με έναν ανεκδιήγητο διαιτητή που μέτρησε ως κανονικά δύο οφσάιντ γκόλ του Βελγίου.
Δεν ξέρω αν το μότο "στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος" γεννήθηκε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80. Αλλά ο Ρόσι και ένας διαιτητής σκότωσαν εκείνη την εποχή το κανονικό ποδόσφαιρο.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
