"ΤΟ ΚΡΥΟ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑΣ" του Μουσταφά Καρά. Η ταινία είναι παραγωγής 2015, αλλά έστω με καθυστέρηση αξίζει να ανακαλύψουμε αυτό το διαμαντάκι του ακμαίου τουρκικού κινηματογράφου. Ο Μεχμέτ ζει σε ένα εξαθλιωμένο ορεινό χαμόσπιτο στην Τραπεζούντα, συντροφιά με τη γριά μάνα του, την εξουθενωμένη σύζυγό του και τα δυο παιδιά του. Ο ίδιος, αντί να βρει κάποια δουλειά στο κοντινό ορυχείο, όπως τον πιέζει η οικογένειά του για να πληρώσουν τα αμέτρητα χρέη τους, επιλέγει να γυρνά στα βουνά μόνος του, αναζητώντας με μανία εκείνη την χρυσοφόρο φλέβα που θα έλυνε όλα τα προβλήματά τους... (Ααβόρα, Διάνα, Μικρόκοσμος, Όσκαρ, Ζέα).
"AMERIKA SQUARE" του Γιάννη Σακαρίδη. Το ελληνικό σινεμά "αφουγκράζεται" μια Αθήνα που μοιάζει με καζάνι που βράζει. Στην πλατεία Αμερικής, ακραίο χωνευτήρι ανθρώπων και πολιτισμών, δύο σαραντάρηδες "γηγενείς", φίλοι από τα μαθητικά χρόνια, αλλά σε αποκλίνουσες τροχιές, ο ροκενρολίστας Μπίλι (Γιάννης Στάνκογλου), ιδιοκτήτης καφετέριας, και ο κολλητός του Νάκος (Μάκης Παπαδημητρίου), που μισεί τους μετανάστες... Οι ζωές τους αλλάζουν όταν συναντιούνται με δύο ακόμη εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες, την όμορφη τραγουδίστρια Τερέζα (Ξένια Ντάνια) από την Αφρική, που ονειρεύεται το Παρίσι, και τον απελπισμένο πατέρα και πρόσφυγα από τη Συρία, τον Τάρεκ (Βασίλης Κουκαλάνι)... (Έλλη, Ταινιοθήκη της Ελλάδος).
"ΝΕΡΟΥΔΑ" του Πάμπλο Λαρέν. O Χιλιανός σκηνοθέτης επέλεξε να γυρίσει μετά την "Τζάκι" μια ιδιότυπη κινηματογραφική προσέγγιση του Πάμπλο Νερούδα. Η ταινία δεν είναι ακριβώς μια βιογραφία για τον μεγάλο Χιλιανό ποιητή. Παρουσιάζει την έφεση του Νερούδα να «μεταμορφώνεται» εστιάζοντας στην καταδίωξή του από τον επιθεωρητή της αστυνομίας Όσκαρ Πελουσονάου, το 1948, στη Χιλή του Ψυχρού Πολέμου. Ο Νερούδα «παίζει» με τον διώκτη του αφήνοντας ίχνη που μετατρέπουν την αστυνομική καταδίωξη σε προσωπικό στοίχημα (Ίλιον).
"Ο ΕΜΠΟΡΑΚΟΣ" του Ασγκάρ Φαραντί. Με αφετηρία το θεατρικό έργο «Ο θάνατος του εμποράκου» του Άρθουρ Μίλερ, ο Ιρανός σκηνοθέτης εισδύει στον οικογενειακό μικρόκοσμο της σημερινής Τεχεράνης. Μια ερασιτεχνική ομάδα ετοιμάζεται να ανεβάσει το θεατρικό έργο του Μίλερ, αλλά την ίδια στιγμή η πολυκατοικία όπου ζουν οι δύο βασικοί ηθοποιοί, ο Εμάντ, καθηγητής στη μέση εκπαίδευση, και η γυναίκα του Ρανά, εμφανίζει ρωγμές και είναι έτοιμη να καταρρεύσει... Η παραβολή της «πολυκατοικίας που καταρρέει» αναφέρεται φυσικά στην ιρανική κοινωνία, που βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι... (Πάλας Παγκρατίου).