Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στη δίνη του Εμφυλίου, ο Χρόνης Μίσσιος, δεκαέξι χρόνων παιδί, συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, θα περάσει όλα τα βασανιστήρια που δεν τα χωράει ο ανθρώπινος νους, καταδικασμένος σε θάνατο, αλλά και σε έναν αργό, βασανιστικό, καθημερινό θάνατο σε φυλακές και εξορίες. Το 1973 θα αποφυλακιστεί και οι λέξεις του θα γεννήσουν μια εμβληματική, ιστορική αφήγηση, μετατρέποντας το προσωπικό του βίωμα σε απαραίτητο συνοδοιπόρο της συλλογικής μνήμης. Ένα ουρλιαχτό απέναντι στη λήθη. Ένα ουρλιαχτό που διαλύει ευτυχώς την ανούσια ησυχία.
«Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη» θα πει ο Χρόνης Μίσσιος και η Σοφία Καραγιάννη με σεβασμό και σκηνική εφευρετικότητα ζωντανεύει σπαρακτικά στη σκηνή την αφήγησή του αυτή υπό τον ομώνυμο τίτλο «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς».
Η Σοφία Καραγιάννη καταπίνει με ευαισθησία τις λέξεις του Μίσσιου, τους παραδίνεται και τις αφήνει κυριολεκτικά να την οδηγήσουν σε ένα εύστοχο θεατρικό σύμπαν που διατηρεί τη δύναμη της αφήγησης, δραματοποιώντας απαλά την ιστορία, μακριά από διδακτισμούς και καθησυχαστικές παρεμβάσεις. Σε αυτό το σύμπαν εισχωρεί μαγικά και ο σκηνογραφικός κόσμος της Γεωργίας Μπούρδα, που παραδίδει στα σκηνοθετικά χέρια της Σ. Καραγιάννη ένα τραπέζι γεμάτο υλικά σύμβολα, το οποίο θα γίνει ένα πανέμορφο σκηνικό όχημα για να ξετυλιχτεί μοναδικά η ιστορία στα αυτιά και στα μάτια μας. Το τραπέζι γίνεται ένα αφηγηματικό όχημα στα χέρια των ηθοποιών και εμείς, οι θεατές, γινόμαστε αυτόπτες μάρτυρες μιας ολοκληρωμένης αφήγησης που σκηνικά συμπληρώνεται από τα υλικά σύμβολα τα οποία βρίσκονται στο τραπέζι. Ένα τραπέζι που η σκηνοθεσία το μετατρέπει σε αφηγηματικό μοχλό, σε σκηνικό συνοδοιπόρο των ηθοποιών και ταυτόχρονα σε έναν εφευρετικό και εύστοχο αφηγηματικό συνοδοιπόρο για εμάς, τους θεατές.
Οι ηθοποιοί Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Κωνσταντίνος Πασσάς, Δημήτρης Μαμιός και Γιάννης Μάνθος με άρωμα ομάδας και συλλογική κουλτούρα επιδίδονται σε ένα υποκριτικό συλλογικό κρεσέντο, απόλυτα εναρμονισμένο με τον θεατρικό κόσμο της Σ. Καραγιάννη. Μιλούν, θυμούνται, ζωντανεύουν χαρακτήρες, γεννούν στιγμές και καταφέρνουν να μας ξύσουν το μυαλό, να μας σκαλίσουν την καρδιά και να μας γυρίσουν πίσω σε μια εποχή, που πολύ πάλεψαν να την καταδικάσουν αιώνια στη λήθη. Η τολμηρή γλώσσα του Χρ. Μίσσιου με τον ίδιο τολμηρό και ευθύ τρόπο καταπίνεται από τους τέσσερις ηθοποιούς για να φτάσει στα αυτιά μας όχι ψιθυριστά, αλλά σαν ένα μεγάλο ουρλιαχτό. Ένα ουρλιαχτό που προσπαθεί να διαλύσει την ησυχία και να φροντίσει τη συλλογική μνήμη, υπηρετώντας μια βασική λειτουργία του θεάτρου: αυτή της υπενθύμισης, της εναντίωσης σε ό,τι ο χρόνος πάει να σβήσει.
Η Σ. Καραγιάννη φτιάχνει μια παράσταση ύμνο στην ανθρωπιά και στην αξιοπρέπεια, μια παράσταση μαρτυρίας και αλήθειας, που με τον τρόπο της τολμάει, χωρίς καμία αυτολογοκρισία και χωρίς καμία διάθεση ωραιοποίησης, να σταθεί στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Ο Χρ. Μίσσιος και οι λέξεις του, στα δραματουργικά χέρια της Σοφίας Καραγιάννη και της Μυρτώς Αθανασοπούλου, ανασαίνουν ξανά και με αφηγηματικά εργαλεία τέσσερις σπουδαίους ηθοποιούς και μια ευτυχώς συναισθηματικά φορτισμένη και λιγότερο ορθολογική σκηνοθετική προσέγγιση φτάνουν στα αυτιά και στα μάτια μας με μια τόσο μεστή ειλικρινή και ολοκληρωμένη θεατρική παράσταση, που συγκαταλέγεται υπερήφανα στη σύγχρονη θεατρική ιστορία. Ευτυχώς με τον απαραίτητο θόρυβο. Σαν ουρλιαχτό μέσα στην ενοχλητική ησυχία.
