Η νέα συνέχεια του «Πλανήτη των πιθήκων» είναι η μοναδική εμπορική κυκλοφορία αυτής της εβδομάδας - και όσο κι αν ακούγεται περίεργο, η ιστορία ξαναβρίσκει τη χαμένη της παραμυθένια διάσταση. Από την άλλη, το «Club Zero», μια ψυχρή και weird παραβολή για τη διατροφική ευεξία, θα αναζητήσει το κοινό του
Οι αυτοκρατορία των πιθήκων αντεπιτίθεται
Το βασίλειο του Πλανήτη των Πιθήκων (Kingdom of the Planet of the Apes) ***
Σκηνοθεσία: Γουές Μπολ
Πρωταγωνιστούν: Όουεν Τιγκ, Φρέγια Άλαν, Κέβιν Ντουράντ, Γουίλιαμ Μέισι
H κινηματογραφική μυθολογία του «Πλανήτη των Πιθήκων» ξεκίνησε το 1968 από μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που σκηνοθέτησε ο Φράνκλιν Σάφνερ. Την ιστορία οραματίστηκε ο Ροντ Σέρλινγκ, ο εμπνευστής της θρυλικής τηλεοπτικής σειράς «Twilight Zone». Η ιδέα έμοιαζε τόσο δυνατή, που δεν έγινε αυτοτελές επεισόδιο της σειράς που ο Σέρλινγκ παρουσίαζε και η ανάπτυξη της ιστορίας ανατέθηκε στον σεναριογράφο Μάικλ Γουίλσον, ο οποίος βρισκόταν για χρόνια στη μαύρη λίστα του μακαρθισμού - πράγμα που φαίνεται στην αγριότητα της δίκης στην οποία υποβάλλεται ο αστροναύτης που υποδύεται ο Τσάρλτον Ίστον. Η ταινία του 1968 έμεινε στην Ιστορία κυρίως για την άριστη ανατροπή της σκηνής του φινάλε, καθώς, πέρα από το προφανές σοκ του θεατή, στόχευε στο να θέσει υπαρξιακά ζητήματα ως προς το δυστοπικό πεπρωμένο της ανθρωπότητας. Το σενάριο έθιγε έμμεσα πολλά φυλετικά ζητήματα, δεν λησμονούσε το ισχυρό ταξικό σχόλιο, αλλά έθετε και οικολογικούς προβληματισμούς πίσω από μια φαινομενική περιπέτεια επιβίωσης σε έναν μακρινό πλανήτη. Αυτό το αειθαλές κινηματογραφικό παραμύθι γνώρισε τέσσερα σίκουελ, το «Beneath the Planet of the Apes» (1970), το «Escape from the Planet of the Apes» (1971), το «Conquest of the Planet of the Apes (1972) και το «Battle for the Planet of the Apes» (1973). Ορισμένα περιείχαν ιδιοφυείς ιδέες, ενώ άλλες δεν ξέφευγαν από το επίπεδο νηπιακής ψυχαγωγίας. Από το πρωτοποριακό μακιγιάζ και τις στολές που παρουσίαζαν με πειστικό τρόπο τους πιθήκους να συμπεριφέρονται ανθρώπινα περάσαμε στην αναβίωση του μύθου στην εποχή του CGI. Το κάκιστο reboot που σκηνοθέτησε ο Τιμ Μπάρτον το 2001 έριξε ξανά το saga στα αζήτητα και χρειάστηκαν άλλα δέκα χρόνια για την επανεκκίνηση του μύθου που τότε έμοιαζε πιο ταλαιπωρημένος κι από αυτόν του Jurassic Park. Το «Rise of the Planet of the Apes» (2011), το «Dawn of the Planet of the Apes» (2014) και το «War for the Planet of the Apes» (2017) αναβίωσαν την αέναη μάχη για επικράτηση των ειδών, αν και οι ταινίες ήταν πολύ πολεμοχαρείς, φασαριόζικες και ουσιαστικά αγέλαστες.
Μετά την αποχώρηση του σκηνοθέτη των τελευταίων ταινιών, του Ματ Ριβς, τη σκηνοθεσία της νέας ιστορίας ανέλαβε ο Γουές Μπολ, ο οποίος έχει στο ενεργητικό του μονάχα την παντελώς άχαρη young adult τριλογία «The maze runner». Όλα έδειχναν λοιπόν ότι η 10η κατά σειρά ταινία του franchise θα ξεπέσει σε μια ψηφιακή χασμωδία με κυνηγητά και εκρήξεις, από αυτές που μας συνηθίζει η κρεατομηχανή του Χόλιγουντ. Όμως αποτελεί έκπληξη το ότι ο Γουές Μπολ επαναφέρει την αισθητική της ιστορίας πιο κοντά στο αυθεντικό πνεύμα του Ροντ Σέρλινγκ. Η ταινία δεν βασίζεται σε εντυπωσιακές μάχες και η αφήγηση δεν πνίγεται ποτέ σε έναν ποταμό από εφέ. Η ιστορία διαδραματίζεται 300 χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, όταν οι πίθηκοι έχουν εξελιχθεί σε κυρίαρχο είδος στον πλανήτη αφού μπορούν και επικοινωνούν (σε άπταιστα αμερικανικά), ενώ πορεύονται σαν νομάδες. Στο μεταξύ, οι εναπομείναντες άνθρωποι έχουν υποχωρήσει σε ένα πρωτόγονο στάδιο. Τότε ένας εξουσιομανής πίθηκος, ο Σίζαρ, φιλοδοξεί να τους ενώσει κάτω από το βασίλειό του προσπαθώντας να πάρει στην κατοχή του τα όπλα που είχε φτιάξει ο άνθρωπος με τις τεχνολογίες του όταν ακόμη κυριαρχούσε στη Γη. Στα σχέδια του τυραννικού ηγέτη θα μπει εμπόδιο η Μέι, μια νεαρή homo sapiens που μπορεί και επικοινωνεί. Η ιστορία αρχίζει και τελειώνει (με ανοιχτό το φινάλε για να λειάνει το έδαφος για το σίκουελ φυσικά) σαν παραμύθι, με προφανή διδάγματα για τη φύση της τυραννίας ενάντια στο δημοκρατικό φρόνημα αλλά και τη νομοτελειακή σύγκρουση για την επικράτηση των ειδών. Η απλότητα και η σαφήνεια κέρδισαν με κάποιον τρόπο το στοίχημα σε έναν κλασικό κινηματογραφικό μύθο που έμοιαζε να είναι παντελώς ξεπερασμένος, σχεδόν προϊστορικός.
Ελάχιστη τροφή για σκέψη
Club Zero **1/2
Σκηνοθεσία: Τζέσικα Χάουζνερ
Πρωταγωνιστούν: Μία Βασικόβσκα, Σιντς Μπάμπετ Νούντσεν, Ματιέ Ντεμί
Σε ένα ακριβό ιδιωτικό σχολείο μια καθηγήτρια αναλαμβάνει να επηρεάσει και να διαμορφώσει τις διατροφικές συνήθειες των μαθητών της μέσα από ένα πρωτοποριακό σεμινάριο «ενσυνείδητης διατροφής». Οι ακραίες μέθοδοι της κυρίας Νόβακ αποδεικνύονται πειστικές και καταφέρνει σταδιακά να παρασύρει τους μαθητές στις αιρετικές ιδέες της, όπως ότι το σώμα μπορεί να εκπαιδευτεί να λειτουργεί με λιγότερα και έτσι αποκτά ενέργεια με διαλογισμό πριν από κάθε μπουκιά. Η Νόβακ υποστηρίζει πως η ανάγκη για φαγητό είναι μια καλά οργανωμένη συνωμοσία των μεγάλων πολυεθνικών και πως τα καθημερινά γεύματα του ανθρώπου αποτελούν μια μορφή εξάρτησης. Σιγά σιγά τους μυεί στην καρποφαγία και στους πιο φανατικούς της «ενσυνείδητης διατροφής» από τους μαθητές της αρχίζει να λέει ότι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει και χωρίς καθόλου φαγητό αν πραγματικά το αποφασίσει και πως η πείνα είναι απλώς μια παραίσθηση του νου που μπορεί να ξεπεραστεί. Όσο περνάει ο καιρός, η Νόβακ αρχίζει να ακούγεται περισσότερο σαν αρχηγός αίρεσης παρά σαν διατροφολόγος που μιλάει για την προστασία του περιβάλλοντος από την αλόγιστη κατανάλωση πρωτεΐνης. Μάλιστα, τους λέει ότι αν συνεχίσουν έτσι, μπορεί να ενταχθούν στο κίνημα τα μέλη του οποίου ξεκινούν μια ατελείωτη νηστεία για να διαμαρτυρηθούν για τη μαζική παραγωγή κρέατος και την τροφική σπατάλη. Ως αποτέλεσμα, τα παιδιά έπειτα από κάποιον καιρό αρχίζουν και εμφανίζουν σοβαρές τροφικές διαταραχές.
Η νέα ταινία της Αυστριακής δημιουργού Τζέσικα Χάουζνερ υποτίθεται πως προσπαθεί να κάνει ένα σχόλιο για το πώς ο εφηβικός ιδεαλισμός μετατρέπεται σε παραφροσύνη σε ένα καίριο ζήτημα ή για το πώς ο δυτικός άνθρωπος αντιμετωπίζει το σώμα του σαν ναό στην εποχή της αποθέωσης της κουλτούρας του «αδυνατίσματος» ή για το πώς η υπεύθυνη διατροφική συμπεριφορά μπορεί να ωφελήσει τον πλανήτη όμως οι επιθετικές ιδέες περί vegan τρόπου ζωής μπορεί να επιφέρουν ολέθριες συνέπειες. Ωστόσο η ταινία δεν προσπερνά ούτε στιγμή την επιφάνεια των ιδεών της. Κάπου μέσα στο σενάριο ίσως να υπήρχε μια ανατριχιαστική ταινία σωματικού τρόμου που περιμένει να βγει και που δεν συνέβη ποτέ ή κάτι ανατριχιαστικό και πραγματικά ανησυχητικό. Όμως το «Club Zero» είναι προσεκτικό και συγκρατημένο μέχρις εσχάτων και οδηγεί σε ένα προβληματικό φινάλε που σε κάνει να απορείς για τις προθέσεις της σκηνοθέτριας. Το μόνο που δείχνει αποτελεσματικά είναι το άγχος των προνομιούχων γονέων για τις κακόβουλες επιρροές που μπορεί να ασκούνται στα παιδιά τους. Η Νόβακ είναι η φυσική ενσάρκωση όλων των ιστοσελίδων που χειραγωγούν τις σκέψεις όσων δεν έχουν τη συγκρότηση να αντισταθούν στο δέλεαρ της ελκυστικής παραπληροφόρησης. Τουλάχιστον τα σκηνικά είναι αποτελεσματικά: τα μοντερνιστικά και σύγχρονα σπίτια των οικογενειών χαρτογραφούν την ψυχοσύνθεση των ιδιοκτητών τους. Αλλά δεν υπάρχει κάτι άλλο να χωνέψει κανείς εδώ και το αποτέλεσμα είναι κάθε άλλο παρά χορταστικό.
Οχι αρκετά μεγάλη φαντασία για τη μεγάλη οθόνη
Επιστροφή στην εποχή των δεινοσαύρων (Timescape: Back to the dinosaurs) *1/2
Σκηνοθεσία: Αριστομένης Τσίρμπας
Πρωταγωνιστούν: Πατρίσια Σάμερσετ, Σόφια Όλενιουκ, Μισέλ Περόν
Ο Τζέισον και η Λάρα θα ανακαλύψουν ένα μυστηριώδες εξωγήινο διαστημόπλοιο που έχει προσγειωθεί σε ένα δάσος. Καθώς τα δύο παιδιά θα προσπαθούν να το θέσουν ξανά σε λειτουργία, θα βρεθούν αναπάντεχα σε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο. Οι δύο ταξιδιώτες στον χρόνο θα πρέπει να προλάβουν να επισκευάσουν το διαστημόπλοιο έγκαιρα και να επιστρέψουν χωρίς να κάνουν κάτι που θα προκαλέσει συνέπειες στο μέλλον. Άλλωστε, ακόμα και η επαφή με τους δεινόσαυρους μπορεί να προκαλέσει ανατροπή στη γραμμική εξέλιξη του χρόνου.
Η «Επιστροφή στην εποχή των δεινοσαύρων» αποτελεί ένα παράξενο κινηματογραφικό δείγμα οικογενειακής ψυχαγωγίας, κυρίως γιατί γυρίστηκε σαν live-action περιπέτεια και όχι σαν animation. O Ελληνοκαναδός σκηνοθέτης Αριστομένης Τσίρμπας σκηνοθετεί μια παλιομοδίτικη περιπέτεια φαντασίας για όλη την οικογένεια και δεν ξεχνάει να δείξει την απεριόριστη αγάπη του για το σινεμά του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Όμως δεν διαθέτει τους προϋπολογισμούς του σκηνοθέτη του «Ε.Τ.» και το ψηφιακό CGΙ δεν εναρμονίζεται ικανοποιητικά στις φιλόδοξες σκηνές του αγώνα με τη χρονομηχανή. Η ταινία έχει καλές προθέσεις, αλλά όσο και να προσπαθήσει κανείς να χαριστεί στην προβλεψιμότητα του ελαφρώς αδούλευτου σεναρίου, οι εξόφθαλμες σκηνοθετικές αδεξιότητες δεν επιτρέπουν πολύ μεγάλη ανοχή. Ίσως θα ταίριαζε στο «Timescape» να προβληθεί κατευθείαν στην παιδική τηλεόραση.
Παίζεται ακόμη
The big father
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Στραγαλινός
Πρωταγωνιστούν: Νίκος Παντελίδης, Έλενα Τυρέα, Νοεμή Βασιλειάδου, Χριστίνα Μπρέκου
Ο Άγγελος (Νίκος Παντελίδης), σκηνοθέτης στο επάγγελμα, θέλει να πραγματοποιήσει το όραμά του για τη δημιουργία της νέας του ταινίας συλλαμβάνοντας μια παράξενη ιδέα. Αποφασίζει να γυρίσει την ταινία του στο ίδιο του το σπίτι τοποθετώντας τον εαυτό του, τη σύζυγό του και τα παιδιά του στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ένας διεφθαρμένος παραγωγός σε συνεργασία με έναν ανερχόμενο όμιλο επιχειρήσεων εκμεταλλεύονται την οικονομική δυσχέρεια του Άγγελου με σκοπό την προώθηση εταιρικών προϊόντων και την τοποθέτησή τους μέσα στο έργο. Τα παιδιά μετατρέπονται σε πειραματόζωα που συνεχώς δοκιμάζουν νέα προϊόντα, υποτίθεται για τις ανάγκες της μυθοπλασίας. Ο Άγγελος αρχίζει να κινηματογραφεί αλλόκοτες σκηνές που εκθέτουν τον ίδιο και την οικογένειά του παίρνοντας σταδιακά έναν δρόμο χωρίς επιστροφή.
