Ο έβδομος προσωπικός δίσκος με πρωτότυπο υλικό του Παύλου Παυλίδη έχει έναν τεράστιο καημό στην καρδιά και τον μεταβολίζει στις μελωδίες του. Ο τραγουδοποιός έχει δημιουργήσει ένα ευδιάκριτο μουσικό σύμπαν και ευτυχώς με αυτή την κυκλοφορία το τιμάει ξανά.
Το «Μπρανκαλεόνε», που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες, είναι φτιαγμένο από την ίδια ρομαντική στόφα που ενυπάρχει σχεδόν κυτταρικά στις περισσότερες κυκλοφορίες του Παύλου Παυλίδη. Στον φετινό δίσκο του συναντιόμαστε ξανά με την τόσο γνώριμη και καθησυχαστική αίσθηση ότι ο Παυλίδης και η μπάντα του παίζουν τα κομμάτια τους με θέρμη και οι μουσικοί είναι απόλυτα αφοσιωμένοι στην υπηρεσία των μελωδιών. Ο έμπειρος τραγουδοποιός δούλεψε με πειθαρχία και κατάφερε να ηχογραφήσει ένα σύνολο από καλλιεργημένους και έρποντες ρυθμούς, με χαμηλό προφίλ και κλασάτη αισθητική. Το νέο άλμπουμ του περιέχει 10 βιταμινούχα τραγούδια, με ιαματικές ιδιότητες που μπορούν και μας ανακουφίζουν από τη μετριότητα της σύγχρονης, εγχώριας rock παραγωγής, ενώ ακούγονται καλύτερα με κλειστό φως, ώστε να αφομοιωθούν ιδανικά σε μια προσωπική, κατανυκτική ενδοσκόπηση. Τα νέα τραγούδια του, χάρη στην προσεγμένη παραγωγή τους, κάνουν εύκολη υπόθεση για τον ακροατή το να αφεθεί στην παρήγορη αγκαλιά τους. Η φιγούρα του μάγου Μπρανκαλεόνε είναι, σύμφωνα με τον Παυλίδη, ένας φόρος τιμής σε μια ξεχωριστή φιλία του με τον Νίκο Καντάρη και ταυτόχρονα, όπως αναφέρει ο ίδιος στο σημείωμα που συνοδεύει την κυκλοφορία του δίσκου, «σε όλους όσους βοηθούν τους γύρω τους ν’ ανακαλύψουν τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους, να πιστέψουν στον εαυτό τους και να βρουν τον δρόμο τους». Ευτυχώς, και ο Παύλος Παυλίδης βρήκε ξανά τον δρόμο του μετά το παντελώς άστοχο και πλήρως αποτυχημένο καλλιτεχνικά πείραμα που προηγήθηκε με τη μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου και τίτλο «Πέρα από τη θάλασσα».
Μελωδίες που στοχεύουν ευθέως στον αναστεναγμό
Ο Παυλίδης στο «Μπρανκαλεόνε» τραγουδάει με εκείνη τη γλυκόπικρη διάθεση που τον έχει κάνει αγαπητό. Νοσταλγεί και αναπολεί, ενώ ταυτόχρονα υποδύεται και προβάλλει. Θεωρώ πως πρόκειται για τον πιο μεσόκοπο και γαλβανισμένο συναισθηματικά δίσκο του - τίποτα δεν έχει αφεθεί στην τύχη του ούτε υπάρχει περιθώριο για το παραμικρό λάθος στην παραγωγή. Τα τραγούδια μάλιστα απευθύνονται στον ακροατή με όμορφους και υπερβατικούς στίχους, χωρίς ωστόσο ποτέ να επικοινωνούν με βαρύγδουπη ποιητικότητα. Το βασικότερο για εμένα όμως είναι ότι λειτουργούν σαν αναπαυτικό μαξιλαράκι όταν έχεις μπουχτίσει την εγχώρια έντεχνη τραγουδοποιία, η οποία μας καλεί επίμονα σε «τσιπουροκατάσταση», «κρασοκατάνυξη» και άλλες τέτοιες έννοιες, που αλλοτρίωσαν και κακοποιούν το μουσικό μας παρόν. Ακούστε, για παράδειγμα, το υπέροχο «Δεν ξέρω», ένα από τα πιο γοητευτικά τραγούδια που έχει γράψει εδώ και χρόνια, το «Κορίτσι με το κόκκινο παλτό», ένα αφηγηματικό κομμάτι που μας θυμίζει περισσότερο από κάθε άλλο τις μέρες του στα Ξύλινα Σπαθιά, την ευρηματική «Αμμουδιά» ή ακόμη και τη sci-fi ευαισθησία του «Ερχόμαστε απ’ τον ορίζοντα» που κλείνει το άλμπουμ. Ο Παυλίδης φτιάχνει ένα ενδοσκοπικό σύνολο τραγουδιών και με τραγούδια όπως το «Σόσιαλ» και ο «Παράδεισος» βρίσκει διάνα τον στόχο του χάρη σε μια ενορχηστρωτική αντίληψη κλασικότατης folk rock νοοτροπίας. Η επιτυχία του δίσκου έγκειται στο ότι ο Παυλίδης, λίγο πριν διαβεί το κατώφλι των 60, ακούγεται σαν να έχει ξαναβρεί την όρεξη και την αυτοπεποίθησή του και σαν να έρχεται ξανά σε επαφή με τη μελαγχολική του πλευρά, προκρίνοντας μελωδίες που δεν είναι επιθετικές και δεν καίγονται απαραίτητα να γίνουν ραδιοφωνικές επιτυχίες, αλλά στοχεύουν ευθέως στον αναστεναγμό με την ελπίδα να αγαπηθούν από έναν περαστικό αποδέκτη. Εκτιμώ επίσης το γεγονός πως επιμένει να διευρύνει τον μουσικό του ορίζοντα χωρίς να προδίδει τον προσωπικό κόσμο που έχει φτιάξει εδώ και δεκαετίες. Μας τον σερβίρει βέβαια σε μια εκσυγχρονισμένη μεν εκδοχή, πανομοιότυπη δε στο πικρό αίσθημα που αφήνουν οι ερμηνείες του. Τα νέα του κομμάτια λοιπόν θα βρουν τον φυσικό τους χώρο σε ημιφωτισμένα λίβινγκ ρουμ με κλειστές τις παχιές κουρτίνες. Μπορεί το εθιστικό ρεφρέν που θα σφραγιστεί στο μυαλό του ακροατή να μην έρχεται ποτέ, αλλά τουλάχιστον υπάρχει διάχυτη η αύρα του οικείου και του αυθεντικού.
